Πυξίδα.. σταθερή πλεύση με ποιοτική κατεύθυνση
Για να κινηθεί κανείς προς την Πυξίδα προφανώς δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια και προφανώς ούτε πυξίδα. Η γνωστή ψαροταβέρνα που εδώ και χρόνια έχει ταυτίσει το όνομά της με το ψάρι, αρχικά στη Λευκωσία και στη συνέχεια και εκτός αυτής, σε Λεμεσό και Λάρνακα δεν χρειάζεται συστάσεις παρά το γεγονός ότι έχει περάσει αρκετός καιρός από την προηγούμενή μου επίσκεψη στο εστιατόριο της Λευκωσίας, στην επίσκεψη μου προ ημερών, είδα γνώριμες φιγούρες τόσο στους πελάτες όσο και στο προσωπικό του μαγαζιού. Ο χώρος εξακολουθεί να αποπνέει μια άνεση και μια «μετρημένη» πολυτέλεια, που, σε κάθε περίπτωση, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπαίνεις σ ένα μαγαζί με μια ιστορία που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις. Όλα αυτά όμως δεν είναι, θα μου πείτε, παρά γενικότητες. Το κυρίως ζητούμενο είναι η γεύση και προφανώς αυτή του ψαριού.
Όπως απέδειξε η επίσκεψη οι άνθρωποι της κουζίνας ξέρουν να μαγειρεύουν, είτε μιλάμε για μαλάκια (σουπιά με μυρωδικά στο μελάνι της) είτε μιλάμε για μικρά ψάρια στο τηγάνι (φρέσκα μπαρμπούνια) είτε για ψάρι στη σχάρα (ασπρόβλαχος). Η φρεσκάδα της πρώτης ύλης ήταν αναντίλεκτη, η εκτέλεσή της καλή, παρά τις μικρές αστοχίες στο τηγάνι (λίγο παραπάνω λάδι στο μπαρμπούνι) και στη σχάρα (ένα κλικ πιο ψημένος ο ασπρόβλαχος). Δεν θα μιλήσω ξέχωρα για κάθε πιάτο, θα κουράσω, δοκιμάστε όμως αυτό το ταπεινό ίσως για πολλούς ορεκτικό, τον ταραμά, τον οποίο βρήκα εξαιρετικό.
Σε μια εποχή που στις θάλασσές μας συναντάμε ολοένα και λιγότερα ψάρια, κάνοντάς μας να βασιζόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο στην ιχθυοκαλλιέργεια και στα ψάρια εισαγωγής, η Πυξίδα εξακολουθεί να το παλεύει και τα καταφέρνει αρκετά καλά. Αποτελεί όχι αυτό που καλούμε «απόλυτη εμπειρία στο ψάρι», αλλά μια ψαροταβέρνα όπου μπορεί κανείς να τρώει σταθερά αξιοπρεπώς ό,τι βγάζει η θάλασσα.
