Το Nyn Esti είναι ένα εστιατόριο από τα καλύτερα που έχουμε στη χώρα μας. Το ερώτημα είναι αν κατά κύριο λόγο πρέπει να κριθεί για το μενού του ή σαν χώρος τέχνης, που αποδεικνύει περίτρανα ότι η υψηλή γαστρονομία μπορεί και να είναι Τέχνη.
Η αλήθεια είναι ότι όταν σκέφτηκα να γράψω κάτι για το Nyn Esti αισθάνθηκα ένα κράτημα. Για την ακρίβεια, δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω και πώς να τελειώσω. Σκεπτόμενος ότι μία περιήγηση στο Google θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει, άρχισα να ψάχνω και να διαβάζω. Θα πω ευθαρσώς ότι απογοητεύτηκα, καθώς κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου στο εστιατόριο πριν από μερικές ημέρες, αυτά που είδα (πολύ περισσότερο από αυτά που δοκίμασα) με έβαλαν σε σκέψεις και μου δημιούργησαν ένα δίλημμα. Αφού μιλάμε για ένα εστιατόριο, πώς θα ήταν δυνατόν να αναφερθούμε σε αυτό όχι για τον κύριο λόγο της ύπαρξής του (το φαγητό) αλλά για κάτι άλλο, που εμπεριέχει μεν το φαγητό αλλά ταυτόχρονα το υπερακοντίζει, κάτι το οποίο
κατά καιρούς έχει προκαλέσει σωρεία συζητήσεων και αντιπαραθέσεων συνοδευόμενες συχνά και από χλευαστικά χαμόγελα; Επειδή όμως ακόμα (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) υπάρχει αυτό που αποκαλούμε ελευθερία του λόγου και της άποψης, αποφάσισα να κάνω χρήση και ιδού.
Καταρχήν, αν δε με απατά η μνήμη μου, ο συνδυασμός ενός εστιατορίου με τις προδιαγραφές και τη λογική του Nyn Esti είναι κάτι όχι μόνο μοναδικό αλλά και εξαιρετικά τολμηρό για την ελληνική πραγματικότητα. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα, που ένα εστιατόριο υπηρετεί την τέχνη και μάλιστα με έναν τρόπο που δένει με τον χώρο που το φιλοξενεί. Με ένα μουσείο δηλαδή και μάλιστα αυτό της μοντέρνας τέχνης. Και αυτό συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό, που η γεύση (η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου) περνάει σε δεύτερη μοίρα και την παρτίδα κερδίζει η συνολική εμπειρία μιας γευστικής πρότασης με αισθητικά στοιχεία, τα οποία συνυπάρχουν σε καθετί που βρίσκει θέση στο τραπέζι. Αλληλοϋποστηρίζονται από την αρχή μέχρι το τέλος ενός δείπνου το οποίο αποτελεί αισθητική εμπειρία.
Αυτή ακριβώς η εμπειρία αποδεικνύει το αληθές μίας αμφισβητούμενης από αρκετούς θέσης: Η υψηλή γαστρονομία είναι (για την ακρίβεια μπορεί να είναι) τέχνη. Θα ήταν ευχής έργο, κάποιος καλλιτέχνης φωτογράφος να φωτογραφίσει τις προτάσεις- δημιουργήματα του Σταμάτη Μισομικέ και να γίνει μία φωτογραφική έκθεση, στην οποία να εκτεθούν οι εν λόγω φωτογραφίες μαζί με φωτογραφίες εκθεμάτων του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και, στη συνέχεια, να περιμένουμε να δούμε αν το κοινό, αναγνωρίζοντας τη διαφορετική προέλευση, θα θεωρήσει ως άτοπη την παρουσία αυτών των φωτογραφιών στη συγκεκριμένη έκθεση.
Επανερχόμενος στον αρχικό σκοπό της επίσκεψής μου στο Nyn Esti θα πω, παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες, ότι η γευστική πρόταση του Σταμάτη Μισομικέ (τη δουλειά και το ταλέντο του οποίου γνωρίζω πάνω από μια δεκαετία) ξεφεύγει από όσα έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα στον χώρο της αποκαλούμενης υψηλής γαστρονομίας. Θα πω μάλιστα ότι, έχοντας μια σημαντική εμπειρία από το τι συμβαίνει σε χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία (μεταξύ άλλων), το Nyn Esti είναι καθόλα άξιο και μπορεί κάλλιστα να διεκδικήσει μία θέση στον χώρο της ευρωπαϊκής ελίτ της εστίασης. 
Κλείνοντας, θα πω επίσης ότι, δεδομένου του ότι δεν έκανα καμία αναφορά και περιγραφή των όσων δοκίμασα, θα επανέλθω υποχρεωτικά μετά από μία δεύτερη, πιθανόν και τρίτη επίσκεψη στο χώρο. Θα τονίσω ότι, όποια περιγραφή και να γίνει, δύσκολα μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει στο εστιατόριο του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Εάν λοιπόν κάποιος πραγματικά βρήκε ενδιαφέροντα τα όσα αναφέρω, καλόν είναι να βάλει το δάχτυλό του «επί του τύπου των ήλων» και να επισκεφθεί το Nyn Esti. Διαφορετικά, δύσκολα θα καταλάβει τι συμβαίνει και αν αξίζει η δεν αξίζει ο συγκεκριμένος χώρος. Είναι σα να σας ρωτάει κάποιος να του περιγράψετε την Sagrada Familia για να αποφασίσει εάν είναι ένα αξιόλογο αρχιτεκτόνημα υψηλής τέχνης, που αξίζει τον κόπο να ξοδέψει χρήματα για να το επισκεφθεί.
