Η ελληνική επαρχία είναι γεμάτη με ταβέρνες – εστιατόρια τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για τους απανταχού καλοφαγάδες και οινόφιλους.
Μπορώ πρόχειρα να απαριθμήσω τουλάχιστον μια ντουζίνα φίλους μου, οι οποίοι πετούν τη σκούφια τους και μόνο στην ιδέα μιας εκδρομής σε κάποιον ορεινό προορισμό ή γραφικό χωριουδάκι, η οποία θα συνδυαστεί με μια επίσκεψη στο αγαπημένο μέρος τους για καλό φαγητό. Εάν δε το μέρος εκείνο συνδυάζει το ποιοτικό φαγητό με μια καλή γκάμα κρασιών, τότε το χαμόγελο γίνεται μεγαλύτερο. Ένα ανάλογου χαρακτήρα μέρος για να επισκεφτείς, στο χαρισματικό χωριό του Λιτοχώρου, είναι το Γαστροδρόμιο εν Ολύμπω.
Σκαρφαλωμένο στους πρόποδες του Ολύμπου, δεσπόζει πάνω στην Αγίου Νικολάου, λίγο μετά την είσοδο στο χωριό. Στο τιμόνι σταθερά βρίσκεται από το 2003 ο αεικίνητος chef patron Ανδρέας Γάβρης, ο οποίος έχει εντρυφήσει στην ελληνική παραδοσιακή και ελαφρώς – επιμελώς πειραγμένη κουζίνα, βασιζόμενος σε ντόπια υλικά από την αγαπημένη του περιοχή του Ολύμπου. Αν ισχυριστώ πως δεν γνωρίζω τον Αντρέα και το Γαστροδρόμιο, θα πω ψέματα. Όντας τακτικός επισκέπτης της περιοχής τις δύο περασμένες δεκαετίες, είχα ακούσει από τους ντόπιους για ένα μαγαζί, το οποίο δεν είχε καμιά σχέση με τα υπόλοιπα, είχε δημιουργική κουζίνα, ήταν ιδιαίτερο και δεν ταίριαζε με το στυλ φαγητού του χωριού. Δεν άργησα να επισκεφτώ το Γαστροδρόμιο και έκτοτε έχω γίνει πιστός επισκέπτης. 
Το εσωτερικό του μαγαζιού παραπέμπει σίγουρα σε ελληνική ταβέρνα, ωστόσο λίγο οι άπειρες άδειες φιάλες από τις μεγαλύτερες οινοπαραγωγικές ζώνες που κάθονται στα ράφια και τα περβάζια από τα παράθυρα, λίγο τα σερβίτσια και τα λευκά τραπεζομάντιλα και λίγο η διακόσμηση, θυμίζουν λίγο μπιστρό. 
Η κουζίνα του Αντρέα Γάβρη έχει ως βασικούς πυλώνες τις εντάσεις στα πιάτα, τις απλές αλλά πληθωρικές γεύσεις και την επιμονή στην τεχνική. Συνομιλώντας με τον ίδιο, μπορείς πολύ εύκολα να διακρίνεις τη φλόγα στα μάτια του και το ασίγαστο πάθος για αυτό που αγαπάει: την γαστρονομία και τη μαγειρική. Ανεπιτήδευτα ευγενής και παθιασμένος με τη γεύση και τα αρώματα του φαγητού αλλά και του κρασιού, μπορεί να σου μιλάει ώρες για τον τρόπο που μαγειρεύει και τα υλικά που χρησιμοποιεί, όντας ένα πιστός υπηρέτης της τέχνης της μαγειρικής. Μπορώ ακόμα να φέρω στο μυαλό μου ένα εξαιρετικό φιλέτο φαγκρί στη σχάρα και στο τελείωμα αροζέ που είχα δοκιμάσει την τελευταία φορά: τόσο απλό αλλά παράλληλα μοναδικά νόστιμο. 
Αυτή τη φορά δοκίμασα κατόπιν προτροπής του μια βελουτέ χορτόσουπα από σπανάκι, ρόκα, μαρούλι, μπρόκολο, σέλινο και σέσκουλα με μοναδική υφή, γεμάτη, γευστική και καλοδεμένη, ενώ η μους φέτας Ολύμπου έδωσε δροσιά με τη γεύση και την αλμύρα της. Οι φρέσκιες ταλιατέλες λαχανικών δεμένες με λίγη κρέμα γάλακτος και γραβιέρα Νάξου με φρέσκια τρούφα Ολύμπου ήταν γευστικότατες και έδωσαν ένα σύνολο πολύ αρωματικό και ισορροπημένο, παρόλο που κάποια κομμάτια ήταν λίγο πιο σκληρά απ’ ό,τι έπρεπε. Το μπουρανί με τσουκνίδα είναι ένα πιάτο που δεν έχει βγει τα τελευταία χρόνια από τον κατάλογο και το τιμάω κάθε φορά. Ουσιαστικά, είναι μια παραλλαγή από το ξακουστό Τυρναβίτικο πιάτο, το οποίο ο Ανδρέας Γάβρης μετατρέπει σε ριζότο, προσθέτοντας γραβιέρα Νάξου, τσουκνίδα και φρέσκια τρούφα Ολύμπου. Απλά εξαιρετικό πιάτο.
