Πασίγνωστο για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει, με εξαιρετικές εστιατορικές πρωτοβουλίες που του προσέθεσαν αστέρια στις επωμίδες και το φορτίο ενός Delta, δικαιώνει τη φήμη του. Το Δειπνοσοφιστήριον, κρύβει επιμελώς τις εξαιρετικές δυνατότητές του, που αν τις αξιοποιήσει θα προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στη Νεοαστική Ελληνική κουζίνα και τους Αθηναίους.
Πριν από μερικές μέρες, έλαβα πρόσκληση για μια εκδήλωση που επρόκειτο να διοργανώσει το Δειπνοσοφιστήριον στη φάρμα στα Μεσόγεια. Στο χώρο αυτό, σε μια έκταση 32 στρεμμάτων, γίνεται μία δουλειά η οποία κάνει πραγματικότητα την έκφραση από τη «γη στο πιάτο», μιας και ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής προωθείται στο βραβευμένο με 2 αστέρια Michelin, εστιατόριο Delta (Ίδρυμα Νιάρχου). Και όλα αυτά, γίνονται με βάση μια καλλιεργητική διαδικασία οργανική και σχεδόν δυναμική, η οποία σέβεται την αειφόρο ανάπτυξη.
Τα αδέρφια Χριστοφιλέα τα γνωρίζω πολλά χρόνια, από τότε που έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Αν δε με απατά η μνήμη μου, σε αυτό είχε συμβάλλει και η Μαριάννα Κορομηλά, η οποία μου είχε μιλήσει για αυτούς με εξαιρετικά θερμά λόγια. Έκτοτε, είχα πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσω μία ανοδική πορεία με αξιόλογες γευστικές προτάσεις από αρκετούς γνωστούς σεφ, όπως ο Ζαν Λουί Καψαλάς και πολλοί άλλοι. Στη διάρκεια των χρόνων, έτυχε να δοκιμάσω τις προτάσεις που έκανε το Δειπνοσοφιστήριον σε αρκετά εστιατόρια δημόσιων χώρων που είχε αναλάβει. Σ’ ένα από αυτά, στο Μουσείο Γουλανδρή, συνάντησα για πρώτη φορά σε σχέση με το Δειπνοσοφιστήριον, τον παλιό καλό φίλο και πολύ καλό σεφ, Δημήτρη Σκαρμούτσο. Αυτά όμως ανήκουν στην ιστορία.
Συνήθως δεν ανταποκρίνομαι σε τέτοιες προσκλήσεις, παρά μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Όσον αφορά στο Δειπνοσοφιστήριον, λίγο για τον Δημήτρη Σκαρμούτσο, λίγο για την εκτίμηση που τρέφω στα αδέρφια Χριστοφιλέα, αποφάσισα να ακολουθήσω. Για να είμαι ειλικρινής, ιδέες όπως «από τη φάρμα στο πιάτο», «βιωσιμότητα», “zero waste” κ.λ.π, χωρίς να αρνούμαι την αξία τους, τις ακούω βερεσέ. Στο σύνολο τους είναι κινήσεις απελπισίας μίας κοινωνίας που ευθύνεται για την καταστροφή του πλανήτη και που αναφορικά με το φαγητό καταναλώνει τις διαφημιστικές προτάσεις των social media. Έχοντας επιπλέον επίγνωση του κόστους τέτοιων project, τα θεωρώ εξαντρίκ και απευθυνόμενα σε μια ισχνότατη ελίτ καταναλωτών και μονάδων εστίασης, που ζητούν συγγνώμη από τον πλανήτη για το κακό που του έχουν κάνει.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, ότι δεν εκτιμώ και δε χειροκροτώ αυτούς που έχουν τα κότσια να το κάνουν. Άρα και το Δειπνοσοφίστηριον. Θα αναρωτηθείτε προφανώς «Κάθισε και έγραψε όλο αυτό για να δηλώσει, αν όχι την ασυμφωνία του, τουλάχιστον την απαισιοδοξία του σε σχέση με την βιωσιμότητα και την πρακτική εφαρμογή αυτής της τακτικής;». Όχι φίλοι μου. Προφανώς με εντυπωσίασε το όμορφο φυτεμένο μποστάνι, προφανώς και εμένα με ενδιαφέρουν τα ιδανικά που οδηγούν σε πρακτικές αυτού του είδους, αλλά αυτό που θα θυμάμαι για πολύ καιρό και με εντυπωσίασε με κεφαλαία, είναι το γεύμα το οποίο παρέθεσε το Δειπνοσοφιστήριον το μεσημέρι εκείνης της ημέρας στους καλεσμένους του.
Όσα ήρθαν στο μεγάλο τραπέζι εκείνη την ημέρα, αποτελούν μια ωδή στη σύγχρονη ελληνική κουζίνα. Εξαιρετικά καλομαγειρεμένα και εξευγενισμένα, σύγχρονα αλλά και ταιριαστά με τις γευστικές συνήθειες των αρχών του 21ου αιώνα. Πιστέψτε με, αν αυτά τα πιάτα, αποτελούσαν κομμάτι του μενού μιας σύγχρονης ελληνικής ταβέρνας ή εστιατορίου και τα δοκίμαζαν εκτός από τους Έλληνες και ξένοι επισκέπτες, η κλασσική ελληνική κουζίνα θα κέρδιζε σχεδόν παμψηφεί την πρώτη θέση. Δεν ξέρω τι να πρωτοεπισημάνω. Ντολμαδάκια νόστιμα που τύφλα να έχουν τα κασσιώτικα. Συκώτι ψημένο με τρόπο αντάξιο βραβευμένου εστιατορίου. Κόκορας με χυλοπίτες τρείς φορές καλύτερος από αυτόν των μανάδων μας κάποτε. Ας μη συνεχίσω καλύτερα. Δυστυχώς για εσάς, ένα όνειρο ήταν και τελείωσε ένα απογευματάκι μιας ηλιόλουστης μέρας.
Συζήτησα το θέμα αναλυτικά με τον Δημήτρη. Δυστυχώς, με πειστικό τρόπο μου μίλησε για τις διάφορες δυσκολίες του εγχειρήματος και για τα προβλήματα που δημιουργούνται όταν προσπαθείς να υλοποιήσεις σχέδια ποιοτικά και φιλόδοξα. Γεγονός είναι ότι δεν το απέκλεισε απολύτως για το μέλλον. Φεύγοντας από το Δειπνοσοφίστηριον, στο δρόμο του γυρισμού το συζητούσα με την Ισιδώρα, που μου αντιγύρισε ακριβώς τα ίδια που της είπα και εγώ. Σκέφτηκα ότι όλο αυτό ήταν μια εκδήλωση η οποία είχε τελειώσει και πρακτικά δε θα μπορούσε να ενδιαφέρει κανέναν από τους αναγνώστες μας. Είπα ότι δεν αξίζει τον κόπο να γράψουμε κάτι. Η Ισιδώρα όμως είχε αντίθετη άποψη. Και κέρδισε.
