Δυο Κυρίες της Εστίασης σας φιλοξενούν με τρόπο που αξίζει τη μετακίνηση
Λαμβάνοντας υπόψιν τον αριθμό των νησιωτικών συμπλεγμάτων τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Ιόνιο πέλαγος αλλά και την τεράστια ακτογραμμή της ηπειρωτικής Ελλάδας, η χώρα μας θα έπρεπε να φημίζεται για την ποιότητα τον πλούτο των προτάσεων και τον μεγάλο αριθμό των ψαροφαγικών εστιατορίων της. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Δεν αναφέρομαι στο πόσα εστιατόρια έχουν τιμηθεί με κάποια διάκριση (αστέρι, σημαία, σκούφο και λοιπά), αναφέρομαι γενικά στα εστιατόρια εκείνα τα οποία είναι για κάποιο λόγο γνωστά σε όσους ασχολούνται επαγγελματικά με το χώρο της γεύσης, κυρίως για την καλή ποιότητα των προτάσεων που κάνουν και έχουν ένα μενού που δεν περιορίζεται σε ορισμένα τυπικά ορεκτικά και σε τηγανητό ή ψητό ψάρι.
Η πολύ μεγάλη μου εμπειρία, στο χώρο της εστίασης, μου επιτρέπει να έχω μία σαφή εικόνα η οποία δείχνει ότι τα εστιατόρια για ψάρι και οι υψηλού επιπέδου ψαροταβέρνες αυτού του τύπου δεν ξεπερνάνε τις 20 με 25 σε όλη την Ελλάδα. 
Στη Θεσσαλονίκη εκπροσωπούνται από 2-3 ονόματα μέσα στα οποία το Μαϊάμι δηλώνει παρών και με αξιώσεις. Πριν μιλήσουμε για το επίπεδο της κουζίνας του και την ποιότητα των γεύσεων που η κουζίνα στέλνει στο τραπέζι του πελάτη, θα σταθώ σε μερικά σημεία από τα οποία κάποια ενδιαφέρουν τον πελάτη και κάποια άλλα (τα οποία επίσης ενδιαφέρουν τον πελάτη) έχουν παράλληλα και μια ιδιαίτερη επίδραση στην ποιότητα του φαγητού.
Ας πούμε καταρχήν ότι το Μαϊάμι είναι ένα ιστορικό μαγαζί το οποίο αριθμεί πάνω από 70 χρόνια ζωής η οποία (κάτι ιδιαίτερα σημαντικό) συνδέεται άμεσα με την οικογενειακή παράδοση. Εκτός από την ιστορικότητα του μαγαζιού, ένα άλλο ευνοϊκό στοιχείο είναι η θέση του πάνω στη θάλασσα και ο σχετικά δισυπόστατος χαρακτήρας του.
Απαντώντας σε μια σχετική ερώτηση που μου έγινε προ καιρού (αν το Μαϊάμι είναι εστιατόριο ή ταβέρνα) η απάντηση που έδωσα ήταν ότι: το Μαϊάμι είναι ένα πολυπρόσωπο μαγαζί. Ταβέρνα με εστιατορικές νότες (στήσιμο τραπεζιών και περιρρέουσα ατμόσφαιρα) για αυτούς που κάθονται στον παραθαλάσσιο χώρο.
Κοσμική ταβέρνα πολυτελείας σε ένα από τους εσωτερικούς χώρους, ο οποίος διατηρεί ακόμα το στοιχεία της καλαμωτής οροφής, ενώ ο άλλος γειτονικός χώρος – ακριβώς απέναντι – παραπέμπει σε εστιατόριο.
Μεταξύ μας πάντως επειδή το σημείο στο οποίο βρίσκεται το Μαϊάμι έχει ένα μοναδικό χαρακτήρα και επειδή η πρόταση που κάνει το μενού είναι αρκετά σύνθετη και ουδεμία σχέση έχει με μένουταβέρνας θα πω ότι για μένα ειναι καθαρα ένα εστιατόριο ψαριού το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους φίλους του είδους. 
