Για τους πολλούς η Σαντορίνη είναι το νησί της Καλντέρας και του ηλιοβασιλέματος στην Οία. Για κάποιους άλλους που ψάχνουν μοναδικά αρώματα και γεύσεις σε ένα ποτήρι της Riedel, είναι ένας μαγικός τόπος του κρασιού. Αυτή την ιστορία μέσα από λίγες αναμνήσεις με πρωταγωνιστή το κρασί – γενάρχη που την ενέπνευσε, σας μεταφέρουμε.
Κάθομαι στον κήπο ενός μικρού εστιατορίου κάπου στα Βόρεια προάστια. Έχω μπροστά μου ένα πιάτο με νοστιμιές και κοιτάζω μια ετικέτα και θυμάμαι…Θυμάμαι την ιστορία του αμπελώνα και των κρασιών της Σαντορίνης, που μπορεί να ανθούσε ακόμα και τον 19ο αιώνα, όταν το γλυκό κρασί του νησιού ταξίδευε μέχρι τις εκκλησίες της Αγίας Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αλλά που άρχισε να μπαίνει στα σαλόνια του ποιοτικού κρασιού, εκεί στα τέλη του 1980. Ήταν η εποχή που μια ομάδα με επικεφαλής εμένα και τον Δημήτρη Χατζηνικολάου, βρισκόμασταν στο νησί, έχοντας την ευθύνη για την κατασκευή ενός από τα πρώτα σύγχρονα οινοποιία της Σαντορίνης.
Την ίδια εποχή, για την ακρίβεια λίγο πριν, στη Σαντορίνη, στο ίδιο μέρος με εμάς, βρισκόταν και ο Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος επέβλεπε την κατασκευή ενός οινοποιείου, που για την εποχή του ήταν υπερσύγχρονο, μοναδικό και άξιο του τίτλου του προπομπού της μοναδικής πορείας που έμελλε να έχει το ασύρτικο της Σαντορίνης, όχι μόνο στον Ελλαδικό αλλά και στον παγκόσμιο χώρο.
Ο καθένας από εσάς που διαβάζετε αυτό το κομμάτι, θα έχει ήδη αντιληφθεί ότι η κουβέντα γίνεται για το Santorini Boutari . Αν δεν με απατά η μνήμη μου, λίγους μήνες πάνω, λίγους μήνες κάτω, η Santorini Boutari ήταν το πρώτο κρασί το οποίο έδειξε το δρόμο που έμελλε να ακολουθήσει και την επιτυχία που θα είχε η οινική Σαντορίνη. Χωρίς καμία αμφιβολία, το πρώτο δείγμα αυτής της πορείας δεν ήταν άλλο παρά η Santorini Boutari. Θυμάμαι πολύ καλά το τι τραβήξαμε για να φύγουν οι παραγωγοί (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) από την παρωχημένη αντίληψη της σχεδόν χωρικής οινοποίησης και να ασπασθούν τις προδιαγραφές που επέβαλλε η σύγχρονη αντίληψη περί ποιότητας.
Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που οι αμπελοκαλλιεργητές άκουσαν τη φράση ότι «το κρασί γίνεται στο αμπέλι και όχι στο οινοποιείο». Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που είδαν 2-3 ανθρώπους, εμένα, τον Χαρίδημο Χατζηδάκη και μερικούς άλλους να κυκλοφορούν στα αμπέλια, με ένα διαθλασίμετρο στο χέρι. Μέχρι που μας βάλανε στις τοπικές εφημερίδες, με κατάρες για τους «ξένους» που ήρθαν να αλλάξουν τα έθιμα του νησιού, μια και παραδοσιακά ο τρύγος εκείνη την εποχή, γινόταν μετά από κάποια γιορτή Αγίου, που αν θυμάμαι καλά ήταν λίγο πριν τον 15 Αύγουστο, χωρίς να λαμβάνει κανείς υπόψιν του αν το σταφύλι ήταν έτοιμο να τρυγηθεί…
…Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και δοκιμάζω με λίγο λεμόνι έξι εξαιρετικά φρέσκα και νόστιμα στρείδια που έχω μπροστά μου, βάζοντας στο ποτήρι μου το κρασί για το οποίο σας μιλούσα λίγο πριν. Η Santorini Boutari με 100% ασύρτικο λάμπει μέσα στο ποτήρι, κρυστάλλινη με ανοιχτό πράσινο χρώμα και μου ξαναθυμίζει για μια ακόμη φορά, το πρώτο κρασί που δοκίμασα πριν από 30 περίπου χρόνια.
Στο στόμα δικαιώνει τη φήμη του κρασιού της Σαντορίνης. Χαρακτηριστικά ορυκτά στοιχεία, σε μια λίγο πιο ελαφριά μορφή από αυτή ενός ξηρού Risling, νότες εσπεριδοειδών με τονισμένο το λεμόνι, που κάνουν φιλικό το αυστηρό σύνολο αλλά και λίγο δυσδιάκριτες ανθώδης αναφορές. Χωρίς περιστροφές, μια Σαντορίνη, όπως οφείλει να είναι η Σαντορίνη. Οι Γάλλοι λένε ότι «Η χειρότερη σαμπάνια είναι ένα πολύ καλό κρασί». Στην περίπτωση της Santorini Boutari, το χειρότερη, διαγράφεται.
Μετά από όλα αυτά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα με ρωτήσετε αν αξίζει τον κόπο να βάλετε μια Santorini Boutari στο τραπέζι σας. Μπορείτε όμως να με ρωτήσετε, τι άλλο να βάλετε δίπλα στο ποτήρι σας. Προφανώς, όπως είπα και πιο πάνω, στρείδια. Μπορείτε να βάλετε επίσης ωμό ψάρι, τύπου ceviche που σωστά αρτυμένο, ταιριάζει απόλυτα με αυτό το κρασί. Για τους πιο κλασσικούς θα μπορούσε να ταιριάξει και κάτι πιο απλό και συνηθισμένο, όπως μια μακαρονάδα με θαλασσινά ή αν έχετε την τύχη να την βρείτε, η περίφημη μακαρονάδα του Έκτορα Μποτρίνι με λεμόνι και αχινό. Από τυριά, νομίζω ότι ένα κατσικίσιο τυρί θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ευτυχή συμβίωση.
Μια και ο καιρός, Νοέμβριο μήνα, είναι ακόμα σχεδόν καλοκαιρινός προλαβαίνετε να κάνετε τη δοκιμή σας σε ένα από τα πολλά ψαρομάγαζα του μικρολίμανου ή γενικότερα της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Είμαι βέβαιος ότι θα με δικαιώσετε. Άλλωστε μιλάμε για ένα κρασί από το οποίο ξεκίνησε η εποποιΐα και ο μύθος της οινικής Σαντορίνης.
