Συγκίνησαν και προβλημάτισαν για διαφορετικούς λόγους και θα επιστρέψουν από την
πασχαλιάτικη ανάπαυλα για να μη σας μείνουν (πολλά) κενά στη θεατρική σεζόν.
Ευτυχώς, το παραδοσιακό έθιμο της λήξης της θεατρικής σεζόν την Κυριακή των Βαΐων έχει
ξεπεραστεί εδώ και χρόνια. Έτσι, αντί να μείνουμε θεατρικά άπραγοι μέχρι την έναρξη του
Φεστιβάλ Αθηνών (που φέτος έχει ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα από το οποίο πήραμε μία
πρόγευση εδώ) έχουμε την ευκαιρία να δούμε μετά το Πάσχα παραστάσεις που δεν προλάβαμε. Αφού
ξεπεράσετε την απογοήτευση που δεν προλάβατε να δείτε κάποια από τις εκατοντάδες
παραστάσεις που ρίχνουν αυλαία την Κυριακή των Βαΐων, τουλάχιστον κλείστε εισιτήριο
έγκαιρα για εκείνες που σας προτείνουμε.
«Η άνοδος του Αρτούρο Ούι», Ark
Φωτογραφία: Πάτροκλο Σκαφίδας
Για πολλούς, το ανέβασμα της «μακάβριας φάρσας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ από τον Άρη
Μπινιάρη ήταν/είναι η παράσταση της χρονιάς, γι’ αυτό μην αμελήσετε να κλείσετε εισιτήρια,
που εξαφανίζονται γρήγορα. Το παραβολικό αυτό έργο είναι ένας παραλληλισμός της
ιστορίας της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία μέχρι την κατάληψη της εξουσίας από τον
Χίτλερ. Ο Μπρεχτ ανασυνθέτει την ιστορία μεταφέροντας τη δράση στο γκανγκστερικό
περιβάλλον της Αμερικής του μεσοπολέμου. Ο Γιάγκος Αντίοχος έγραψε εδώ
[https://flaginlife.gr/kritiki-i-anodos-tou-artouro-oui-1-2/] για την παράσταση ότι ο Μπινιάρης
«ενσαρκώσει την αισθητικοποίηση της πολιτικής και τη θεατρικοποίηση του φασισμού, ο
οποίος γνωρίζει πολύ καλά να αλλάζει προσωπεία και να γίνεται αρεστός στη μάζα». Εξήρε
τις υψηλού επιπέδου ερμηνείες (με ιδιαίτερη αναφορά στον πρωταγωνιστή Γιώργο
Χρυσοστόμου), την ενδυματολογία και τη σκηνογραφία του Πάρι Μέξη, καθώς και τη
μουσική επιμέλεια του Αλέξανδρου Κτιστάκη.
Εισιτήρια για την παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» εδώ.
«Ο παγοπώλης έρχεται», Προσκήνιο
Για εμάς, μία από τις παραστάσεις της χρονιάς είναι αυτή η διασκευή και συμπύκνωση ενός
σπάνια παιζόμενου αυτοβιογραφικού έργου του Ευγένιου Ο’Νιλ από τον Ακύλλα Καραζήση.
Το 1912, στο μπαρ του Χάρι Χόουπ (Καραζήσης) σε μια κακόφημη γειτονιά της Νέας
Υόρκης, οι αλκοολικοί θαμώνες ζουν αποσυρμένοι από τις ιδεολογίες, τις επιθυμίες, τις
φιλοδοξίες και τα όνειρά τους. Περιμένοντας όχι τον Γκοντό αλλά τον Χίκι (Έλενα
Τοπαλίδου), τον πλανόδιο πλασιέ που κάνει την εμφάνισή του μία φορά τον χρόνο
κερνώντας τους ποτά, οι ήρωες που ο Καραζήσης επέλεξε να κρατήσει από το έργο
συγκρούονται αλλά κρατιούνται ο ένας από τον άλλο, μιλούν για τις απογοητεύσεις του
παρελθόντος και πιστεύουν το ψέμα ενός ονείρου που τους κρατάει ζωντανούς, και ζουν μία
νέα (την αποτελειωτική;) ματαίωση όταν ο Χίκι έρχεται αποφασισμένος να τους βοηθήσει να
βρουν την αληθινή γαλήνη όπως εκείνος. Σε αυτό το κοινόβιο, που έστησε σκηνογραφικά ο
Κωνσταντίνος Σκουρλέτης και φώτισε η Μαριέττα Παυλάκη, ο χρόνος κυλά αργά και
υπνωτιστικά παρέα με τους τσακισμένους ήρωες, για τους οποίους οι ηθοποιοί που τους
ερμηνεύουν (Έλενα Τοπαλίδου, Γιώργος Κατσής, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Κωνσταντίνος
Πλεμμένος, Ελίνα Ρίζου, Gary Salomon) σε κάνουν να αισθάνεσαι τρυφερότητα.
