Στα σκαλιά ενός ημιυπόγειου που κρατάει ζωντανή την παλιά Αθήνα
Υπάρχουν κάποια μπαρ που δεν χρειάζεται να σου πουν ποιοι πέρασαν από μέσα τους, το νιώθεις στον αέρα. Το Rue de Marseille, χωμένο σε ένα ημιυπόγειο στην καρδιά του Κολωνακίου, είναι ακριβώς αυτό το μέρος. Κατεβαίνοντας τα πρώτα σκαλιά, είναι σαν να αφήνεις πίσω σου την Αθήνα του σήμερα και να μπαίνεις απευθείας σε μια εποχή όπου οι συζητήσεις άναβαν χωρίς κινητά, οι παρεξηγήσεις λύνονταν με ένα ποτό και οι παρέες δημιουργούνταν από ένα απλό βλέμμα πάνω από ένα ποτήρι ουίσκι.
Από τη δεκαετία του ’60, το Rue de Marseille υπήρξε καταφύγιο διανοούμενων, συγγραφέων, ηθοποιών, δημοσιογράφων, αλλά ποτέ δεν αποτέλεσε “κλειστό κλαμπ”. Ήταν πάντα για όλους, αρκεί να εκτιμούσες τη σιωπηλή ατμόσφαιρα, τη χαμηλή μουσική και την αίσθηση ότι εδώ οι ιστορίες βρίσκουν τον τρόπο να ειπωθούν μόνες τους. Η διακόσμηση θυμίζει εποχές που δεν βιάζονταν, ξύλο, παλιές λάμπες, γωνίες που μοιάζουν φτιαγμένες για σημειωματάρια και αυτοσχέδια ποιήματα. Είναι από εκείνα τα μπαρ όπου μπορείς πραγματικά να δεις έναν πελάτη να γράφει, να διαβάζει ή απλώς να σκέφτεται.
Η μουσική, ένα μείγμα από jazz, oldies και ρομαντική μελαγχολία, γεμίζει το χώρο όσο χρειάζεται, χωρίς να επιβάλλεται. Και σε κάθε τραπέζι, σε κάθε κρυφή γωνιά, κάποιος απολαμβάνει ένα ποτήρι ουίσκι, ένα απλό ποτό, μια μπύρα. Τίποτα εκκεντρικό, τίποτα υπερβολικό. Το Rue de Marseille δεν χρειάζεται εντυπωσιακές κάρτες και μοντέρνους συνδυασμούς, το όνομά του αρκεί. Η παλιά σχολή δεν είναι εφέ,αλλά είναι ο τρόπος λειτουργίας του.
Οι θαμώνες είναι μίξη γενεών: κάποιοι που έρχονται εδώ από τη νιότη τους, άλλοι που το ανακάλυψαν πρόσφατα και το υιοθέτησαν αμέσως. Όλοι όμως μοιράζονται εκείνο το ανεξήγητο συναίσθημα ότι βρίσκονται σε ένα χώρο με ιστορία. Όχι μουσειακή αλλά ζωντανή. Με πρόσωπα, συναντήσεις, φωνές και στιγμές που δεν χάνονται ποτέ.
Αν υπάρχει ένα μέρος στο Κολωνάκι όπου μπορείς πραγματικά να καταλάβεις τι σημαίνει “παλιά αθηναϊκή μπαρ κουλτούρα”, τότε αυτό είναι το Rue de Marseille. Ένα μικρό, χαμηλό, ατμοσφαιρικό καταφύγιο όπου η πόλη μοιάζει πιο ανθρώπινη και η νύχτα αποκτά πάντα λίγο περισσότερο νόημα.
