Το Χοχλιδάκι είναι ένα εξαιρετικό παραδοσιακό μεζεδοπωλείο στην περιοχή Ελληνορώσων.
Οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες, αν δεν είναι από την Κρήτη, έχουν συχνά δυστοκία απέναντι στους χοχλιούς. «Σαλιγκάρι θα φάω; Ίου!». Ακόμα κι αν είσαι και εσύ ένας από αυτούς, άλλο ο χοχλιός, άλλο το Χοχλιδάκι. Και δεν εννοώ τον μικρό χοχλιό. Αλλά, το γνωστό παραδοσιακό μεζεδοπωλείο στο Νέο Ψυχικό, που εδώ και τόσα χρόνια οι γνώστες Αθηναίοι επισκέπτονται για μεζεδάκια, ποτά και τζέρτζελο (πολλοί κυρίως για το τζέρτζελο).
Το 1968 συνέβη ένας απ’ τους τόσους και τόσους διωγμούς, που κατέστρεψε τους Έλληνες, όπως και πολλούς άλλους λαούς. Ο Οθέλλος ήταν απ’ τους πολλούς Έλληνες, που εκείνη την περίοδο διώχτηκαν από την Πόλη. Μπόρεσε να σώσει μονάχα όσα αντικείμενα χωρούσε η αποσκευή του, όση αγάπη χωρούσε η καρδιά του κι όσες συνταγές χωρούσε το μυαλό του. Εκείνη την εποχή, οι Έλληνες πρόσφυγες βίωναν απάνθρωπο ρατσισμό απ’ τους γηγενείς συμπολίτες (σε αντίθεση με τους Τούρκους πρώην συντοπίτες τους). Όμως, μερικές φορές το καλό φαγητό νικά ακόμα και τη μισανθρωπιά. Η πολίτικη κουζίνα, που σήμερα λατρεύουμε όλοι μας, άρχισε τότε να κερδίζει κάποια δημοφιλία παρά τις προκαταλήψεις σε βάρος των προσφύγων. Έτσι, αφού ο Οθέλλος γνώρισε εδώ τη γυναίκα του, με τα χίλια ζόρια και παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, που μάστιζαν τότε τους περισσότερους πρόσφυγες, καταφέρνουν να ανοίξουν ένα μικρό, φιλικό, οικογενειακό μεζεδοπωλείο. Ό,τι έλειπε από λεφτά, το μαγαζί το είχε σε αγάπη, μεράκι και καινοτομία, αφού οι παραδοσιακές πολίτικες συνταγές ήταν για τους τότε Έλληνες κάτι νέο, οριακά εξωτικό.
Τα χρόνια περνάνε, η επιχείρηση αλλάζει πολλά στέκια, μέχρι που καταλήγει στην περιοχή Ελληνορώσων. Μάλιστα, το 2008, που βγαίνει μια απ’ τις γνωστότερες σύγχρονες ελληνικές ταινίες, η Πολίτικη Κουζίνα, η παρουσίαση της ταινίας απ’ τον σκηνοθέτη της και άλλες διασημότητες γίνεται στο Χοχλιδάκι– αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως πρόκειται για ένα απ’ τα σημαντικότερα κέντρα της πολίτικης κοινότητας στην Ελλάδα εδώ και τόσα χρόνια. Η ιστορία του μαγαζιού συνεχίζεται, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλά το Χοχλιδάκι παραμένει εκεί. Μεγαλώνει κ’ εξελίσσεται. Έτσι, το 2015 γίνεται κάτι παραπάνω από ένα απλό μαγαζί: γίνεται ίδρυμα διατήρησης παλιών, παραδοσιακών συνταγών, που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως ακριβώς και τόσες γλώσσες, έθιμα κι άλλα κομμάτια πολιτισμών, ελληνικών ή και όχι (ποιος είπε ότι μόνο η Καρέτα Καρέτα είναι είδος προς εξαφάνιση;). Σε αυτό το πλαίσιο, σε διάφορες περιόδους το μενού του μαγαζιού προσαρμόζεται σε μια νέα «κολεξιόν», έναν νέο κατάλογο, που κάθε φορά είναι εμπνευσμένος από μια άλλη περιοχή του Ελληνισμού. Έτσι, το μαγαζί έχει αποκτήσει πλέον έναν πανελλαδικό χαρακτήρα εκπροσωπώντας ταυτόχρονα τόσους διαφορετικούς τόπους.
Ο χώρος του μαγαζιού μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα μεγάλος, αλλά η ομορφιά και η ζεστασιά του σε τραβάνε αμέσως. Είναι ένα μέρος- χρονοκαταφύγιο, διακοσμημένο με παλιά έργα λαϊκής τέχνης κι άλλα παραδοσιακά διακοσμητικά. Αμέσως ξεχωρίζουν οι ατελείωτες παλιές αφίσες από εποχές, που φαντάζουν πολύ πιο μακρινές, απ’ όσο είναι πραγματικά.
Ως προς τον κατάλογο, στο Χοχλιδάκι μπορείς να βρεις φυσικά μια μεγάλη ποικιλία από σπιτικά πιάτα. Αν σου αρέσει να τσούζεις τα ουζάκια σου, τότε μπορείς να τα συνοδεύσεις με γαύρο μαρινάτο, αυγοτάραχο Μεσολογγίου, δηλαδή αυγά ταχιρευμένα σε ανθό αλατιού και κερί μέλισσας, κρίταμο Τήνου και χέλι καπνιστό απ’ την Άρτα. Στη σχάρα μπορείς να βρεις Αρνιούτ Τζιερί πολίτικο, δηλαδή μοσχαρίσια συκωτάκια με κρεμμύδι, λεμόνι και πάπρικα, αυγά καβουρμά απ’ την Ξάνθη, κοψίδια χοιρινά απ’ τη Σύρο- κι άλλα πολλά, εξίσου νόστιμα.
Συνοπτικά, το Χοχλιδάκι είναι ένα εξαιρετικό παραδοσιακό μεζεδοπωλείο. Αν θες να δοκιμάσεις αυθεντικούς ελληνικούς μεζέδες απ’ όλη τη χώρα, όπως φτιάχνονται εδώ και τόσα χρόνια, σίγουρα αξίζει να περάσεις απ’ την περιοχή Ελληνορώσων γι’ αυτό το μοναδικό μαγαζί. Προσωπικά, χάρηκα τόσο που βρήκα πιάτα απ’ τα μέρη, απ’ όπου κατάγομαι, όσο και που δοκίμασα νέα φαγητά από κοντινές περιοχές της Ελλάδας, αν και ήταν γεύσεις τόσο νέες.
