2303 Rezine: Μια ρετσίνα απρόσμενος επισκέπτης, στο σαλόνι της υψηλής ελληνικής γεύσης.
Μπορεί να έχει θέση η ρετσίνα στα σαλόνια της υψηλής γαστρονομίας; Αν πιστέψουμε αυτά που μας διδάσκει ο διεθνής οινικός χώρος, ναι. Όταν κρασιά όπως η Madeira, η Marsala ή το Sherry, τα οποία κατά τη διάρκεια της παραγωγής τους υφίστανται επεξεργασίες ή δέχονται διάφορες προσθήκες, είναι δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί δε θα μπορούσε να συμβαίνει το ίδιο και για τη ρετσίνα. Στην Ελλάδα όμως της φουστανέλας και του τσαρουχιού, που μπορεί μεν να μην αποτελούν ενδυματολογική τάση στην εποχή μας, πλην όμως τα φοράμε κανονικά στις συνήθειες μας και στον τρόπο που δουλεύει το μυαλό μας, είναι δυνατόν.
Η ρετσίνα, όπως και η φέτα -δύο τελείως διαφορετικά αλλά εμβληματικά παραδοσιακά προϊόντα-, δυστυχώς για τη ρετσίνα, ακολουθούν δρόμους αντίθετους. Η φέτα εδώ και χρόνια είναι ένα διάσημο τυρί, ένα από τα μοναδικά στον κόσμο που μπορούν να συνοδεύσουν φαγητό, που αναγνωρίζεται στις τέσσερις γωνιές της υφηλίου και πάνω απ’ όλα, είναι μέσα σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Η ρετσίνα αντίθετα, όπως λέει για αρκετά πράγματα και ο θυμόσοφος λαός είναι «στην απ’ έξω». Είναι καλή για μια ταβέρνα, αλλά και πάλι το εμφιαλωμένο επώνυμο τη στέλνει συχνά στα αζήτητα. Είναι καλή στο μεζεδοπωλείο, είναι καλή σ’ ένα καρτούτσο. Σπάνια όμως είναι καλή σ’ ένα εστιατόριο με ποιοτική υπόσταση.
Η αλήθεια είναι, ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κατά καιρούς προσπάθειες να αποτινάξει η ρετσίνα τη ρετσινιά της, που έχουν οδηγήσει σε ένα είδος αποκατάστασης της αξίας του παραδοσιακού αυτού κρασιού, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά, αφού είναι γνωστά και πολυσυζητημένα. Πριν από μερικές ημέρες λοιπόν, έτυχε να βρίσκομαι στο αεροδρόμιο για επαγγελματικό ταξίδι και ως συνήθως ασκούσα την αγαπημένη μου ενασχόληση που ακούει στο όνομα «βόλτα στο duty free». Όπως ήταν φυσικό, βρέθηκα και στα deli. Κάποια στιγμή, έπεσε το μάτι μου σ’ έναν αλλοδαπό, εξόφθαλμα από βόρεια χώρα, μπροστά από ένα ράφι με μπουκάλια. Κρατούσε ένα μπουκάλι, το στριφογυρνούσε και το κοίταζε μια μπρος και μια πίσω.
Μου έκανε εντύπωση η λουσάτη εμφάνιση του μπουκαλιού, πλησίασα, το πήρα στα χέρια, διάβασα στην ετικέτα το όνομα του κρασιού “2303 Rezine” και θυμήθηκα την αξέχαστη, για όσους ζούσαν στην Γαλλία τη δεκαετία του 70 ή πριν από αυτή, Régine που υπήρξε η μεγάλη ιέρεια της κοσμικής ζωής της γαλλικής πρωτεύουσας. Μετά από όλα αυτά, προφανώς από περιέργεια και μόνο, αγόρασα ένα μπουκάλι για να δοκιμάσω το περιεχόμενο. Γιατί από περιέργεια; Μα γιατί το περιεχόμενο αντιφάσκοντας τόσο με την εμφάνιση όσο και με το όνομα, ήταν ένας ρητινίτης οίνος. Κοινός μια ρετσίνα.