Εισιτήρια για την παράσταση «Ο παγοπώλης έρχεται» εδώ.
«Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα», Εθνικό Θέατρο – Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»
Μία επείγουσα προειδοποίηση για τη δική μας απάθεια είναι το έργο του κορυφαίου Τόνι
Κούσνερ (το «κορυφαίος» το έχει κατακτήσει και μόνο με τους «Αγγέλους στην Αμερική»)
που συστήνει το Εθνικό Θέατρο στο ελληνικό κοινό, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου. Την
Πρωτοχρονιά του 1932, στο Βερολίνο, μια παρέα αριστερών καλλιτεχνών μαζεύεται στο
σπίτι της ηθοποιού Άγκνες για να γιορτάσει. Οι συναντήσεις της παρέας θα συνεχιστούν για
τον επόμενο ενάμιση χρόνο, μόνο που, καθώς τα σύννεφα του ναζισμού ολοένα και
πυκνώνουν, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Μέσα από 26 αριστοτεχνικά δομημένες σκηνές, o
Κούσνερ παρακολουθεί πώς η πολιτική αναταραχή αλλάζει σταδιακά τις ισορροπίες στις
ανθρώπινες σχέσεις, φέρνοντας τον καθένα αντιμέτωπο με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο
του τον εαυτό. Παίζουν οι Ανατολή Αθανασιάδου, Λαέρτης Μαλκότσης, Θέμης Πάνου,
Αγορίτσα Οικονόμου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Θανάσης Ραφτόπουλος, Σοφία Σεϊρλή,
Υψιπύλη Σοφιά, Μαρία Τσιμά, Γιλμάζ Χουσμέν.
Εισιτήρια για την παράσταση «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» εδώ.
«170 Τετραγωνικά/Moonwalk», Ιλίσια
Το έργο που έγραψε ο Γιωργής Τσουρής, κερδίζοντας μάλιστα το Βραβείο Χορν για την
ερμηνεία του σε αυτό, φτάνει στο κλείσιμο της τέταρτης (και τελευταίας) χρονιάς του στη
σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη. Οι παθογένειες μιας μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας
αρχίζουν να αποκαλύπτονται όταν ο θάνατος του πατέρα τους ξανασμίγει δύο αδερφές που
έμεναν μακριά. Με φόντο την ελληνική επαρχία, και με την οικονομική κρίση να διαβρώνει
τους δεσμούς, δημιουργώντας ρωγμές από τις οποίες ξεπηδούν αντιθέσεις, διαφωνίες και
μυστικά, αυτό το έργο έχει κερδίσει περίοπτη στο ρεαλιστικό σύγχρονο ελληνικό ρεπερτόριο.
Αν και δεν συμμεριζόμαστε τον ενθουσιασμό, καταλαβαίνουμε την ηδονοβλεπτική γοητεία
που ασκεί η εικόνα της δυσλειτουργικής ελληνικής οικογένειας που διαλύεται και είμαστε
σίγουροι ότι οι ημερομηνίες μέχρι το τέλος Μαΐου θα γίνουν sold out.
Εισιτήρια για την παράσταση «170 Τετραγωνικά/Moonwalk» εδώ.
«Μακριά από παιδιά», Ιλίσια-Βολανάκης
Αυτό είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας του Γιώργου Τσουρή με θέμα την πατρική εστία και
την οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα μετά τα «170 τετραγωνικά» και τον
«Χαρτοπόλεμο». Έπειτα από μια τραυματική απώλεια, ο Τάσος και η σύζυγός του Όλγα
εγκαταλείπουν το παλιό τους διαμέρισμα και μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι. Καθώς
προσπαθούν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα, οι διαφωνίες και οι ανελέητες
συγκρούσεις μεταξύ τους πυκνώνουν συνεχώς, και τα ψέματα που τους απομακρύνουν
βαθαίνουν όλο και πιο πολύ, ενώ στο σπίτι φιλοξενούν για λίγες μέρες την ιδιόρρυθμη
μητέρα του Τάσου. Ένας ξάδελφος και ένας διακοσμητής συμπληρώνουν τους χαρακτήρες
μιας ιστορίας στην οποία τίποτα δεν είναι αυτό που αρχικά φαίνεται.
