Γυρνάμε τη Σικελία σ’ ένα 24ωρο, γεμάτο γευστικές στάσεις που δίνουν το γαστρονομικό στίγμα του νησιού.
Η Σικελία έχει αρκετές πρωτιές να καμαρώνει. Μερικές από αυτές: είναι το μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου και ολόκληρης της Ευρώπης και στα εδάφη της βρίσκεται η Αίτνα, το υψηλότερο ηφαίστειο της Γηραιάς ηπείρου και το πιο ενεργό ταυτόχρονα είναι. Ταυτόχρονα, η γεωγραφική της θέση (στο μεταίχμιο μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής και συγχρόνως στο μέσον σχεδόν της Μεσογείου), την έχει καταστήσει ένα απίστευτο χωνευτήρι παραδόσεων, πολιτισμικών επιδράσεων, αρχιτεκτονικών ρευμάτων και ένα παλίμψηστο από κουλτούρες.
Μιλώντας για πολιτισμό και παραδόσεις, από αυτές δε θα μπορούσε να λείπει και η γαστρονομία. Στη Σικελία ο επισκέπτης θα βιώσει μια πολυδιάστατη γευστική εμπειρία, αφού η κουζίνα της έχει σχεδόν τα πάντα, με τα ψάρια και τα θαλασσινά να κυριαρχούν, αλλά και πολλά πιάτα με κρέας, με λαχανικά, μεγάλη ποικιλία σε γλυκά, και εννοείται ζυμαρικά και πίτσα. Το συναρπαστικό δε, είναι ότι δε χρειάζεται καν να επισκεφθείτε κάποιο εστιατόριο, τρατορία ή ταβέρνα για να τα γευτείτε. Είναι τόσες πολλές και διαφορετικές οι επιλογές σε street food, που δίνουν πλήρως την γαστρονομική ταυτότητα του τόπου!
Μια προσπάθεια καταγραφής όλων των γαστρονομικών εκφάνσεων της Σικελίας, θα απαιτούσε μάλλον χρόνια! Έτσι εμείς, απλώς θα αποπειραθούμε να κάνουμε μια γρήγορη περιδιάβαση σε κάποιες από τις χαρακτηριστικές γεύσεις του νησιού. Ξεκινάμε από το πρωινό και μια ιδιαίτερη λιχουδιά, τη raviole di ricotta dolce siciliane (ραβιόλα με ρικότα). Πρόκειται για μια ζύμη που θυμίζει κουρού, η οποία γεμίζεται με κρέμα ρικότας, αρωματισμένης με ξύσμα λεμονιού, και πασπαλίζεται με ζάχαρη άχνη. Ένας αφρός που λειώνει στο στόμα! Υπάρχει και τηγανητή εκδοχή και εναλλακτικά με γέμιση ρικότα-σοκολάτα ή με μαρμελάδα. Ιδανικό ξεκίνημα της ημέρας και ωραίο ταίριασμα με τον πρωινό καφέ.
Στάση για δεκατιανό και εσπρέσο. Και επειδή οι Σιτσιλιάνοι αγαπούν το μπριός σαν συνοδευτικό γλυκών (από παγωτό και κρέμα, μέχρι γρανίτα), δοκιμάστε ένα brioche con gelato (μπριός γεμιστό με παγωτό). Στη Σικελία βέβαια υπάρχουν άπειρα κελυφωτά φιστίκια, οπότε εμείς το εκμεταλλευτήκαμε και προτιμήσαμε μπριός με παγωτό φιστίκι. Την αρχικά αφράτη και μυρωδάτη από το βούτυρο μπουκιά του μπριός, ακολουθεί η δροσιστική γεύση του παγωτού. Ποίημα..
Με τα αξιοθέατα να είναι αμέτρητα στο νησί και τις αποστάσεις μεγάλες, αν την ώρα της μεσημεριανής λιγούρας θέλετε κάτι γρήγορο και χορταστικό να κόψετε την πείνα σας, τότε ένα arancino, είναι η απόλυτη επιλογή. Πρόκειται για τον ορισμό του zero food waste, αφού αρχικά τα έφτιαχναν για να μην πεταχτούν τα υπολείμματα του ριζότο. Πλάθονταν σε μπαλάκια, καλύπτονταν με ψίχα ψωμιού για να σχηματίσουν κρούστα, και εν συνεχεία τηγανίζονταν. Από το σχήμα και το χρώμα τους μετά το τηγάνισμα, προέκυψε και τ’ όνομά τους «μικρά πορτοκάλια». Θα τα βρείτε σε πολλές γεύσεις, αλλά ίσως οι συνηθέστερες είναι αλ ραγού (με κρέας), με τυρί κρέμα, α λα Νόρμα (με ντομάτα και μελιτζάνα) και φυσικά γεμιστά με τρίμα από κελυφωτό φιστίκι.
