Εδώ και αρκετό καιρό με τρώει το χέρι μου να πιάσω το μολυβι και να γράψω. Να γράψω για αυτή την πονεμένη ιστορία της Θεσσαλονίκης που ανακηρύχθηκε από την UNESCO πόλη γαστρονομίας και αφού κάποιοι είπαν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε πηγαν σπίτι τους και κάθισαν στον καναπέ τους σίγουροι ότι έκαναν το καθήκον τους. Ο ρόλος μας δεν είναι να δείξουμε με το δάχτυλο κάποιους και να το παίξουμε Emil Zola ή να δώσουμε συγχαρητήρια σε κάποιους ελάχιστους δυστυχώς πού με όποιες δυνάμεις είχαν και έχουν συμπαραστέκονται στην προσπάθεια που γίνεται να αποκτήσει υπόσταση ο συγκεκριμένος τίτλος. Είναι στη μοίρα του κράτους,των πόλεων,και των πολιτών να υπάρχουν άνθρωποι που ζητάνε από τους άλλους να πάνε να πολεμήσουν για να ισχυριστούν στο τέλος ότι ένα μεγάλο μερίδιο της δόξας αν όχι όλο τους ανήκει. Σε ό,τι μας αφορά το έχω τονίσει σε πολλές περιπτώσεις που μου δόθηκε η ευκαιρία θα κάνουμε αυτό που προστάζει η αφοσίωση μας στο χώρο της γεύσης και το καθήκον μας σαν δημοσιογράφοι υπηρετες του δημόσιου χώρου. Να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αφυπνιστούν και αυτοί που θα έπρεπε; Πιθανόν παρά το γεγονός ότι η ιστορία διδάσκει ότι μάλλον είναι δύσκολο.