Ιστορικό, με ζωή περίπου δύο αιώνων, το Scotts συνεχίζει ακόμα την παράδοση ενός αστικού εστιατορικού περιβάλλοντος, με κουζινα που αξίζει την προσοχή του επισκέπτη.
Συχνά πυκνά, όταν μιλάω με φίλους για ταξίδια, αλλά και όταν η συζήτηση στρέφεται προς την κατεύθυνση της γεύσης, ακούω πολλούς να μιλάνε με διθυραμβικά λόγια για τα εστιατόρια του Λονδίνου. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, έχει προστεθεί και η άποψη ότι το φαγητό στο Λονδίνο υπερτερεί τόσο του Παρισιού όσο και της Ρώμης, ταυτόχρονα δε και τα εγκώμια για την αγγλική κουζίνα. 
Μερικοί μιλάνε ακόμα και για την παραδοσιακή, η οποία θα μου επιτρέψετε να πω ότι συγκρινόμενη με την ελληνική ή την γαλλική, μάλλον δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Rules, ένα ιστορικό εστιατόριο περίπου 400 ετών. Όπως και το Escargot Montorgueil στο Παρίσι, έτσι και το Rules κάνει παραδοσιακή ιστορική κουζίνα της Μεγάλης Βρετανίας, για την οποία δε θα έλεγα ότι αξίζει και πολλά πράγματα. Από αυτήν την μεγαλούπολη θα σας έλεγα, ότι τόσο οι παλαιότερες όσο και οι πρόσφατες εμπειρίες μου δε με έχουν πείσει για του λόγου το αληθές. Είναι προφανές ότι από την Εστιατορική σκηνή του Λονδίνου έχουν περάσει μεγάλα ονόματα, όπως αυτό των αδελφών Roux, του Λαδένη, του Μάρκο Πιερ Γουάιτ, του Μπλούμενταλ και πολλών άλλων. Σε ότι αφορά όμως το σήμερα, παρά το γεγονός της παρουσίας ορισμένων πραγματικά σοβαρών ονομάτων, όπως επί παραδείγματι αυτό της Κλάρα Σμιθσόνιαν, δεν έχω πειστεί.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Μα για να σας προτείνω ένα εστιατόριο, για το οποίο θα απορήσετε. Η χώρα μας έχει περισσότερα και από ένα τέτοια και αρκετά καλά μάλιστα. Εγώ όμως, σε ότι αφορά το Λονδίνο, το προτιμώ. Και το τιμώ κάθε φορά που έχω την ευκαιρία και θέλω να περάσω μερικές ευχάριστες ώρες σε ένα περιβάλλον, το οποίο έχει κάτι από τον αριστοκρατικό αέρα της υψηλής κοινωνίας του Λονδίνου.
Για να γίνω πιο ακριβής, μιλάω για το Scott’s στο Mayfair, στην οδό Mount Street.Το εστιατόριο χαρακτηρίζεται από μια πολυτέλεια, η οποία κάθε άλλο παρά στηρίζεται στην υπερβολή και ένα γενικότερο αστικό σικ στυλ, που παραπέμπει στις καλές εποχές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Κατι ανάλογο ισχύει και σε ότι αφορά τον κόσμο που γευματίζει, αλλά και το προσωπικό που τον περιποιείται. Όλα αυτά με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα, εξ ου και η προτίμηση μου για το Scott’s.
Σε ό,τι αφορά το φαγητό, το Scott’s είναι απλά καλό, ίσως και κάτι παραπάνω, ανάλογα με το τι θα διαλέξετε. Οι δυνατότητες που σας δίνονται είναι δύο: ή θα καθίσετε να δειπνήσετε στην κυκλική μπάρα που δεσπόζει στο μέσο της κύριας σάλας, ή, αν βρείτε, θα επιλέξετε ένα από τα τραπέζια στον περιβάλλοντα χώρο.
