Στη Φολέγανδρο, τη δική μου μποέμ αρχόντισσα των Κυκλάδων, ο χρόνος σταματά να τρέχει
Ήταν Σεπτέμβρης του 2016 όταν πρωτοπήγα στη Φολέγανδρο και ήμουν τυχερή που υπήρχε (κι ακόμη υπάρχει) ταχύπλοο καράβι από το λιμάνι του Πειραιά. Θυμάμαι έντονα να μου μιλούν για το νησί, που αδειάζει από επισκέπτες όταν ανοίγουν τα σχολεία και επανέρχεται σε φυσιολογικούς – για τους ντόπιους – ρυθμούς. Ξεκινήσαμε νωρίς από Πειραιά, μετά από ένα γαμήλιο γλέντι, και σε σχετικά λίγες ώρες ήμασταν στο νησί. Η εποχή που το επισκεφθήκαμε ήταν η καλύτερη, ο καιρός πολύ καλός, ο ήλιος έκαιγε αλλά δεν σε τσουρούφλιζε, ο αέρας ήταν δροσερός και το πιο ευχάριστο από όλα, η Χώρα σε προσκαλούσε ως ήρεμη, ήσυχη και επιβλητική αρχόντισσα.
Βγαίνοντας στον Καραβοστάση – το λιμάνι του νησιού, φοβήθηκα πως δεν θα με γοητεύσει ο τόπος, αλλά η εμπιστοσύνη που είχα δείξει στα λόγια των φίλων μου για το νησί κυριαρχούσε της πρώτης εντύπωσης που είχα όταν αντίκρισα το λιμάνι. Κατόπιν, σκέφτηκα πως είναι ένα μικρό νησάκι, μόλις 32 χιλιόμετρα και πως έχει και λίγους κατοίκους, κάτι που επιζητώ όταν ταξιδεύω στην Ελλάδα. Πόσο έξω να έπεφταν όλοι εκείνοι που με δέος μιλούσαν για τη Φολέγανδρο;
H Xώρα είναι χτισμένη πάνω σε βράχο, με λευκά σπίτια, πλατείες και παραδοσιακά ταβερνάκια, τα περισσότερα με ανθισμένες μπουκαμβίλιες (η χαρά του φωτογράφου). Ξεχωρίζει η εκκλησία της Παναγίας με αρκετά σκαλοπάτια πάνω στο βράχο, ένα πανέμορφο σημείο για πεζοπορία που αν φτάσεις ως εκεί (σε πολλούς μοιάζει από μακριά ανηφορικό, αλλά δεν είναι τόσο) θα σε ανταμείψει με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Τα σπίτια που υπάρχουν περιμετρικά της Χώρας – ειδικά αυτά στην πλευρά της θάλασσας – δίνουν την αίσθηση πως κρέμονται, κυριολεκτικά, στον γκρεμό.
Μπαίνοντας στη Χώρα συναντάμε την πρώτη πλατεία του νησιού. Λέγεται πως κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, εκεί στήνονται τα γλέντια του νησιού, από συναυλίες και πανηγύρια έως μικρά παρεΐστικα, μουσικά δρώμενα.
Πριν χαθείς στα στενά τη Χώρας και ξεκινήσεις το μονοπάτι για το Κάστρο, πιες ένα καφεδάκι ή ό,τι λαχταρά ο ουρανίσκος σου και απόλαυσε τη θέα και την ηρεμία. Όταν είσαι έτοιμος, θα νιώσεις μικρός εξερευνητής καθώς περνάς κάτω από τα μικρά τούνελ των σπιτιών. Ο δρόμος θα σε βγάλει στη δεύτερη πλατεία του νησιού, εκεί που μαζεύονται οι περισσότεροι ντόπιοι και επισκέπτες, και λειτουργούν τα πιο πολλά εστιατόρια. Εκεί, θες δε θες, θα πιεις ρακόμελο και θα φλερτάρεις!
Στη Φολέγανδρο το φλερτ είναι αυτονόητο και ίσως να ξεκίνησες μόνος για το Κάστρο, αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρεθείς με κάποιο ταίρι και να βλέπετε τη Δύση παίρνοντας το δρόμο για την Άνω Μεριά. Εκεί η απλότητα των σπιτιών σε γοητεύει, το λευκό του σοβά «καθαρίζει» τις σκέψεις σου και βιώνεις την αυθεντικότητα του τόπου. Αν θέλεις να μπεις στο πετσί της παράδοσης, δεν έχεις παρά να επισκεφτείς το Λαογραφικό Μουσείο της Φολεγάνδρου, το οποίο λειτουργεί καθημερινά από τις 5μμ έως τις 8μμ.