Εισιτήρια για την παράσταση «Μακριά από παιδιά» εδώ.
«Οικόπεδα με θέα», Άνεσις
Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας
Όταν μιλάμε για ανδρικό all-star θεατρικό καστ, μάλλον εννοούμε κάτι σαν τη διανομή στο
βραβευμένο με Pulitzer έργο του Ντέιβιντ Μάμετ που σκηνοθέτησε ο Νικορέστης
Χανιωτάκης. Οι Γιάννης Μπέζος, Άρης Λεμπεσόπουλος, Μάκης Παπαδημητρίου και
Θανάσης Κουρλαμπάς υποδύονται τους απελπισμένους μεσίτες ενός κτηματομεσιτικού μιας
μικρής αμερικανικής πόλης, οι οποίοι ανταγωνίζονται μεταξύ τους χωρίς ηθικούς φραγμούς
διεκδικώντας την παραμονή τους στη δουλειά, ένα πολυτελές αυτοκίνητο και ένα σετ
μαχαίρια. Πέρα από τη συνύπαρξη των τεσσάρων ηθοποιών, βασικός λόγος για να
παρακολουθήσετε την παράσταση είναι το διαχρονικά επίκαιρο κυνικό σχόλιο για την
ολέθρια απώλεια της ανθρωπιάς που επιβάλλει το αμερικανικό όνειρο και η ελεύθερη αγορά.
Εισιτήρια για την παράσταση «Οικόπεδα με θέα» εδώ.
«Η μηχανή του Τούρινγκ», Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Ο Ορφέας Αυγουστίδης συνεχίζει να συγκλονίζει με την παραληρηματική ερμηνεία του στη
βιογραφία του Άλαν Τούρινγκ, του μαθηματικού που έσπασε τον κώδικα των Ναζί
αλλάζοντας την πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά έβαλε και τα θεμέλια της
θεωρητικής επιστήμης των υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης. Η ιδιοφυία του, η
ομοφυλοφιλία του (για την οποία καταδικάστηκε και υποβλήθηκε σε «χημικό ευνουχισμό» με
συνθετικές ορμόνες), η αυτοκτονία του αποτελούν το εκρηκτικό μείγμα αυτής της
παράστασης από το βιβλίο του Μπενουά Σολέ, που ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
σκηνοθετεί με μη γραμμικό τρόπο στο κλειστοφοβικό σκηνικό της Όλγας Μπρούμα.
Εισιτήρια για την παράσταση «Η μηχανή του Τούρινγκ» εδώ.
«Θάνατος στη Βενετία», Πορεία @ Victoria
Αν και έχουμε αντιρρήσεις για την περιγραφική σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου
Παπαγεωργίου, αυτό το ανέβασμα της νουβέλας του Τόμας Μαν (σε διασκευή Στρατή
Πασχάλη), πάνω στην οποία βασίστηκε το αμφιλεγόμενο αριστούργημα του Λουκίνο
Βισκόντι, έχει ενδιαφέροντα στοιχεία, κυρίως μουσικά (Άγγελος Τριανταφύλλου),
σκηνογραφικά (Πάρις Μέξης) και φωτιστικά (Αλέκος Αναστασίου). Στη Βενετία, ο Άσενμπαχ
(Νίκος Χατζόπουλος), πετυχημένος συγγραφέας που διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του,
έλκεται από έναν νεαρό που παραθερίζει στο ίδιο ξενοδοχείο μ’ εκείνον. Από την πρώτη
στιγμή που τον βλέπει του αφιερώνει σχεδόν ιδεοληπτικά τις σκέψεις και τις κινήσεις του,
εκμεταλλευόμενος τις φήμες για τον θανατηφόρο λοιμό που μεταδίδεται σε εκείνη την
ερωτική πόλη της Ιταλίας.
Εισιτήρια για την παράσταση «Θάνατος στη Βενετία» εδώ.
