Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη
Παίζουν οι: Κώστας Κουτσολέλος, Κώστας Κορωναίος, Σύρμω Κεκέ, Βαγγέλης Αμπατζής, Μαρία Γεωργιάδου, Πάολα Καλλιγά, Γιάννης Κλίνης, Μαρία Μαγκανάρη
Υποκρίνεσαι το ξέρω υποκρίνεσαι/ Κι επειδή σε αγαπώ μόνο μου δίνεσαι/ Υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια/ Και ας κάνω πως δε ξέρω την αλήθεια/ Εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο λίγο/ Και απάνω στις πληγές, πληγές ανοίγω.
Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσει κάποιος το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ανεβάσματος του «Μισάνθρωπου» από την Μαρία Μαγκανάρη είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει την «υψηλή τραγωδία» με τη «λαϊκή κωμωδία», δηλαδή τις δυο πτυχές του μολιερικού αριστουργήματος. Από τη μια υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στο έργο του Γάλλου συγγραφέα και στην αξεπέραστη μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη. Από την άλλη, συντελείται στην σκηνή του «Θησείον» η αναπάντεχη συνάντηση του πικρόχολου Αλσέστ με το νεοελληνικό παράδοξο της δεκαετίας του ‘80 & ‘90.
Οι εύστοχοι παραλληλισμοί και τα κρυφά «σημεία συνάντησης» δυο εντελώς διαφορετικών κόσμων (της γαλλικής μοναρχική αυλής & της διεφθαρμένης εξτραβαγκάντζας του ελληνικού νεοπλουτισμού) φανερώνουν ότι η Μαγκανάρη έχει βαθιά γνώση και της μολιερικής κληρονομιάς, αλλά και της λαϊκότητας του τόπου μας. Με μια λέξη «ισορροπία». Μια έννοια που συχνά χάνεται στην ελληνική θεατρική σκηνή που προσπαθεί ατέρμονα να επιτύχει ένα εξεζητημένο, μεταμοντέρνο αποτέλεσμα που θα την φέρει (δήθεν) πιο κοντά στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Εδώ η ισορροπία επιτυγχάνεται, κυρίως, λόγω των ξεκάθαρων σκηνοθετικών γραμμών που φανερώνουν ένα-ένα τα επίπεδα του μολιερικού έργου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η φάρσα ποτέ δεν ξεπερνάει το μέτρο, οι αιχμηροί διάλογοι ποτέ δεν παρουσιάζονται «γυμνοί» στην σκηνή, αποκομμένοι από τη θεατρική κατασκευή της Μαγκανάρη.
Όλα βρίσκονται τακτοποιημένα μέσα στο θεατρικό σύμπαν της Ελληνίδας σκηνοθέτιδας, το οποίο έχει στον πυρήνα του τον Κώστα Κουτσολέλο στο ρόλο του Αλσέστ. Έναν ιδανικό Μισάνθρωπο, χωρίς να ξεφεύγει ποτέ από το μέτρο- αλήθεια πόσο εύκολο είναι να πέσεις θύμα της ελκυστικής μολιερικής υπερβολής;- ο Κουτσολέλος χρησιμοποιεί ερμηνευτικά ημιτόνια για να εκφράσει τον εμπρηστικό λόγο του ήρωα. Δίπλα του, για μια ακόμη φορά μια εξαιρετική Σύρμω Κεκέ στο ρόλο της Σελιμέν, να ερμηνεύει μια γυναίκα που δεν μπορεί να υπερβεί τις κοινωνικές νόρμες για να απολαύσει το ερωτικό της πάθος. Μια γυναίκα που θα οδηγήσει τον Μισάνθρωπο στην προδιαγεγραμμένη γλυκιά του εξορία.
Άλλωστε, το θέατρο της Μαγκανάρη είναι ανθρωποκεντρικό, δεν υπηρετεί το «τέχνασμα», το «σκηνοθετικό επιτήδευμα» ή μια κάποιου είδους «πρωτοπορία». Οι δουλεμένες ερμηνείες είναι η βάση πάνω στις οποίες χτίζει τη θεατρική της κατασκευή και αυτό κάνει και στην μολιερική διασκευή της, με έναν «Μισάνθρωπο» που αρκετές φορές ξεπερνά τα προφανή του σημαινόμενα. Αυτά της κοινωνικής υποκρισίας, της μάταιης αναζήτησης της δικαιοσύνης και του ηθικού πλεονεκτήματος, της πολιτιστικής συνδιαλλαγής, του αναπόφευκτου της ερωτικής συντριβής, της κυριαρχίας του ηδονισμού και του εφήμερου, για να προσπαθήσει να προσεγγίσει τις βαθύτερες μολιερικές ανησυχίες, όπως είναι η θνητότητα. Έναν αγώνα που είναι χαμένος για τον άνθρωπο από την ημέρα που γεννιέται. Ένα χαμένο αγώνα που τ’ αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν.
Θέατρο Θησείον
Τουρναβίτου 7, Θησείο
210 3255444