Στη Φολέγανδρο η ανάγκη για βουτιά έρχεται δεύτερη, μιας και οι νύχτες είναι μεγάλες! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξενυχτήσεις και να χάσεις αυτή τη διαχρονική μαγεία του παλιού καλού φλερτ, που θυμίζει δεκαετία ’90 (ευτυχώς την πρόλαβα!). Είπαμε, ο χρόνος ξεχνά ακόμη και αυτός την ιδιότητά του. Ξυπνάς και είσαι χαλαρός. Φυσικά και θα πας σε παραλίες, εύκολα προσβάσιμες. Μπορείς να επιλέξεις μεταξύ των: Αγκάλη, Άγιος Νικόλαος, Λιβαδάκι και Φηρά. Αγάπησα τα Φηρά για την άγρια ομορφιά της, τα βότσαλα αλλά και γιατί είναι η λιγότερο δημοφιλής στους επισκέπτες. Στην Αγκάλη, τη πιο διάσημη παραλία της Φολεγάνδρου, πήγαμε με τα πόδια αλλά γυρίσαμε με το τοπικό λεωφορείο, γιατί κατά τη διάρκεια της ημέρας επιλέξαμε να πάρουμε από εκεί καραβάκι με κατεύθυνση τον Άγιο Νικόλαο και το Λιβαδάκι.
Ξελιγωμένος θα γυρίσεις από τις παραλίες και το στομάχι σου ζητά την περίφημη «ματσάτα» (χειροποίητα ζυμαρικά με κοκκινιστό κουνέλι, κόκορα ή κατσίκι). Ήδη στο δρόμο για τη Χώρα «σε παίρνουν» και τα αρώματα από τα βότανα του νησιού και η πείνα κορυφώνεται. Θυμάρι, δεντρολίβανο και ρίγανη ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Στη Φολέγανδρο η απλότητα συναντά την παράδοση.
Στη ταβέρνα της Ειρήνης στην Άνω Μεριά δεν υπάρχει μενού – κάθε μέρα το φαγητό είναι διαφορετικό και σπιτικό. Θυμάμαι ακόμη την τοματοσαλάτα με το «σουρωτό», το δικό τους κατσικίσιο τυρί το οποίο και γεύτηκα και σε μια αλμυρή πίτα, την «κρεμμυδένια» – δύο χοντρά φύλλα και στη μέση κρεμμύδια και σουρωτό. Μεγαλείο!
Δηλώνω περίτρανα sweet tooth και δεν θα παρέλειπα να δοκιμάσω τις «καλασούνες» – παραδοσιακές πίτες με μέλι (αν είναι γλυκές) και τα γλυκά του κουταλιού τους, ίσως τα καλύτερα που έχω βρει σε Κυκλαδίτικο νησί! Στη Φολέγανδρο ξαφνιάστηκα όταν δοκίμασα τη γλυκιά «κολοκυθένια» – μια πίτα από κίτρινη κολοκύθα με ρύζι, σταφίδες, ζάχαρη και κανέλα. Για λίγο, έγινα παιδί, ξέγνοιαστο στην αυλή του χωριού της μαμάς, στην ορεινή Άρτα, εκεί που η γιαγιά και η θεία «άνοιγαν» φύλλο για κολοκυθόπιτα. Λουκουμάδες, ξεροτήγανα, τηγανίτες και μακαρόνες κάνουν πάρτι μπροστά στα μάτια σου.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, διότι οι νύχτες είναι μεγάλες (μόνο αν πραγματικά το επιθυμείς) και οι μπαταρίες πρέπει να γεμίσουν. Μείναμε στο Miramare Hotel, στη Χώρα, και όλα ήταν πολύ κοντά μας. Είχα επιλέξει το συγκεκριμένο ξενοδοχείο λόγω της τοποθεσίας, της θέας αλλά και της πισίνας, διότι φοβήθηκα μήπως ο καιρός του Σεπτέμβρη μου τα χαλάσει (κυρίως από αέρα) και δεν έχω μέρος να κάνω μια βουτιά. Όπου κι αν μείνεις όμως, η Φολέγανδρος υπόσχεται ηρεμία, καλαισθησία και μαγευτικά τοπία.
Η Φολέγανδρος μπορεί να είναι ήρεμη αλλά έχει και ατμοσφαιρικά spots για ποτό. Μετά το ηλιοβασίλεμα, στο BaRaki θα απολαύσεις ποιοτικά κοκτέιλ και χαλαρή μουσική, ενώ το καφέ μπαρ Αστάρτη φημίζεται για το ρακόμελο, τη jazz μουσική και τη θέα.
Η Φολέγανδρος σου κλείνει το μάτι! Είναι το νησί που ερωτεύεσαι σιγά, με κάθε βήμα σε σοκάκι, κάθε ηλιοβασίλεμα από τη Χώρα, κάθε μπουκιά από «ματσάτα» και κάθε ρακί στην πλατεία. Αν θες καλοκαίρι με ουσία, αυθεντικότητα και μικρές στιγμές που μένουν, η Φολέγανδρος είναι το μυστικό που αξίζει να ανακαλύψεις.
