…ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική
Αυτό το τσιτάτο με κομμουνιστική απόχρωση πέρασε φευγαλέα από το γυαλί της τηλεόρασης καθώς παρακολουθούσα τα δρώμενα της 52ης επετείου από τη σφαγή ανθρώπων και προσδοκιών.
Μετά από πολλά χρόνια είχα την υπομονή να παρακολουθήσω για αρκετή ώρα εικόνες από τις εκδηλώσεις. Να ακούσω ανθρώπους να μιλάνε και να αναφέρονται σε εκείνη την ημέρα. Θυμήθηκα τον εαυτό μου κοντά 70 χρόνια πριν. Όταν κάποιοι δικοί μου μου μιλούσαν για τη δικτατορία του Μεταξά, για τον Μανιαδάκη και τον πάγο του για τη Μακρόνησο και το ξύλο. Η εντύπωση που μου έκαναν τα λόγια τους ήταν αυτή μιας ιστορίας που με ξεπερνούσε.
Με ενδιέφερε, την καταλάβαινα, αλλά την ίδια στιγμή δεν μιλούσε μέσα μου. Την ίδια εικόνα είδα και χθες. Μόνο που δεν ήμουν εγώ αλλά κάποιοι άλλοι που πήραν τη θέση που είχα το 1960.
Ξύλινες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα σαν αναμενόμενα στερεότυπα, ταγοί της εξουσίας με την βαρεμάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο καθώς κατέθεταν το απαραίτητο στεφάνι, «προοδευτικοί» πολιτικοί που αναμασούσαν τα ίδια λόγια που ακούμε εδώ και 50 χρόνια.
Δεν τα λέω για να πω κάτι. Άλλωστε τα ζάρια έχουν πέσει και είναι και στημένα από τότε που ο άνθρωπος έγινε νοήμων ον. Τα λέω για να το βγάλω από μέσα μου, για αυτούς τους λίγους ρομαντικούς που «έφυγαν» τότε αλλά και για τους λίγους που είναι βέβαιο ότι θα «φύγουν» για τον ίδιο λόγο, στο μέλλον.