Η εικόνα του χώρου παραπέμπει στη διακόσμηση εστιατορίων των αρχών του 20ού αιώνα, τα οποία αποτελούσαν προορισμό της μεγαλοαστικής τάξης. Άλλωστε, με βαση την ημερομηνία γέννησης του (γύρω στα 1850), δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Επομένως, αν είσαστε φίλος μιας πολύ πιο σύγχρονης αισθητικής, είναι ίσως προτιμότερο, αν και η κουζίνα είναι διαφορετική, να δειπνήσετε ή να γευματίσετε στο εστιατόριο του Atherton, για τον οποίο δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί γίνεται τόσος θόρυβος.
Ας επιστρέψουμε όμως στο Scott’s. Σε ό,τι αφορά τον κόσμο που το επιλέγει, υπάρχουν περίοδοι σαν αυτή, που το κύμα των τουριστών κατακλύζει την πόλη, η οποία, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι η καλύτερη εποχή για να επισκεφτείς το εστιατόριο. Από τα μέσα του φθινοπώρου και μετά όμως, η εικόνα προφανώς αλλάζει και το περιβάλλον γίνεται πιο ενδιαφέρον, με μία σύνδεση Άγγλων αστών και μπίζνεσμεν που βρίσκονται εκεί για επαγγελματικό δείπνο και συζήτηση. Ας πάμε τώρα και στο φαγητό. Προφανώς, με βάση τα γούστα μου, σχεδόν πάντα δοκιμάζω λίγα στρείδια, αν και είναι λίγο αλμύρα στην τιμή τους.
Σε ό,τι αφορά το μενού γενικότερα, είναι προφανές ότι το ψάρι κυριαρχεί.
Προσωπικά έχω δοκιμάσει πολλά πιάτα και αυτό που συνήθως με ελκύει είναι η Ντόβερ Σολ. Αν έχω διάθεση για μια οικονομική αταξία, γιατι περί αυτού πρόκειται, το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι ένα από τα λίγα εστιατόρια, στο οποίο μπορείς να ζητήσεις αστακό θερμιδώρ και το πιάτο που θα έρθει στο τραπέζι σου να αξίζει τον κόπο. Κατι ακόμα, το οποίο πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να τονίσω, ειναι οι σούπες που, ανάλογα με την περίοδο, κοσμούν το μενού και που πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να ξεκινήστε το δείπνο σας με μία από αυτές. Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσω με άλλες προτάσεις, γενικά τα πιάτα έρχονται στο τραπέζι καλοστημένα. Μερικοί φυσικά, θα ισχυριστούν και πιθανό να έχουν δίκιο σε κάποιες περιπτώσεις, ότι το φαγητό στο Scott’s δεν έχει τη νοστιμιά που εχουν τα αντίστοιχα ψάρια στην Ελλάδα. Είναι λίγο εγγλέζικα θα λέγαμε (δεν έχουν και πολύ άδικο), άλλα εγώ δεν πηγαίνω στο Scott’s επειδή είναι το καλύτερο εστιατόριο του Λονδίνου. Πηγαίνω επειδή είναι ένα εστιατόριο με μεγάλη παράδοση, κρατάει μία εικόνα του παρελθόντος και έχει ένα αστικό – προς μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν θα ντραπώ να πω, ότι με ελκύει. Χωρίς να είμαι κατηγορηματικός, θα σας έλεγα, ότι εάν βρεθείτε στο Λονδίνο για κάποιες μέρες και ένα βράδυ ή και μεσημέρι δεν έχετε κανονίσει κάτι, αξίζει τον κόπο να το σκεφτείτε. Οι τιμές δεν είναι και από τις πιο φθηνές και θα πρέπει να υπολογίσετε τουλάχιστον 60€ το άτομο χωρίς το κρασί. Από εκεί και πέρα, ανάλογα με το τι θα παραγγείλετε, ο λογαριασμός μπορεί να ανέβει πολύ.
SCOTT’S
Ψάρι θαλασσινά
Διευθ: 20 Mount street
Μαyfair London
Τηλ+442074957309
Μεσημ-Βραδυ
Τιμή:60-70€ (ελάχιστο χωρίς το κρασι)
