Για τους δημιουργούς της σειράς «We Own this City», Ντέιβιντ Σάιμον και Τζορτζ Πελεκάνος, η Βαλτιμόρη αποτελεί μια μετα-καπιταλιστική Noman’s land. Μια σύγχρονη Γκόθαμ Σίτι που αντί για υπερήρωες είναι γεμάτη διεφθαρμένους αντι-ήρωες. Αυτό το είχαμε διαπιστώσει για πρώτη φορά 20 χρόνια πριν, όταν οι δυο τους είχαν συνεργαστεί (ο ένας σαν δημιουργός, ο άλλος σαν σκηνοθέτης μερικών επεισοδίων) στη δημιουργία του «The Wire», μάλλον της καλύτερης τηλεοπτικής σειράς όλων των εποχών. Ο Σάιμον και ο Πελεκάνος μεγάλωσαν στην Ουάσιγκτον, μόλις 62 χιλιόμετρα μακριά από την Βαλτιμόρη, με τον πρώτο να δουλεύει για χρόνια ως αστυνομικός συντάκτης στην τοπική εφημερίδα Baltimore Sun. Οι δυο, λοιπόν, δεν διάλεξαν τυχαία την Βαλτιμόρη ως το αμερικανικό μη-τόπο που θα ύφαιναν τον σεναριακό τους μίτο.
Το 27,3% του πληθυσμού της Βαλτιμόρης ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας. Ποσοστό περίπου διπλάσιο σε σχέση με το αμερικανικό μέσο όρο. Επίσης, το 62,4% του πληθυσμού είναι Αφροαμερικανοί, ποσοστό πολλαπλάσιο σε σχέση με τον μέσο όρο. Γενικά η Βαλτιμόρη είναι πολύ μακριά από οποιοδήποτε μέσο όρο. Είναι μια πόλη που ζει εξόριστη από το αμερικανικό όνειρο. Ένα αστικό δυστοπικό τοπίο που αντί για την οικονομία ανθεί, το έγκλημα και η παραβατικότητα.
Αλήθεια, όμως, πόσες επιλογές έχει ο μέσος Αφροαμερικανός κάτοικος της Βαλτιμόρης να ξεφύγει από τη σίγουρη «καριέρα» στις παράνομες δραστηριότητες που ακμάζουν στην πόλη; Έχοντας συνήθως ανατραφεί σε προβληματικά σπίτια, φοιτήσει σε σχολεία δεύτερης ή τρίτης κλάσης, ζήσει στο πετσί τους τη φτώχεια, η πορεία των περισσότερων κατοίκων του λιμανιού της ανατολικής ακτής μοιάζει προδιαγεγραμμένη…
Η κάμερα του σκηνοθέτη Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν («Η Μέθοδος των Γουίλιαμς») είναι αεικίνητη, εκμεταλλευόμενη την αποσπασματική αφήγηση και τα χρονικά μπρος-πίσω που έχει η σειρά. Δεν σταμάτα να ζουμάρει στους αντι-ήρωες του αστυνομικού σώματος, να τρέχει στους δρόμους που βασιλεύει η ανομία, να τρυπώνει σε διαδηλώσεις και να γίνεται μάρτυρας σε περιστατικά κατάχρησης εξουσίας. Ο Γκριν δίνει στην αφήγησή του ανάσες μόνον όταν η Νικόλ Στιλ, δικηγόρος του Τμήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης,προσπαθεί να προσεγγίσει το φαινόμενο της αστυνομικής βίας στην Βαλτιμόρη. Η Αφροαμερικανίδα νομικός αποτελεί ένα είδους πράου παρατηρητή ενός κατακλυσμιαίου φαινόμενου που συμπαρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Η ματιά είναι αυτή που επιτρέπει κάθε τόσο στον θεατή να κάνει zoomoutαπό τα γεγονότα και να πάρει την απαιτούμενη απόσταση για να δει τα πράγματα ψύχραιμα. Μακάρι να είχαμε και στην πραγματική μας ζωή αυτή τη δυνατότητα…
Όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει εάν οι Ντέιβιντ Σάιμον και Τζορτζ Πελεκάνος δεν είχαν επιλέξει μια ιδανική συγγραφική πρώτη ύλη. Πρόκειται για το ομότιτλο βιβλίο του Τζάστιν Φέντον, ο οποίος συνέλεξε και επεξεργάστηκε χιλιάδες στοιχεία για να γράψει το χρονικό ενός εκ των μεγαλύτερων σκανδάλων που συνέβη στην αμερικανική αστυνομία τον 21ο αιώνα. Η ιστορία του αφορά την άνοδο και την πτώση της Gun Trace Task Force, μιας επίλεκτης ομάδας αστυνομικών με πολιτικά που εφάρμοζε τους δικούς της κανόνες στην επιβολή του νόμου. Μια ομάδα που αποτελούσε κράτος εν κράτει, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο το μούδιασμα που υπήρξε μετά το θάνατο/δολοφονία του νεαρού Αφροαμερικανού Φρέντι Γκρέι και τις διώξεις που ακολούθησαν σε αστυνομικούς που υπηρετούσαν στο σώμα της Βαλτιμόρης.
