Τέλος άνοιξης, αρχή καλοκαιριού. Βεράντες και κήποι (αν είστε τυχεροί και έχετε) προσφέρονται για ξεκούραση, παρέες και μικρές γευστικές ατασθαλίες.
Αυτό που θα διαβάσετε δεν είναι απλά προϊόν μιας σκέψης «πρέπει κάτι να γράψουμε, τώρα που οι καλές και μεγάλες μέρες το επιβάλλουν και μας επιτρέπουν να αξιοποιήσουμε τη βεράντα ή τον κήπο (αν διαθέτουμε)». Μου συνέβη πριν 10 μέρες, χάρη στην πρόσκληση ενός καλού φίλου, που διέθεσε ένα Σάββατο μεσημέρι τη βεράντα του για μερικές ευχάριστες ώρες συνοδεία μοναδικών ποιοτικών γεύσεων, που μας έβγαλαν από την καθημερινότητα.
Σε ό,τι αφορά το τελευταίο (τις μοναδικές γεύσεις) την ευθύνη ανέλαβε το Nora’s Deli (οδός Αναπήρων Πολέμου 10), που βρίσκεται μερικές δεκάδες μέτρα απο το σπίτι του. Το μενού της συνάντησης ήταν όντως πολύ ενδιαφέρον για μένα. Καλή μουσική (εδώ ο καθένας βάζει ότι του αρέσει), ακόμα καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση (η παρέα πρέπει να είναι σωστά επιλεγμένη) και γεύσεις διανθισμένες στην αρχή και στο τέλος από εξαιρετικές θαλασσινές λιχουδιές, αλλαντικά και φυσικά από τυριά. Όλα βρέθηκαν χωρίς πολύ κόπο από το Nora’s Deli με την πολύτιμη βοήθεια και τις προτάσεις της Ναταλίας. Στη μέση μπήκε ένα μικρό μπάρμπεκιου με σωστά ψημένα κρέατα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Θα ήθελα πολύ να σας μιλήσω για όλα αλλά νομίζω ότι η μουσική και η συζήτηση εξαρτώνται από την παρέα της στιγμής. Οι γεύσεις, όμως, χρειάζονται μια καλή επιλογή και άφιξη στο τραπέζι την πρέπουσα στιγμή. Θα σας περιγράψω λοιπόν τι κατά τη γνώμη μου μπορεί να κάνει γευστικό από κάθε άποψη ένα Σάββατο μεσημέρι και τι αξίζει να βάλετε στο τραπέζι σας.
Σε ό,τι μας αφορά, ακολουθήσαμε το κλασικό τελετουργικό ξεκινώντας με θαλασσινά ορεκτικά, συνεχίζοντας με ορεκτικά βασισμένα στο κρέας και κλείσαμε το κυρίως μέρος με ένα κομμάτι εξαιρετικό σε ποιότητα και ψήσιμο κρέας. Προφανώς, η σεμνή αυτή τελετή απαιτούσε επίσης ενα καλό τυρί και φυσικά φρούτο και παγωτό. Θα σας τα περιγράψω όλα, σύντομα όμως, για να μη βαρεθείτε. Πιστεύω ότι στο τέλος της ανάγνωσης αρκετοί θα πάρετε το δρόμο για τη Νόρα ή πιθανό για κάπου αλλού, αν μένετε σε ένα μακρινό προάστιο ή εκτός Αθηνών. Σε πρώτη φάση λοιπόν, ακουμπήσαμε στο τραπέζι εξαιρετικά κομμάτια καπνιστού σολωμού και λίγο μπρικ, το οποίο ήταν έντονα θαλασσινό και λίγο πικάντικο, τόσο ώστε να ταιριάζει με ένα λευκό κρασί με καλή οξύτητα ή, για τους φίλους της φυσαλίδας, με ένα ποτήρι σαμπάνια. Στη συνέχεια, πήρε σειρά μια εξαιρετική πατέ πάπιας σε μείξη με λίγο φουαγκρά και το πάντα ενδιαφέρον προσούτο Πάρμας. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν το εξαιρετικό γευστικό επίπεδο και η απουσία περιττής λιπαρότητας. Το προτείνω. Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, η μεσαία παλαίωση άφηνε στοιχεία υγρασίας στο κρέας, το οποίο ήταν απολαυστικό στο στόμα, με ελεγχόμενη αλμυρότητα και, σε συνδυασμό με μικρά κρακεράκια και λίγο βούτυρο, κέρδιζε με το σπαθί του τις εντυπώσεις.
Από την περιγραφή θα παραλείψω το κυρίως, ένα Texas Style Brisket, το οποίο ο οικοδεσπότης το διαχειρίστηκε με μαεστρία και ίσως αξίζει να το δοκιμάσετε κι εσείς, αν ασχολείστε με το μπάρμπεκιου. Προφανώς, (γαλλοτραφείς γαρ) το κλείσιμο δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τυρί.
Στο τραπέζι βάλαμε τρία τυριά. Το πρώτο ήταν ένα Πεκορίνο Sardo (Πεκορίνο Σαρδηνίας), το οποίο έχει πιο γεμάτη γεύση από το γνωστό Romano και θεωρείται ιδανικό για ένα πλατό τυριών. Γίνεται δε ακόμα καλύτερο, όταν συνοδεύεται από αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς. Για την περίπτωση, η Νόρα μάς έκανε μια πρόταση και είχαμε στο τραπέζι μας εξαιρετικά παξιμαδάκια Cranberry-Raisin της εταιρείας Miller, τα οποία μαζί με το τυρί ήταν απολαυστικά. Δίπλα στο Πεκορίνο υπήρχε ένα άλλο τελείως διαφορετικό τυρί της οικογένειας των bleu τυριών, ένα Fourme d’ Ambert από την Ωβέρνη. Πικάντικο και αρωματικό, με τα χαρακτηριστικά ενός μπλε τυριού αλλά και πολύ καλύτερο από τα Δανέζικα μπλε. Τσιμπάει λίγο στο στόμα αλλά, αν το συνοδεύσεις με λίγο μαλακό βούτυρο, γίνεται τέλειο. Τέλος, μια μικρή έκπληξη ήταν οι νιφάδες από παλαιωμένη γκούντα 1000 ημερών. Είμαι βέβαιος ότι το συγκεκριμένο τυρί το έχετε δοκιμάσει, έχει ενδιαφέρον αλλά δεν είναι και ένα μεγάλο τυρί. Η παλαιωμένη εκδοχή του όμως που μας πρότεινε η Νόρα ήταν το κάτι άλλο. Με τι συνόδεψαμε τα τυριά; Οι υπόλοιποι με ένα κόκκινο κρασί, όχι πολυ τανικό και χωρίς βαθιά παλαίωση. Σε ό,τι με αφορά, προτίμησα ένα ποτηράκι σαμπάνια.
Ως είθισται, το γευστικό πάρτι έκλεισε με μερικές φέτες καρπούζι (το πρώτο του καλοκαιριού) και φυσικά με καλό παγωτό. Διαβάζετε αυτές τις γραμμές και σίγουρα θα αναρωτηθείτε: «Σιγά το δύσκολο, όλος ο κόσμος μπορεί να το κάνει, καταρχάς αν έχει τα χρήματα και δεύτερον αν ξέρει». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα σας πω ότι φυσικά δεν είναι για κάθε Σαββατοκύριακο αλλά δε χρειάζεται κι ένα τεράστιο ποσό για να το απολαύσετε.