Και αν θέλετε να δροσίσετε τον ουρανίσκο σας, μπορείτε να παντρέψετε τα arancini σας (δεν είναι τυχαίος ο Πληθυντικός, μιας και δύσκολα ξεμπερδεύεις με ένα!) μ’ ένα ποτήρι λευκό κρασί είτε από Catarratto, την πιο πολυφυτεμένη λευκή, ντόπια ποικιλία της Σικελίας -αν σας αρέσουν τα πιο γεμάτα κρασιά-, είτε από Carricante, μια επίσης ντόπια ποικιλία με μεγαλύτερη οξύτητα.
Πλησιάζοντας στο απόγευμα, με την ευχάριστη κούραση από το περπάτημα και τα αμέτρητα αξιοθέατα ήδη να συσσωρεύεται, επιβάλλεται μια ακόμα στάση για εσπρέσο ή aperitivo και εννοείται ένα cannolo (cannolo Ενικός, cannoli Πληθυντικός-μάλλον αυτόν τον τύπο θα χρειαστείτε κι εδώ!). Οι διάσημοι μικροί τηγανητοί κύλινδροι με τις φουσκάλες, γεμίζονται με κρέμα από ρικότα και πασπαλίζονται με τριμμένο κελυφωτό φιστίκι (σαφώς υπάρχουν και παραλλαγές). Τραγανό απέξω, μαλακό και λιπαρό μέσα, συνοψίζει όμορφα την κουζίνα της Σικελίας: τηγάνι, ζύμη από αλεύρι, τυρί ρικότα, φιστίκι!
Αν θέλετε ν’ απογειώσετε την εμπειρία, παντρέψτε το cannolo σας μ’ ένα καλά παγωμένο ποτήρι Marsala, το διάσημο ενισχυμένο κρασί του νησιού με καταγωγή από την ομώνυμη παραθαλάσσια πόλη της δυτικής Σικελίας. Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνται γηγενείς ποικιλίες λευκού κρασιού, η ζύμωση διακόπτεται με την χρήση μπράντι και στη συνέχεια το μείγμα παλαιώνει σε δρύινα βαρέλια. Μια τυπική Marsala έχει αρώματα βανίλιας, καστανής ζάχαρης και μαρμελαδιασμένου βερύκοκου.
Έχοντας ήδη σουρουπώσει και μετά από μια κοπιαστική μέρα, έφτασε η ώρα για το τελευταίο (λέμε τώρα…) τσιμπολόγημα της ημέρας. Τα friture, τα τηγανητά ψαράκια ή θαλασσινά σε χάρτινο χωνάκι, είναι σήμα κατατεθέν της Νότιας Ιταλίας. Διαλέξτε με κομμάτια φιλέτου ψαριού, είτε με καλαμαράκια, μύδια και γαρίδες, είτε με αφρόψαρα. Οι μερίδες είναι συνήθως γενναίες, οπότε αναζητήστε κάποιον πάγκο για να τα απολαύσετε.
Παντρέψτε τα με σάλτσα καπονάτα, το άλλο εμβληματικό πιάτο της περιοχής. Τηγανητή μελιτζάνα σε μελωμένη σάλτσα ντομάτας, με κόκκινες πιπεριές, κρεμμύδια, ελιές, κάπαρη, βασιλικό και κουκουνάρι ή αμύγδαλο, και ενίοτε με αντζούγιες για τη γευστική ένταση. Στη Σικελία σερβίρεται σαν λαδερό και μπαίνει στο κέντρο του τραπεζιού για μοίρασμα ή σαν συνοδευτικό κυρίως πιάτου.
Αν ψάχνετε ιδανικό ταίρι για τα τηγανητά σας, ολοκληρώστε την εμπειρία σας μ’ ένα αφρώδες κρασί παραδοσιακής μεθόδου από την περιοχή της Αίτνας, όπου το υψόμετρο και τα ηφαιστειακά εδάφη δίνουν ενδιαφέροντα και γαργαλιστικά στον ουρανίσκο κρασιά. Αν πάλι θέλετε να απογειώσετε την καπονάτα σας, τότε ψάξτε για το Nero d’ Avola, ένα κόκκινο από την πιο πολυφυτεμένη κόκκινη ποικιλία της Σικελίας, που με τις τανίνες του και το γεμάτο σώμα του, δε θα σας αφήσει παραπονεμένους.
Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι με τόσες στάσεις πιθανόν να…έχετε μείνει ακίνητοι. Σίγουρα όμως δεν θα είστε πεινασμένοι! Και σίγουρα θα έχετε ταξιδέψει νοητά στη Σικελία!
