Η εξαιρετική κωμωδία Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους Νεκρούς να Πεθάνουν είναι μια ιδιαίτερη παράσταση, γραμμένη με τα αστεία, τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός νέου ανθρώπου. Επιτέλους, ένα έργο, που μιλά στο χιούμορ και στην καρδιά των νέων, εμφανίστηκε στην Αθήνα!
Επιτέλους, άσε τους νεκρούς να πεθάνουν! Κι όχι μόνο τους κυριολεκτικά νεκρούς. Και τους μεταφορικά νεκρούς. Όλους τους εαυτούς σου, όλους τους ανθρώπους της παλιάς ζωής σου, που ξέρεις ότι σου κάνουν κακό, αλλά ακόμα αδυνατείς να τους αφήσεις πίσω (εκεί, που ήδη βρίσκονται). Ε, και πώς στο καλό το κάνουμε αυτό; Θα χρειαστούμε την κατάλληλη ομάδα. Επειδή, τι κοινό έχουν ένας ψυχοπαθής, που δολοφονεί έναν γιατρό, παίρνει τη ρόμπα του κι αρχίζει να στέλνει νεκρούς του νοσοκομείου όπου να ‘ναι; Μια φασαία, που αντί ν’ αντιμετωπίσει τους πόνους τους, ακούει όλη μέρα Μάλαμα και κάνει ό,τι της λένε οι άλλοι; Δυό απατεώνες δημοσιογράφοι, που θα κάνουν τα πάντα, για να πετρώσουν παραπάνω την καρδιά τους; Ένας μοναχικός μεσήλικας, που αρκείται στη σκέψη ότι έστω κάποτε υπήρξε χαρούμενος; Τι κοινό θα μπορούσαν να ‘χουν όλοι αυτοί; Μα φυσικά το εξής: μόνο αν τους γνωρίσεις, μπορείς να μάθεις την τέχνη της μαύρης μαγείας και να αφήσεις τους νεκρούς να πεθάνουν. Απλώς να θυμάσαι: πιθανότατα θα είσαι και εσύ ανάμεσά τους!
Η εξαιρετική τραγικοκωμωδία «Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους Νεκρούς να Πεθάνουν» είναι εξίσου περίπλοκη με τον τίτλο της (μάλλον παραπάνω). Ξεπερνά πολλά όρια του συμβατικού θεάτρου, τόσο με το ξεκαρδιστικό χιούμορ της, όσο και με την απότομη τραγικότητά της (ποιο απ’ τα δύο εισβάλλει άραγε πιο παραβατικά, πιο αυθαίρετα- ίσος ανταγωνισμός). Ως προς το κωμικό κομμάτι, είναι σαφές πως αυτή η παράσταση έχει γραφτεί από έναν νέο άνθρωπο, που έχει το χιούμορ της γενιάς μας (ο τόσο ταλαντούχος συγγραφέας της παράστασης Γιάννης Αποσκίτης είναι γεννημένος το 1994). Πραγματικά δεν έχω νιώσει καμιά άλλη παράσταση να αγγίζει τόσο πολύ το χιούμορ μου. Κυριολεκτικά έκλαιγα συνεχώς απ’ τα γέλια. Το εξαιρετικό σενάριο του Αποσκίτη είναι απίστευτος συνδυασμός με εξίσου ταλαντούχους κωμικούς, με άψογο κωμικό timing, συνεχή ενθουσιασμό, ακλόνητο πάθος και πηγαίο θάρρος να πουν και να κάνουν ακόμα και τα πιο ακραία αστεία παρά τη φυσική ντροπή, που θα ένιωθε κανείς πράττοντας έτσι μπροστά σε αγνώστους. Όσο κι αν πείθουμε τους εαυτούς μας ότι κάποια πράγματα είναι πολύ μεγάλα, για να τα διακωμωδούμε, αυτό έχει σίγουρα μεγάλη δόση αλαζονείας (όλα στη ζωή μας είναι τόσο μικρά όσο εμείς και είμαστε απλώς ένα ακόμα μικρό πλάσμα αυτού του πλανήτη). Ωστόσο, καταλαβαίνω γιατί κανείς θα μπορούσε να νιώσει αμήχανα με τις συνεχείς βρισιές και τα συνεχή σεξουαλικά αστεία της παράστασης, που δε σταματούν σε κανένα όριο (όπως συμβαίνει και μέσα μας, οι καλλιτέχνες πρέπει να ‘χουν το κουράγιο να δείχνουν τους ανθρώπους όπως είναι πραγματικά).
