Συρία:Η απόλυτη έκφραση του φαρισαϊσμός

Μέχρι προχθές άκουγα σε όλους τους τόνους πύρινους λόγους ενάντια στο Ιράν κυρίως για το θεοκρατικό καθεστώς του. Είναι προφανώς ότι με ένα μεγάλο αριθμό τοποθετήσεων συμφωνούσα και προσυπέγραφα. Η αντίθεση όμως με τα θεοκρατικά καθεστώτα ήταν είναι και θα είναι δεδομένη. Μετά απ’ όλα αυτά τι είδαμε;Την κατάρρευση του δικτατορικού αιμοδιψούς και ότι άλλο θέλετε καθεστωτος στη Συρία και… την αντικατάσταση του με ένα άλλο τόσο «δημοκρατικό» το οποίο από την πρώτη μέρα γιόρτασε την αποκατάσταση της «Δημοκρατίας» με μια τεράστια προσευχή στα τέμενη της Δαμασκού και μια τοποθέτηση που πλανάται στον αέρα για την επαναφορά της σαρία. Όσο για την δημοκρατική Δυση αυτή ασχολείται με το μέλλον της περιοχής ενδιαφερόμενη για το πιο κομμάτι της πίτας θα καταφέρει να αρπάξει και ταυτόχρονα εκφράζει την «ανησυχία» της συζητάει «ελπίζει» και παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση καλυπτομενη πίσω από ανιστόρητες δικαιολογίες και ανάλυσεις. Την έκφραση «παιχνίδια εξουσίας» και το Αβγανιστάν story έχει διαγραφεί από τη μνήμη τους.Η θεοκρατία του Ιράν τους ενοχλεί μόνο επειδή δεν είναι σύμφωνη με τα όσα σχεδιάζονται για το μέλλον της εγγύς Ανατολής και των ζωνών εξουσίας στην συγκεκριμένη περιοχή. Αν και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ούτε γνώση έχει ούτε ενδιαφέρεται ουσιαστικά για το πολιτικό γίγνεσθαι (πώς θα καλύψει τα έξοδα του μήνα την απασχολεί) καλό είναι να βάλει λίγο το μυαλό της να δουλέψει.
Για τους επικυρίαρχους οι σύμμαχοι για τους οποίους δείχνουν αμέριστο ενδιαφέρον όταν είναι μικρές χώρες έχουν βάση με την προϋπόθεση να μην υπάρχουν συμφέροντα τα οποία επιβάλλουν άλλη αντιμετώπιση απο αυτή που υπονοεί η στενή συμμαχική σχέση. Το έργο το έχουμε δει άπειρες φορές και θα υπενθυμίσω απλά τον Χίτλερ και την Πολωνία ή την Τσεχοσλοβακια σε συνδυασμό με την στάση των δυτικών ηγεσιών της εποχής εκείνης.