Όταν το δοκίμασα, άρχισα να βλέπω τη ρετσίνα με ένα άλλο μάτι. Με το μάτι ενός ανθρώπου ο οποίος ανακαλύπτει κάτι που η πορεία του χρόνου και η κοινή αντίληψη τον έχουν πείσει ότι δεν μπορεί να υπάρχει. Σε αντίθεση με μια απλή ρετσίνα, κατάλληλη για να συνοδεύσει απλούς μεζέδες, βρέθηκα μπροστά σε ένα κρασί, το οποίο τόσο στη μύτη όσο και στο στόμα, έκανε αισθητή την παρουσία του ένα ποιοτικό Σαββατιανό με βοτανικές νότες, αισθητό φρούτο και σαν κερασάκι στην τούρτα, μια διακριτική βαλσαμική αίσθηση, η οποία συμπλήρωνε με ενδιαφέροντα τρόπο το γευστικό σύνολο. Θα μου πείτε, τόσα πολλά για μια ρετσίνα; Ναι. Και θα σας πω γιατί.
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν κάποιος ήθελε να πιεί ένα ροζέ κρασί, έπεφταν όλοι επάνω του για να τον πείσουν ότι δεν πίνεται, ότι είναι χαρμάνι ενός λευκού και ενός κόκκινου και ότι βρωμάει. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια, να αλλάξουν κάποιες αντιλήψεις και να βρεθούν κάποιοι οινολόγοι με άποψη για να πάρει το ροζέ τη θέση που του αξίζει. Το 2303 Rezine, νομίζω ότι δεν κάνω λάθος, δείχνει αυτόν τον δρόμο. Υγιές σταφύλι, ζυμώσεις με άγριες ζύμες, τεχνολογικός εξοπλισμός αιχμής και ένα αποτέλεσμα που κάνει τον ξένο επισκέπτη -και ελπίζω σταδιακά και τον Έλληνα- να σηκώνει το μπουκάλι από το ράφι και να το βάζει σε ένα κολονάτο ποτήρι της Riedel, όπως αξίζει σε όλα τα καλά κρασιά.
Ρώτησα και έμαθα, γιατί προφανώς δεν είναι εύκολο για όλο τον κόσμο να πηγαίνει σε ένα duty free για να αγοράσει το 2303 Rezine, μιας και μιλάμε για ένα κρασί που παράγεται σε 4.000-5.000 μπουκάλια και κατά συνέπεια έχει μια περιορισμένη διανομή, εξού και προς το παρόν θα το βρείτε σε συγκεκριμένα σημεία. Νομίζω, ότι αξίζει τον κόπο να το ψάξετε. Σε ό,τι με αφορά, θα σας δώσω ορισμένες διευθύνσεις που θα σας βοηθήσουν στην αναζήτησή σας. Θα σας έλεγα να το δοκιμάσετε, φυσικά σε πρώτη φάση με μια καλή ελληνική κουζίνα, βγαλμένη από έμπειρο μαγειρικό χέρι.
Σημεία πώλησης 2303 Rezine:
Κάβα Σείριος: Λεωφ. Κωνσταντίνου Καραμανλή 160, Θεσσαλονίκη, 542 48
Cava Verikoukis: Κουντουριώτου 8, Θεσσαλονίκη (Τριανδρία), 553 37
Cava BPlus: Πολυτεχνείου 37, Θεσσαλονίκη, 546 26
Destilado: Λώρη Μαργαρίτη 9, Θεσσαλονίκη, 546 22
Κάβα Αμπατζής: Αριστοτέλους 12, Εύοσμος, 562 24
Νάστας Ποτοδιακίνηση: Μάρκου Μπότσαρη 2, Λαγκαδάς, 572 00
Κάβα Θεοδωρίδης: για καταστήματα δείτε εδώ
