Στα εστιατόρια που τρων τα συνεργεία.. κατά το άσμα, σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη, που αφορμή της έμπνευσής του ήταν μια όμορφη Ναυπλιώτισσα.
Στον Λελούδα όμως στο Βοτανικό, εκτός από τους εργαζόμενους στα κοντινά συνεργεία και τους νταλικέρηδες, θα βρεις ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης, που έχουν έρθει στο παλιό αυτό μαγειρείο για το φαγητό του. 
Το μεσημέρι που είχαμε πιάσει ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο στη λιακάδα, νάσου μια παλιά Jaguar, με ένα ζευγάρι μεσηλίκων να κατεβαίνει για φαγητό. Δεν ξέρω αν αυτό που έλκει τον κόσμο σ’ αυτή την ταβέρνα, στον παράδρομο της Πέτρου Ράλλη, είναι μόνο το φαγητό ή η ιστορία που κουβαλάει. Αν είχαν στόμα οι τοίχοι του Λελούδα, θα σου μιλούσαν για τον πόλεμο, τον εμφύλιο, τη χούντα, τη μεταπολίτευση, την κρίση, την πανδημία. Στην ξύλινη πόρτα, μπορείς να διακρίνεις τις ριπές από την κατοχή. Το μαγαζί παρέμεινε ανοιχτό ακόμη και κατά την περίοδο της Κατοχής και, παρόλο που ο Δημήτρης Λελούδας είχε φύγει για το μέτωπο, την επιχείρηση ανέλαβε η γυναίκα του και μεγάλωσε τα παιδιά της. Μήπως θα του ταίριαζε καλύτερα, το τραγούδι του Μπιθικώτση «του Βοτανικού ο μάγκας»; Γιατί είναι μεγάλη μαγκιά μετά από τόσες κακουχίες, να υπάρχει ακόμη και να σερβίρει γεύσεις αυθεντικές, στον ίδιο χώρο, χρόνια τώρα.
Μπορείς να περνάς πάνω-κάτω από το σημείο και να μην εντοπίσεις το μαγαζί… στο «πουθενά», ανάμεσα σε μεταφορικές εταιρείες, μάντρες και συνεργεία, στέκει εκεί πάνω από έναν αιώνα. Με το που φτάνεις έξω από την ταβέρνα και βλέπεις την παλιά ταμπέλα που γράφει «ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ ΛΕΛΟΥΔΑ» με κεφαλαία γράμματα, νιώθεις ένα σκίρτημα και μπαίνοντας στο χαμηλοτάβανο μαγαζί, αντικρύζοντας τα βαρέλια, μια γλυκιά θαλπωρή είναι διάχυτη στον χώρο. Στο βάθος υπάρχει ακόμη ένα συλλεκτικό τζουκ μποξ ΑΜΙ 200, από τα καλύτερα μοντέλα της εποχής. Η ταβέρνα έχει ταΐσει από τον Κούνδουρο και τον Σμαραγδή, ως τη γενιά μας και ακόμη νεότερους. Εκεί σύχναζε και ο Πάνος Γεραμάνης, δημοσιογράφος και ερευνητής του λαϊκού τραγουδιού και βιογράφος του Στέλιου Καζαντζίδη. Είχε το δικό του τραπέζι στου Λελούδα και προς τιμή του, υπάρχει ένα κάδρο με τη φωτογραφία του στον χώρο που είναι παρέα με τον Καζαντζίδη. Το 2020, γυρίστηκε στην ταβέρνα η ταινία μικρού μήκους “Nothing holier than a Dolphin” με τον Καταλειφό, που πήρε μέρος στο φεστιβάλ Δράμας το 2022. Κάποιοι πίνακες με θαλασσογραφίες, που χρησιμοποιήθηκαν κατά τα γυρίσματα, κρέμονται στους τοίχους του Λελούδα ακόμη και σήμερα.