Τα κεφτεδάκια με κόκκινη σάλτσα και ξινολάχανο μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ξεφυλλίζοντας τον κατάλογο. Το λάχανο υπόκειται σε επεξεργασία, όπως το τουρσί, και αφού ξαρμυριστεί, βράζεται ίσα ίσα να μαλακώσει σε ζωμό από ζυγούρι και προστίθεται μοσχακάρυδο. Τα κεφτεδάκια με κύμινο, μοσχοκάρυδο και δυόσμο ήταν αφράτα και πολύ κρεατένια και ζουμερά ενώ έδεσαν υπέροχα με το ξινολάχανο. Ο μαύρος χοίρος Ολύμπου, που προμηθεύεται από την Ιερά Μονή Διονυσίου από τις πλαγιές του Ολύμπου σερβίρεται σε σάλτσα στιφάδου και ήταν απλά εξαιρετικός. Βρασμένος για ώρες στη γάστρα και τρυφερός, φτάνει στο πιάτο πάνω σε κρέμα από τα υλικά του στιφάδου και γλυκιά κολοκύθα, μαζί με μανιτάρια και ένα ζελέ από βύσσινα, που έχουν αργοβράσει σε κρεάτινο ζωμό με ξηρή μαυροδάφνη. Τόσες πολλές γεύσεις και αρώματα αλλά όλα ευδιάκριτα και έντονα.
Για την κάβα του Γαστροδρόμιου δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσεις. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε τοπικούς παραγωγούς από τις όμορες περιοχές σε πολλές σοδειές πίσω, γνωστά αλλά και λιγότερο γνωστά κρασιά από όλη την Ελλάδα. Ασύρτικα Σαντορίνης παλαιωμένα και άπειρα Ξινόμαυρα είναι κάποιες από τις πολλές επιλογές που έχει ο επισκέπτης. Χαρακτηριστικό είναι πως πολλά και από προηγούμενες χρονιές σερβίρονται σε ποτήρι, ενώ η λίστα με τα ποτήρια ανανεώνεται συχνά. Στον ξένο αμπελώνα, Vernaccia από San Gimignano, Dom Perignon από το 1969 και άλλες επιλεγμένες χρονιές, Βουργουνδίες και first growth του Bordeaux παλαιωμένα, Hermitage του Guigal, Barolo των Gaja, Domenico Clerico, Giovanni Rosso, Napa Valley Cabernet Sauvignon Ridge Montebello είναι ενδεικτικά κάποιες από τις επιλογές που έχει η πρόχειρη λίστα, καθώς ο Αντρέας Γάβρης πολύ συχνά ανασύρει από τα κελάρια χρονιές που κατόπιν δοκιμής κρίνει έτοιμες και μπορεί να σου σερβίρει ακόμα και σε ποτήρι με Coravin. Εμείς δοκιμάσαμε ένα άψογα συντηρημένο Κτήμα Κατσαρού 2013, το οποίο ήταν φρέσκο και ο πλούσιος χαρακτήρας του και τα αρώματά του ταίριαξαν τέλεια με τις έντονες γεύσεις μας.
Στη δική μου αξιακή κλίμακα, ο Αντρέας Γάβρης αποτελεί φωτεινό φάρο για την ευρύτερη περιοχή, ως ένας πανάξιος πρεσβευτής και πατριάρχης της τοπικής γαστρονομίας. Θέλει μεγάλη τόλμη, όραμα αλλά και επιμονή και προσήλωση σε αυτό, το να κλείνεις τα αυτιά σου στις σειρήνες του εύκολου εμπορικού φαγητού της σούβλας και της ψησταριάς ή στη σίγουρη λύση του fast food για τους τουρίστες και να επενδύεις σε δημιουργία, τεχνική και ανάδειξη της τοπικής γαστρονομίας. Για αυτούς τους λόγους, συνιστώ το Γαστροδρόμιο ανεπιφύλακτα και θα επιστρέφω πάντα με προσμονή σε αυτό.