Σε ό,τι έχει σχέση με το κοινό που τιμά με την παρουσία του τον χώρο είναι σαφές ότι ανήκει ξεκάθαρα στην μεγάλη του πλειοψηφία στην αστική τάξη και ειδικότερα στο κομμάτι εκείνο που έχει απαιτήσεις σε ότι αφορά το περιεχόμενο του πιάτου που έρχεται στο τραπέζι του.
Στο συγκεκριμένο ,τελευταίο, θέμα τον κύριο ρόλο έχουν δύο γυναίκες. Η Ντίνα Τέρτση από την πλευρά της ιδιοκτησίας η οποία και διευθύνει το εστιατόριο και η Σοφία Τεφτσή που έχει τον κρίσιμο ρόλο της διεύθυνσης της κουζίνας και την ευθύνη των ποιοτικών προτάσεων που απαιτούν οι πελάτες από τον χώρο. Δεν θα ήταν εκτός πραγματικότητας να παρομοιάσουμε ένα εστιατόριο με ένα σκάφος, το οποίο για να κινείται με ασφάλεια και να προσφέρει το έργο για το οποίο έχει κατασκευαστεί, απαιτεί έναν πλοίαρχο ο οποίος εξασφαλίζει την ασφαλή πλεύση και έναν αρχιμηχανικό ο οποίος ευθύνεται για την ενέργεια που είναι απαραίτητη για αυτό.
Ελπίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι ένα εστιατόριο σίγουρα είναι κάτι ανάλογο με ένα πλοίο το οποίο χρειάζεται γνώσεις και ικανότητες για να κυβερνηθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ντίνα Τέρτση και η Σοφία Τεφτσή αποτελούν ένα ιδανικό δίδυμο.
Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Σοφίας που παραπέμπει σε ορισμένα μεγάλα ονόματα της εστιατορικής τέχνης είναι ότι είναι γέννημα-θρέμμα μιας οικογένειας που ανήκει στο métier όπως π.χ. αυτή της διάσημης Helene Darroze. Αυτό της έχει επιτρέψει, αν και νέα σε ηλικία, να έχει τον πλήρη έλεγχο της οργάνωσης μίας κουζίνας αλλά και σημαντική μαγειρική εμπειρία. Από αυτά που έχω δοκιμάσει το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Η Σοφία πατάει με τα πόδια της σε δύο βάρκες (της παράδοσης και του μοντερνισμού) και δίνει πιάτα τα οποία είναι απόλυτα κατανοητά για αυτόν που τα δοκιμάζει. Ενώ παράλληλα, εμπεριέχουν την σωστή δόση σύγχρονης μαγειρικής προσέγγισης που τους επιτρέπει να λειτουργούν και εκπαιδευτικά για τον πελάτη και να ανεβάζουν το επίπεδο του.
Ένα δεύτερο στοιχείο, πολύ σημαντικό για το ψάρι, είναι ότι ελέγχει αποτελεσματικά και με ακρίβεια τα ψησίματα. Θα μπορούσα, όπως κάνουν πολλοί, να αναφερθώ σε ένα κατεβατό από πιάτα και να τα σχολιάσω. Νομίζω όμως, ότι αυτό το οποίο έχει ανάγκη ο χρήστης/αναγνώστης είναι να αντιληφθεί ακριβώς ποια είναι η φιλοσοφία ενός εστιατορίου, να κατανοήσει το επίπεδο της προσφοράς του και με βάση αυτά τα δύο στοιχεία να επιλέξει αν τον ενδιαφέρει ή όχι μια επίσκεψη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, νομίζω ότι τον ενδιαφέρει! Ειδικά από τη στιγμή που αυτό που προκύπτει έμπρακτα για το Μαϊάμι, μέσα από το γαστρονομικό λόγο της Σοφίας, είναι η συνέπεια στην απόλαυση της παράδοσης δοσμένης με ένα σύγχρονο αλλά κατανοητό τρόπο.
