Βραβείο στο σούσι..γιατί όχι και στο σουβλάκι

Το έχω πει άπειρες φορές και θα το ξαναπώ ακόμα μία. Ό Πανδαμάτωρ χρόνος μπορεί και αλλάζει τα πάντα . Από τον κανόνα δεν ξεφεύγει τίποτα και προφανώς ούτε και η γεύση.Αυτο αποδεικνύει άλλωστε και η πρόσφατη βράβευση από τον διάσημο κόκκινο οδηγό (ένα χρυσό αστέρι) ενός sushi bar. Ανήκω και εγώ σε αυτούς που αγαπουν το εν λόγω εξ Ιαπωνίας έδεσμα αλλά όλα τα πράγματα έχουν τα όρια τους. Υποτίθεται ότι ένα εστιατόριο ή ένα γευστικό προϊόν βραβεύεται καταρχήν για το ποιοτικό αποτέλεσμα που προκύπτει μετά από μία σύνθετη παρέμβαση ενός ταλαντούχου σεφ οποίος με ταλέντο και δεξιότητα χρησιμοποιεί διάφορετικα συστατικά και κάνει σωστή χρήση της θερμότητας ή του ψύχους για να δώσει ένα εξαιρετικό γευστικό αποτέλεσμα. Με τη λογική αυτή και ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο βραβείο ένα Ιμάμ μπαϊλντί έχει σίγουρα περισσότερα θετικά στοιχεία υπέρ του άρα και περισσότερες πιθανότητες βράβευσης από ένα σούσι. Προφανώς θα ρωτήσετε αφού είναι έτσι γιατί η έν λόγω βράβευση. Προφανώς επειδή όπως και όλα τα πράγματα σε αυτόν τον πλανήτη τίποτα δεν είναι διαχρονικό. Η αισθητική, οι συνήθειες,η ηθική,οι κανόνες που διέπουν τη λειτουργία μίας κοινωνίας αλλάζουν με το πέρασμα των αιώνων και αυτό είναι αναπόφευκτο. Οι σημερινοί αξιολογητές του κόκκινου βιβλίου είναι κατα τεκμήριο παιδιά της νέας γενιάς η οποία θεοποιεί το χάμπουργκερ το σούσι και κάθε συναφές.Ταυτόχρονα ο περί ου λόγος οδηγός αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το αξιακό σύστημα της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται. Εξ ου και το βραβείο. Το αν αυτό είναι καλό θα το δείξει το μέλλον εγώ πάντως έχω αρχίσει να το βλέπω γκρίζο και όχι μόνο επειδή δόθηκε ένα σοβαρο βραβείο σε κάτι τόσο απλό όπως το σούσι.