Μια επιτυχημένη ομάδα από το χώρο της εστίασης, ένας ταλαντούχος και βραβευμένος σεφ, κι ένα εστιατόριο που πορεύεται με άξονα την ελληνική κουζίνα. Μια ελπίδα που αξίζει την προσοχή.
Αναφερόμενος στο Ateno, θεωρώ ότι καταρχήν πρέπει να μιλήσω για τον Νίκο Καραθάνο. Τον Νίκο τον γνωρίζω ουσιαστικά από το ξεκίνημα του και έχω παρακολουθήσει όλη του την πορεία. Τα αστέρι του άρχισε να λάμπει, κατά κύριο λόγο, από την εποχή που ανέλαβε την κουζίνα στην ιστορική Hytra στην οδό Ναυάρχου Αποστόλη στην περιοχή του Ψυρρή. Συνεχίστηκε στο εστιατόριο με το ίδιο περίπου όνομα στον τελευταίο όροφο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Αυτή άλλωστε ήταν και η περίοδος που του χάρισε δύο φορές το πολυπόθητο αστέρι της Michelin.
Για εμένα ο Νίκος είναι ένα από τα πλέον ταλαντούχα αστέρια της ελληνικής κουζίνας. Θυμάμαι ότι όταν αποφάσισε να φύγει από τη Hytra είχα προσπαθήσει να τον αποτρέψω. Επί ματαίω. Το αν είχα δίκιο, δεν το ξέρω, και μόνο το μέλλον θα δείξει αν ο δρόμος που ακολουθεί θα τον επανατοποθετήσει στον έναστρο ουρανό της Michelin. Πολλοί είναι οι σεφ οι οποίοι λένε ότι τα αστέρια δεν τους ενδιαφέρουν και θέλουν κάτι άλλο, όπως επί παραδείγματι, την αγάπη των πελατών τους. Μερικώς μπορεί να είναι αλήθεια, όμως η εμπειρία μου λέει, ότι ναι μεν είναι αλήθεια (για λίγους) αλλά και κάποιοι (λίγοι, ευτυχώς) αυτοκτόνησαν επειδή φοβήθηκαν ότι θα χάσουν ένα από τα αστέρια τους.
Γεγονός είναι ότι ο Νίκος Καραθάνος αποτελεί έναν ισχυρό πυλώνα της γευστικής Ελλάδος και για να είμαστε ειλικρινείς, η φήμη του Ateno, καταρχήν οφείλεται στην παρουσία του, και σε αυτό οφείλεται το τιμητικό προβάδισμα που του αξίζει.
Ας δούμε όμως και το εστιατόριο. Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσω είναι ότι το Ateno βρίσκεται σε μία αφιλόξενη (και κυρίως τουριστική) περιοχή που δεν μας έχει συνηθίσει στην παρουσία ισχυρών ονομάτων από το χώρο της γεύσης. Στεγάζεται σε ένα διώροφο νεοκλασικό, από αυτά που μέχρι πριν από 50 χρόνια η Αθήνα είχε πολλά. Σωστά ανακαινισμένο, το ισόγειο του χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σαν ένα μικρό deli shop με αλλαντικά, τυριά κ.λ.π. το οποίο ταυτόχρονα έχει και την σφραγίδα του street food, καθώς παράλληλα προτείνει σάντουιτς για το χέρι και ίσως και κάτι άλλο. Ο πρώτος όροφος είναι αφιερωμένος στο κυρίως εστιατόριο, είναι κομψός αλλά και απλός χωρίς τίποτα το κραυγαλέο και με στοιχεία που παραπέμπουν στις αρχές του κτιρίου.
Σε ό,τι αφορά την γεύση θα ξεκινήσω την περιγραφή από την συλλογή των τυριών και των αλλαντικών που μπορεί να έρθει στο τραπέζι σας είτε σε μικρά πιατάκια είτε με τη μορφή του πλατό. Καταρχήν σε ό,τι αφορά τα αλλαντικά (όλα homemade) οφείλω να ομολογήσω με τη σύμφωνη γνώμη των δύο συνόδων μου ότι είναι όλα πολύ καλά και ότι κάποια από αυτά αποτελούν έκπληξη. Γευστικά μιλώντας, εξίσου καλά είναι και τα τυριά που συνοδεύουν το πλατό. Αν είμαι λιγότερο ενθουσιώδης, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τουλάχιστον με βάση αυτά που δοκίμασα, η λίστα είναι λίγο μονόπαντη μια και κυριαρχούν οι προτάσεις που κάνει ο πολύ καλός τυροκόμος (Μαλτέζος) οι οποίες όμως κινούνται στην σφαίρα της γαλλικής αντίληψης. Όπως και να έχει το πράγμα μία επίσκεψη στο Ateno είναι δικαιολογημένη ακόμα κι αν αναφέρεται μόνο στα τυριά και τα αλλαντικά.
Σε ό,τι αφορά το κυρίως μενού το πρόσημο είναι καθαρά ελληνικό. Πράγμα σπάνιο για ένα μαγαζί που δεν είναι μαγέρικο, το Ateno στον κατάλογο του έχει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο αφιερωμένο στα όσπρια και στα λαχανικά. Η τάρτα με φάβα Φενεού που δοκίμασα με την εμβληματική παρουσία του κουμκουάτ είναι πραγματικά καλή και πρέπει να στολίσει το τραπέζι σας. Ανάλογα ενδιαφέροντα είναι και τα γεμιστά με τζελ από νερό ντομάτας, πιπεριές κ.λ.π. Σε ό,τι αφορά τα κύρια πιάτα που πάρα πολύ συχνά δυσκολεύουν τον σεφ, γιατί πρέπει να βρει ιδέες για να “ντύσει” και να κάνει ελκυστικό ένα κεντρικό στοιχείο (κρέας, ψάρι, κ.λ.π.) κάτι το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο, η εικόνα παραμένει καλή, χάνει όμως λίγους πόντους.
Σε γενικές γραμμές η γευστική εικόνα είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και το Ateno αξίζει την επίσκεψη. Αυτό που θα ήθελα να εκφράσω σαν σκέψη πριν κλείσω, είναι ότι ο Νίκος Καραθάνος μπορεί, και το έχει αποδείξει άλλωστε, να κάνει πολλά και μεγαλύτερα πράγματα. Αποφασίζοντας να ασχοληθεί με την ελληνική κουζίνα, αναλαμβάνει μια μεγάλη ευθύνη, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι κάτι σαν τον Πύργο της Βαβέλ. Ο καθένας μιλάει άλλη γλώσσα, λέει το δικό του και μερικές φορές κάνει ό,τι του καπνίσει. Πιστεύω ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει σπουδαία πράγματα και σε αυτό τον τομέα και ελπίζω…
