Για τους λάτρεις του κρασιού δεν υπάρχει πιο αισθησιακή κίνηση από τον στροβιλισμό του σε ένα εξειδικευμένο ποτήρι, ειδικά όταν πρόκειται για ένα ερυθρό – το βαθύ, άλικο χρώμα, τη στιγμή της κίνησης, παραπέμπει σε βελούδινη δίνη και είναι πρακτικά αδύνατον να μην αιχμαλωτίσει το βλέμμα.
Ο στροβιλισμός όμως δεν γίνεται μόνο προς τέρψη των οφθαλμών και για εντυπωσιασμό – έχει πρακτική σημασία και ξεκάθαρο στόχο: τον αερισμό του κρασιού και τον εμπλουτισμό του με οξυγόνο. Από τη στιγμή που το κρασί θα έρθει σε επαφή μαζί του,η ένταση των αρωματικών ενώσεων θα ενισχυθεί, καθώς αυτές προσκολλώνται στο εξατμιζόμενο αλκοόλ. Το οξυγόνο συμβάλλει, επίσης, να στο να μαλακώσουν οι σκληρές τανίνες στα ερυθρά κρασιά και να γίνουν πιο λείες και μεταξένιες.
Σχεδόν κάθε κρασί ωφελείται σε κάποιο βαθμό από τον στροβιλισμό, αν και τα πιο «τολμηρά» κρασιά μπορεί να απαιτούν περισσότερα για να αναδείξουν την προσωπικότητά τους. Πρέπει όμως να είμαστε προσεκτικοί με την υπερβολή και να μην το παρακάνουμε: ειδικά στην περίπτωση ενός παλιού κρασιού, εκλεκτής ποιότητας, το οξυγόνο μπορεί να μετατραπεί από φίλο σε εχθρό, καθώς το ενδεχόμενο της υπεροξείδωσης, η οποία θα καταστρέψει την ντελικάτη του παλέτα, καραδοκεί.
Ένας ακόμη λόγος για την περιδίνηση του κρασιού στο ποτήρι είναι ότι η επαφή με το οξυγόνο βοηθά στο να σβήσουν τυχόν ανεπιθύμητα αρώματα. Τα θειώδη, τα οποία μπορεί να προστεθούν κατά τη διαδικασία της οινοποίησης ή και να εμφανιστούν φυσικά ως υποπροϊόν της ζύμωσης, κάποιες φορές είναι υπεύθυνα για τη δυσάρεστη μυρωδιά του καμένου σπίρτου που παρουσιάζεται κατά το αρχικό άνοιγμα μιας φιάλης. Ο στροβιλισμός, για αρκετά δευτερόλεπτα, συχνά εξαφανίζει τέτοιου είδους οσμές, επιτρέποντας στην αρωματική παλέτα που επέλεξε ο οινοποιός να λάμψει.
Επιπλέον, στριφογυρίζοντας το κρασί στο ποτήρι, μπορεί κάποιος να κάνει διαπιστώσεις σχετικά με το χρώμα και το ιξώδες- για παράδειγμα, ένα μεσαίο ρουμπινί κρασί μετά από αρκετές περιστροφές υπάρχει πιθανότητα να διαθέτει μια πιο ανοιχτή απόχρωση από αυτή που αρχικά είχε εντοπιστεί, ενώ τα έντονης διάρκειας «δάκρυα» τα οποία θα σχηματιστούν στο γυαλί μετά τον στροβιλισμό συχνά υποδηλώνουν υψηλά επίπεδα αλκοόλ.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι πως υπάρχει μια λεπτή γραμμή στην εκτέλεση ενός στροβιλισμού – το κρασί πρέπει πάση θυσία να παραμείνει στο ποτήρι κι όχι να λερώσει τα ρούχα ή τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες. Για αρχή, κρατήστε το ποτήρι στο τραπέζι και φανταστείτε ότι στο κρασί σας επιπλέει ένα βότσαλο. Προσπαθήστε να κουνήσετε το περιεχόμενο απαλά, χωρίς να το σηκώσετε, σταθεροποιώντας με τα δάχτυλα τη βάση του ποτηριού πάνω στο τραπέζι, έτσι ώστε το φανταστικό βότσαλο να διαγράφει μια κυκλική πορεία γύρω από τα χείλη. Μόλις εξασκηθείτε αρκετά, αρχίστε να σηκώνετε το ποτήρι μερικά εκατοστά κάθε φορά, επαναλαμβάνοντας την ίδια αρμονική κίνηση, κρατώντας τοαπό τον μίσχο του σταθερά. Κι επειδή η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορείτε να το κάνετε με μεγάλη άνεση.
Χρησιμοποιείστε ένα ποτήρι με μεγάλη «φούσκα». Στον στροβιλισμό, όπως και σε άλλα πράγματα στη ζωή, το μέγεθος μετράει – στη συγκεκριμένη περίπτωση το φαρδύτερο και πιο ψηλό ποτήρι δημιουργεί χαμηλότερο κέντρο βάρους κι έτσι καλυτερεύει την ορμή του κρασιού στο εσωτερικό, επομένως θα σας προφυλάξει από μια ατυχή κίνηση που μπορεί να καταλήξει σε έναν λευκό καναπέ ή πάνω σε ένα ακριβό χαλί. Εξασκηθείτε με ενθουσιασμό, αλλά μην ξεχνάτε να αποφύγετε τον υπερβολικό στροβιλισμό όπως είπαμε παραπάνω – μερικά δευτερόλεπτα είναι αρκετά ώστε το κρασί να πάρει το οξυγόνο που χρειάζεται. Κατόπιν, θα συνεχίσει να αναπνέει και να «αναπτύσσεται» μόνο του, ανταμείβοντας σας με το άρωμα και τη γεύση του. Με το παραπάνω.
