Μια τολμηρή, πολυεπίπεδη θεατρική κωμωδία που βάζει στο μικροσκόπιο θέματα ταυτότητας, προνομίου και κοινωνικών προσδοκιών για το «ισχυρό φύλο», στο αγαπημένο Μικρό Χορν του Κολωνακίου.
Το Straight White Men διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, όταν ο πατέρας και οι τρεις ενήλικοι γιοι του συναντιούνται στο πατρικό τους σπίτι, για να περάσουν μαζί τις γιορτές. Αυτό που ξεκινά ως μια τυπική οικογενειακή συγκέντρωση με χαλαρές κουβέντες και τον «αναγκαίο» αντρικό χαβαλέ μεταξύ των αδερφών, γρήγορα εξελίσσεται σε ένα γαϊτανάκι δυσλειτουργικών σχέσεων και χαμένων προσδοκιών που ανοίγει τον διάλογο, χωρίς διάθεση επίκρισης, γύρω από τα αρχέγονα στερεότυπα, που θέλουν τους άντρες πετυχημένους, καριερίστες και, κυρίως, τσακωμένους ακόμα και με την παραμικρή υποψία συναισθημάτων που εκφράζουν αδυναμία. 
Κάθε αδελφός εκπροσωπεί ένα διαφορετικό μονοπάτι ζωής: στη μια πλευρά της οικογένειας βρίσκονται οι δυο μεγαλύτεροι ηλικιακά γιοι, ο κοινωνικά καταξιωμένος συγγραφέας και καθηγητής πανεπιστημίου, και ο «πετυχημένος» χρηματιστής, ενώ στον αντίποδα συναντάμε τον τρίτο αδερφό που έχει επιλέξει συνειδητά να ζει στο παιδικό του δωμάτιο και να βοηθάει τον χήρο πατέρα τους με τις δουλειές του σπιτιού, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων τις πανεπιστημιακές του σπουδές στο Harvard. Η απόφασή του να απορρίψει καριέρα και παραδοσιακή επιτυχία ως τα κριτήρια για την αξία του, όχι μόνο ερμηνεύεται από τα αδέρφια του ως έλλειψη κινήτρων, αλλά εγείρει και υποψίες για πιθανή κατάθλιψη και διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, που κάτω από το απλουστευτικό πρίσμα της αντρικής ρωμαλεότητας θα αποτελούσε ίσως μια εξήγηση για την συνολική απροθυμία του να βρει μια «κανονική» δουλειά.
Το θεματικό βάθος της ιστορίας αναδύεται από τα πρώτα λεπτά της παράστασης. Πίσω από κάθε κωμική ατάκα διακρίνονται ψιλά γράμματα και υποδόριες επιθυμίες, ως ο κινητήριος μηχανισμός που, αργά ή γρήγορα, θα ξεμπροστιάσει τις βαθιές ανασφάλειες των χαρακτήρων και το, συχνά ασήκωτο, βάρος των κοινωνικών προσδοκιών που φέρουν. Η ασιατικής καταγωγής Αμερικανίδα συγγραφέας Young Jean Lee κατορθώνει να παρουσιάσει τους λευκούς άνδρες όχι απλώς ως προνομιούχα όντα, αλλά ως πρόσωπα παγιδευμένα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που τους επιβάλλει να επιτύχουν και να κυριαρχήσουν πάση θυσία. Τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια, ναι μεν τα έχουν κάνει μαντάρα στις δικές τους ερωτικές ζωές, αλλά θεωρούν ότι είναι σε θέση να κρίνουν αλαζονικά και δίχως ιδιαίτερα ελαφρυντικά τον «κακομοίρη» μικρότερο αδερφό, ενώ ο ηλικιωμένος πατέρας, που χρειάζεται όντως βοήθεια και συντροφιά στο σπίτι, δεν τολμάει να το παραδεχτεί. 
Η σκηνοθετική ματιά κρύβει αρκετούς ευρηματικούς άσους στο μανίκι, αλλά και εμβόλιμες δόσεις απολαυστικής ποπ κουλτούρας (μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές στη σκηνή, είναι το σημείο όπου οι πρωταγωνιστές χορεύουν υπό τους ήχους του Ξέρω τι Ζητάω από τις Hi Five), και οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Στην έναρξη της παράστασης, ακολουθώντας πιστά το φορμάτ της ορίτζιναλ εκδοχής (που έφτασε μέχρι το Broadway), το καλωσόρισμα γίνεται από δυο μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, την τρανς γυναίκα Μελίνα Νάτσιου και τον Θέμη Θεοχάρογλου, που προοδευτικά μεταμορφώνεται στην drag persona της Holly Grace. Η παρουσία των δυο performers, που συμμετέχουν διακριτικά στα δρώμενα επί σκηνής, δημιουργεί μια άκρως ενδιαφέρουσα αντίθεση και υπενθυμίζει στο κοινό ότι αυτό που παρακολουθούν δεν είναι απλώς μια ιστορία λευκών ανδρών, αλλά μια στοχαστική προσέγγιση στις αόρατες κοινωνικές δομές και τα ασταθή, αναλόγως των περιστάσεων, δικαιώματα αυτοδιάθεσης.
Συνολικά, το Straight White Men είναι ένα έντονα διανοητικό και παράλληλα συναισθηματικό έργο, που χωρίς να κηρύσσει ή να κουνάει επικριτικά το δάχτυλο, προσκαλεί τον θεατή σε έναν γόνιμο διάλογο. Το προτείνουμε για την επόμενη θεατρική σας αναζήτηση.