Ως προς το σοβαρό κομμάτι της ιστορίας, η πλοκή της έχει ως εξής: Αφού ένας ψυχοπαθής δολοφονεί έναν γιατρό και παίρνει τον ρόλο του στο νοσοκομείο, στέλνει το πτώμα μιας γυναίκας στην Ιατρική της Πάτρας, για να το μελετήσουν οι φοιτητές. Έλα όμως, που αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα του Κωνσταντίνου Χεληδόνη, ενός υπάλληλου σούπερ μάρκετ, που στη ζωή του έχει μονάχα αυτή τη γυναίκα και την ανάμνηση της δόξας, όταν σαν μικρό παιδί έπαιζε σε μια γνωστή σαπουνόπερα. Δυο τυχοδιώκτες δημοσιογράφοι μιας εφημερίδας, που πάει να κλείσει, θα προσπαθήσουν να τον εκμεταλλευτούν. Πείθοντάς τον πως γράφουν ένα άρθρο για το έγκλημα μεταφοράς του πτώματος, προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα λόγια του και να τον παρουσιάσουν σαν σατανιστή, που ασχολείται με τη μαύρη μαγεία, ώστε να βγάλουν μια μεγάλη είδηση και να σώσουν την εφημερίδα τους. Ωστόσο, γρήγορα η παράσταση προσπαθεί να καθρεφτίσει τον παραλογισμό της πραγματικότητάς μας κι εξελίσσεται σ’ ένα παραλήρημα, ένα ακατανόητο όνειρο, όπου οι σκηνές και οι χαρακτήρες αλλάζουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Με μόνη σταθερά το ξεκαρδιστικό χιούμορ και την αδυναμία των ανθρώπων να ευτυχήσουν.
Το ταξίδι της αυτογνωσίας μάς οδηγεί σε μέρη τόσο σκοτεινά, τόσο δύσβατα, που πραγματικά συχνά μοιάζει με μαύρη μαγεία. Ή τουλάχιστον έτσι το αντιμετωπίζει η κοινωνία, που τόσο απάνθρωπα σκοτώνει καθετί διαφορετικό. Η «Μητέρα Ελλάδα» το κάνει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Οικονομική κρίση και κοινωνική μαζοποίηση δημιουργούν ένα χάος, που μπορεί να το καθρεφτίσει μόνο ένας κόσμος τόσο δυστοπικός, όσο αυτός της «Μαύρης Μαγείας». Οι χαρακτήρες αυτού του κόσμου ζουν φυλακισμένοι στα ναρκωτικά της μαζικής διασκέδασης, σε μίζερες δουλειές, που φαντάζουν η μόνη λύση για επιβίωση, στη μοναξιά, απ’ την οποία κρύβονται με κάτι εξίσου επίπονο: αποξενωμένες κοινωνικές σχέσεις με μοναδικό σκοπό το συμφέρον, την ισοπεδωτική «παραδοσιακή ελληνική οικογένεια», που δεν είναι παρά μια παρωδία. Μια κωμικοτραγική παράσταση, όπου οι γονείς επιβάλλουν στα παιδιά απάνθρωπους ρόλους, που τα κάνουν δυστυχισμένα. Μετά τα παιδιά μεγαλώνουν κι από μνησικακία κάνουν το ίδιο στα παιδιά τους. Κανείς δεν είναι ο εαυτός του, κανείς δε χαμογελά. Ο σύγχρονος άνθρωπος παρουσιάζεται σαν ένα «κοτοπουλάκι», παγιδευμένο στο αυγό του. Ένας χαμένος άνθρωπος, παγιδευμένος στον κόσμο του. Στην ιδέα για το ποιος είναι, τι θέλει, τι νιώθει. Μόνη λύση είναι το κοτοπουλάκι να σπάσει το αυγό. Ο άνθρωπος να καταστρέψει τον κόσμο του. Να αφήσει τους νεκρούς εαυτούς του να πεθάνουν. Να δει πως συνεχώς λέει ψέματα στον εαυτό του. Πως δεν είναι ποτέ ό,τι σκέφτεται πως είναι, γιατί η σκέψη είναι πάντα ψέμα. Να αλλάξει. Απ’ την προγραμματισμένη ζωή της σκέψης του να περάσει στην αυθόρμητη ζωή της καρδιάς του. Απλώς να ζήσει, όπως αυθόρμητα επιθυμεί.