Η υπόθεση του Αφροαμερικανού βρίσκεται μόνιμα στο αφηγηματικό φόντο της μίνι σειράς. Η δολοφονία του Φρέντι Γκρέι παρουσιάζεται σαν μια ανοικτή πληγή στο συλλογικό ψυχισμό της πόλης. Μια ακόμη αφορμή για να φουντώσει ο ακήρυχτος πόλεμος που μαίνεται ανάμεσα στις εξουσίες των Η.Π.Α. (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) και στα μη προνομιούχα κομμάτια του πληθυσμού όπως οι Αφροαμερικανοί. Μια οξεία κοινωνική διαμάχη που έχει ιστορικές καταβολές (σκλαβιά, ρατσισμός κ.α.), κοινωνικό-οικονομικές προεκτάσεις (ανισότητες, φτωχοποιημένα τμήματα του πληθυσμού) και αρκετές εξεγέρσεις (με πιο πρόσφατη αυτή που ακολούθησε τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ).
Οι έμμεσες αναφορές στην υπόθεση Γκρέι δεν έχουν μόνο ως σκοπό τη αιτιολόγηση της αστυνομικής παθητικότητα που παρατηρήθηκε στο σώμα της Βαλτιμόρης μετά το περιστατικό και τις διώξεις. Περισσότερο έχει να κάνει με την οπτική των δημιουργών της σειράς πάνω στα αίτια φαινομένων σαν αυτό του σκανδάλου της Gun Trace Task Force. Ότι δηλαδή τα ζητήματα πρέπει να τα προσεγγίζουμε δομικά και όχι περιπτωσιολογικά ή προσωπικά. Δεν φταίει ο αρχιφύλακας Γουέιν Τζένκινς (πολύ καλή η ερμηνεία του Τζον Μπέρνθαλ) ή συνεύρεση μιας ομάδα διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων που δεν τους έφτανε ο μισθός που έπαιρναν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Ο Τζένκινς, ο Χέρσι, ο Γουόρντ, ο Γκόντο και οι υπόλοιπο αστυνομικοί της Gun Trace Task Force παρουσιάζονται απλάως «χρήσιμοι ηλίθιοι», ως παιδιά που παίζουν με όπλα και καταχρώνται τηνεξουσία, θέλοντας να γίνουν μικροί Θεοί.
Όσο ζητήματα σαν το θάνατο του νεαρού Γκρέι παραμένουν ατιμώρητα, όσο υπάρχουν οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες στην αμερικανική κοινωνία, όσο η αστυνομία καλείται να παίξει το ρόλο του θηριοδαμαστή σε μια φτωχοποιημένη ζούγκλα, όσο η δικαιοσύνη παραμένει τυφλή τροφοδοτώντας συνεχώς τη βιομηχανία των φυλακών με φρέσκια πρώτη ύλη (2 εκατομμύρια κρατούμενοι βρίσκονται στις φυλακές των Η.Π.Α. αυτήν την στιγμή), τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, σύμφωνα με τους Ντέιβιντ Σάιμον και Τζορτζ Πελεκάνο. Ο αρχιφύλακας Γουέιν Τζένκινς και οι συνάδελφοί του βρέθηκαν απλά την κατάλληλη στιγμή, στην κατάλληλη θέση. Αν δεν ήταν αυτοί εκεί, απλά θα ήταν κάποιοι άλλοι στη θέση τους.
Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για τους δημιουργούς του «We Own this City». Ελάχιστοι μπορούν να χαρτογραφήσουν την αμερικανική κοινωνία και να παρουσιάσουν τα σύνθετα προβλήματα που την ταλαιπωρούν όσο οι Ντέιβιντ Σάιμον και Τζορτζ Πελεκάνος. Το δημιουργικό δίδυμο μεταφέρει ένα κομμάτι αλήθειας στην οθόνη, φροντίζοντας να εμπλουτίσει την αφήγηση με ζωντανούς χαρακτήρες, σασπένς και τσαγανό. Κάτι που σπάνια βλέπεις στην μικρή ή τη μεγάλη οθόνη.
