Μέχρι στιγμής στη σύρραξη Ρωσίας – Ουκρανίας και στα μελλούμενα, σχετικά με τις πιθανές εξελίξεις, τα ερωτηματικά αποτελούν την πιο ασφαλή απάντηση. Πιθανόν οι Πούτιν-Τραμπ στην επικείμενη συνάντηση (ακούγεται για τις 15 Αυγούστου) να τραβήξουν λίγο την κουρτίνα, μήπως καταφέρουμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Για την ώρα αυτά που βλέπουμε είναι σαφής επικράτηση της Ρωσίας, τιμωρητικά μέτρα οικονομικού περιεχομένου και μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια της παλιάς Ευρώπης (σήμερον Ευρωπαϊκή Ένωση) να δηλώσουν την παρουσία τους, τη βαρύτητα της ύπαρξής τους και την λυσσαλέα προσπάθεια τους να παραμένουν στο κέντρο της λήψης αποφάσεων για την πορεία και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Ισχυρίζονται ότι το κάνουν για να προστατέψουν τα κόκαλα των προγόνων τους από την επικείμενη (!!!) επεκτατικού χαρακτήρα επίθεση της Ρωσίας. Γιατί όμως να το κάνει αυτό η Ρωσία και για ποιο είδος πλούτου της ευρωπαϊκής Δύσης (καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία ανήκει στην Ευρώπη); Τι είναι αυτό που θα την κάνει ισχυρότερη και το οποίο εποφθαλμιά; Εκτός αν εννοούν τις εγκαταστάσεις της Thyssen-Krupp ή της Dassault Aviation. Αυτό όμως είναι θέμα ψυχιατρικής αρμοδιότητας.
Νομίζω, ότι αν θέλουμε να είμαστε λίγο σοβαροί, αν γνωρίζουμε λίγη ιστορία και αν ξέρουμε λίγα πράγματα για την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να σκεφτούμε είναι απλά το εξής: μάλλον οι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν χωνέψει ακόμα ότι η περίοδος της αποικιοκρατίας τελείωσε ανεπιστρεπτί με την αποχώρηση των Γάλλων από την Αλγερία και την αποχώρηση των Αμερικανών από το Βιετνάμ και το Αφγανιστάν. Ίσως, να πιστεύουν ακόμη ότι οι πόλεμοι του Οπίου και η κατοχή του Χονγκ Κονγκ τους δίνουν ακόμα το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να επιβάλλουν.
Ξεχνούν ότι τα τρία δισεκατομμύρια πληθυσμού της Κίνας και της Ινδίας δεν είναι πλέον υποκείμενα της Βρετανικής αυτοκρατορίας και ότι οι παραγωγικές πηγές που έθρεψαν τον πλούτο και το μεγαλείο των δυτικών «δημοκρατιών» σήμερα δεν τους ανήκουν. Όσο για το τέταρτο Ράιχ, το μόνο που θα μπορούσε να είναι, είναι μία παρωδία του τρίτου. Ενδεχομένως οι συγκεκριμένες θέσεις για κάποιους να φαίνονται υπερβολικές.
Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι λόγοι και συμφέροντα που έχουν σχέση με την ουσία του δυτικού πολιτισμού στον 21ο αιώνα. Πιθανόν. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι το γεγονός ότι αυτή η χωρίς τέλος εμμονή θα έχει δύο, κατά κύριο λόγο, κακά ξεμπερδέματα. Καταρχήν, θα φορτώσει 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων με ένα τεράστιο χρέος που θα υποθηκεύσει την ευζωία του. Δεύτερον, σε βάθος χρόνου, θα οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενός ελπιδοφόρου ονείρου που γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