Αλλά, πώς μπορεί κανείς να αφήσει τους νεκρούς να πεθάνουν; Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει κανείς να αποδεχτεί ότι πέθαναν. Και ότι ο ίδιος ζει ακόμη. Πρέπει να βιώσει όλο τον πόνο της απώλειας, που εδώ και τόσον καιρό απωθεί και δεν αφήνεται να νιώσει έστω για μια στιγμή. Πρέπει να αλλάξει. Να αφήσει πίσω την ιδέα για τον εαυτό του. Να πεθάνει κι αυτός μαζί. Ίσως η δυσκολότερος άθλος κάθε ανθρώπου. Οι περισσότεροι τον αποφεύγουν για πάντα. Έτσι, κι ο πρωταγωνιστής προτιμά να ναρκώνεται με τα σκουπίδια της τηλεόρασης, με τις αναμνήσεις της μοναδικής εποχής ευτυχίας του: της παιδικής του ηλικίας. Τότε, έπαιζε σε μια γνωστή κωμική σειρά της τηλεόρασης. Όλοι τον ήξεραν. Τώρα ζει στην πραγματικότητα, την κωμωδία και δεν τον ξέρει κανένας. Τώρα, έχει μόνο τις αναμνήσεις της, βλέποντας ξανά και ξανά τα ίδια επεισόδια, με την ελπίδα πως θα ξαναζήσει την ίδια χαρά. Μια χαρά, που φυσικά χάνεται με το τέλος του κάθε επεισοδίου και μετά ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πληκτική δουλειά, νάρκωση στην τηλεόραση και μετά τα ίδια, απλώς με διαφορετικά ρούχα. Ο θάνατος του τελευταίου κοντινού του ανθρώπου κάνει τη μοναξιά του ακόμα πιο έντονη, τη μιζέρια του ακόμα πιο φανερή. Έστω και την υπόνοιά της θα αναγκαστεί να την αντιμετωπίσει. Αλλά, αν ζεις μια ζωή στο ψέμα, ακόμα κι αν πλησιάσεις την αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από την επιστροφή στην εθελοτυφλία. Ο παραλογισμός αυτού του φαύλου κύκλου γίνεται σαφής στα τρελά, ονειρικά σκηνικά, που ξαφνικά εισβάλλουν στη μουντή καθημερινότητά του.
Τα σκηνικά της παράστασης μπορεί να είναι απλά. Όμως, δεν υπάρχει καθόλου «οπτική φτώχεια» χάρις στην εξαιρετική σκηνοθεσία του Αποσκίτη, που γεμίζει τη σκηνή του θεάτρου Μπέλλος βάζοντας τους ηθοποιούς να τρέχουν πάνω κάτω, να μπαίνουν και να βγαίνουν από τη σκηνή, να χοροπηδάνε και να σέρνονται, να τραγουδάνε και να φωνάζουν, όσο συνεχώς αλλάζουν χαρακτήρα, ρούχα, φωνή και τον τρόπο, που χρησιμοποιούν το σώμα τους. Επίσης, η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτή την παράσταση. Και φυσικά δεν υπάρχει πιο κατάλληλη μελωδία για αυτή την παράλογη τραγικοκωμωδία απ’ την trash-μοντέρνα-ντίσκο μουσική του Νεκροτσουλήθρα. Τα τραγούδια του μουσικού έκαναν τις κωμικές καταστάσεις τις παράστασης ακόμα πιο αστείες και έδιναν ζωή και χαρά στα απαραίτητα διαλείμματα της πλοκής.
Συνοπτικά, η παράσταση Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους Νεκρούς να Πεθάνουν είναι μια παράσταση τόσο ιδιαίτερη, εντυπωσιακή και πλούσια, όσο είναι και ο τίτλος της. Κλείσε εισιτήριο και εγγυώμαι ότι θα σκάσεις στα γέλια, θα σκεφτείς και θα νιώσεις πολλά, που μέχρι τότε ούτε που θα μπορούσες να φανταστείς.
Εισιτήρια: https://www.more.com/theater/mauri-mageia-i-ase-tous-nekrous-na-pethanoun/