Δύσκολα θα βρεθείς στην περιοχή, αν δεν έχεις δουλειά κάπου κοντά ή αν κάποιος δε σου έχει μιλήσει για την ταβέρνα, όπου η κα. Αννα από τη Σμύρνη έχει αναλάβει την κουζίνα στην ταβέρνα, πάνω από 15 χρόνια τώρα. Για να πάρουμε από την αρχή την ιστορία, ο «Λελούδας» χρονολογείται από το 1928, όταν ένας εσωτερικός μετανάστης από την Κύθνο – ο Δημήτρης Λελούδας – αγόρασε το μαγαζί από την αδερφή του τη Μαρία και τον άνδρα της και έστησε εκεί το μαγαζί του. Αλλά το οικοδόμημα χρονολογείται από το 1910, όταν ένας εύπορος της εποχής – μετά από επεισόδιο σε μια ταβέρνα – έχτισε αυτό το κτήριο για να φτιάξει το δικό του μαγαζί. Οι εποχές δύσκολες και ο Βοτανικός, μια συνοικία με χαμόσπιτα όπου 3-4 οικογένειες ζούσαν σε μια αυλή με μια δική της κάμαρη η καθεμιά. Η περιοχή είχε βουστάσια και οι εργάτες έτρωγαν στο μαγαζί του Λελούδα. Δεν ξεκίνησε ως ταβέρνα. Αρχικά λειτουργούσε ως μπακάλικο και κρεοπωλείο. Στον ίδιο χώρο στεγαζόταν και το σπίτι, οπότε έβγαζε στους πελάτες κάνα μεζέ από ό,τι μαγείρευε η γυναίκα του, μαζί με μια καλή ρετσίνα που έφτιαχνε ο ίδιος. Προμηθευόταν τα καλύτερα σταφύλια από κουμπάρους τους στα Μεσόγεια και στα Καλύβια και η ρετσίνα του ήταν περιζήτητη. Ο μεζές ήταν καμιά πατάτα γιαχνί και κάνα όσπριο αλλά και τηγανητός μπακαλιάρος. Η πρώτη μαγείρισσα λοιπόν ήταν η κα. Μαρία, η σύζυγος του Δημήτρη. 
Στη συνέχεια, το 1970, ανέλαβε η δεύτερη γενιά, ο Βασίλης – ο γιος του Δημήτρη Λελούδα – και το έκανε μαγειρείο και πουλούσε και κρασί. Εκτός της ρετσίνας, έφτιαξε και ένα κόκκινο δικό του. Στην κουζίνα μπήκε η γυναίκα του η Φρόσω. Τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει ο εγγονός Δημήτρης (τρίτη γενιά), που είναι απόφοιτος ΤΕΙ Οινολογίας και φτιάχνει κρασί με την καθοδήγηση της έμπειρης οινολόγου Μαρίας Τζίτζη. Οινοποιούν Σαββατιανά, ροδίτες και Cabernet και φτιάχνουν κρασί στα βαρέλια του Λελούδα. Ετοιμάζουν και μια ρετσίνα προς τιμή της μητέρας του Δημήτρη, με την ετικέτα «Ευφροσύνης οίνος» την οποία θα οινοποιούν στο οινοποιείο Νικολού, στο Κορωπί.
Στην κουζίνα πλέον, εδώ και πάνω από 15 χρόνια, η γυναίκα του Δημήτρη, η Άννα, με καταγωγή από τη Σμύρνη, και η βοηθός της η Γεωργία. Τα πιάτα του καταλόγου λιγοστά, αλλά καλομαγειρεμένα. Οι πατάτες από Νάξο, Τρίπολη ή Αχαϊα, σερβίρονται σκέτες αλλά και ως «το πιάτο του φτωχού», όπως το λένε, με μπόλικο κιμά πάνω (που δεν έχουν τσιγκουνευτεί τα μυρωδικά κατά το μαγείρεμα) και τριμμένη ξηρή μυζήθρα Καλαβρύτων. Συνταγή από Μικρασιάτισσα γιαγιά. Πεντανόστιμα κεφτεδάκια, μια βιολογική φάβα που σερβίρεται ζεστή με ψιλοκομμένο κρεμμύδι, μαυρομάτικα φασόλια με σπανάκι, αλλά και το εμβληματικό πιάτο του Λελούδα, ο μπακαλιάρος σκορδαλιά. Πεντανόστιμος, σωστά ξαλμυρισμένος και άψογο τηγάνι. Η σκορδαλιά δίπλα του είναι light και κακώς κάπου αναφέρεται ότι ειναι turbo… Στα πιάτα ημέρας θα βρείτε φασολάκια (αναλόγως εποχής) και κοτόπουλο με πατάτες φούρνου, καθώς επίσης και ζυγούρι με μακαρούνες. Για κέρασμα γλυκό του κουταλιού βύσσινο, σε πιατάκι με λουλουδάκια που με πήγε πολλά χρόνια πίσω, σ’ αυτά τα πιατάκια από το σερβίτσιο της γιαγιάς στο σπίτι.
Στον Λελούδα, πολύ συχνά θα πετύχετε παρέες που παίζουν όργανα και τραγουδούν και στήνονται γλέντια από το τίποτα.
Ο «Λελούδας» είναι από εκείνες τις ταβέρνες όπου αξίζει να φας έστω μια φορά. Σε κερδίζει με την αυθεντικότητα, την ατμόσφαιρα και το φροντισμένο φαγητό. Δε γεμίζεις μόνο το στομάχι σου στον Λελούδα, αλλά και την ψυχή σου.
