Πληκτρολογώντας τη λέξη pharaoh στο Google, το κείμενο που συνοδεύει το συγκεκριμένο «εστιατόριο» αναφέρεται σε αυτό με την έκφραση «το πολυαναμενόμενο άνοιγμα». Για να είμαστε ειλικρινείς το πολύαναμενόμενο μάλλον δεν αντικατοπτρίζει κάποια πραγματικότητα δεδομένου ότι το μόνο πολυαναμενόμενο στο συγκεκριμένο μαγαζί ήταν, είναι και ελπίζω ότι θα παραμείνει ο Μανώλης Παπουτσάκης, ο οποίος είναι εν τoις πράγμασι διακεκριμένο πρόσωπο στο χώρο της εστίασης και δικαιολογεί σε λογικά όρια τη λέξη πολύ αναμενόμενο. Τα υπόλοιπα τρία πρόσωπα μάλλον ουδεμία σχέση ικανή να επηρεάσει το επίπεδο της γευστικής απόλαυσης του πελάτη έχουν με τον χώρο της εστίασης. Προφανώς το να είσαι ένας πολύ καλός δημοσιογράφος που ασχολείται με τη γεύση μάλλον δεν επιδρά βελτιωτικά στην ποιότητα του φαγητού που δοκιμάζει κάποιος επισκέπτης του εστιατορίου. Αρκετά όμως επ’ αυτού.
Το σημείο
Το πρώτο πράγμα το οποίο με εξέπληξε και δεν θα έλεγα ευχάριστα είναι η επιλογή του σημείου. Η οδός Σολωμού στις 9:00 το βράδυ μπορεί να προσφέρεται για έναν πορτοφολά που ξέμεινε από ψιλά, σίγουρα όμως δεν είναι δρόμος για μια κοπέλα ή ένα ζευγαράκι, οι οποίοι καλούνται να διασχίσουν την απόλυτη ερημιά μιας πολύβουης σε άλλους κοντινούς δρόμους πόλης για να περάσουν την πόρτα του Pharaoh. Γνωρίζοντας πολύ καλά τα Εξάρχεια θα μπορούσα να αναφερθώ σε καμιά δεκαπενταριά άλλα σημεία τα οποία έχουν εναλλακτικό χαρακτήρα και θα ταίριαζαν.
Στο εσωτερικό
Περνώντας στο εσωτερικό του χώρου η εικόνα όντως είναι μάλλον ασυνήθιστη για την ελληνική πραγματικότητα. Το Pharaoh θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην Place Saint Michel και το Saint Germain στο Παρίσι ή σε κάποιο σημείου του Soho στο Λονδίνο. Αλλά αν θέλαμε να το τοποθετήσουμε στην Αθήνα συμφωνώ ότι το ιδανικό μέρος θα ήταν τα Εξάρχεια, όχι όμως η Σολωμού.
Η πρώτη εντύπωση και θα έλεγα και η τελευταία παραπέμπει σε ένα περιβάλλον mix and match με δεσπόζον στοιχείο μια βιβλιοθήκη-δισκοθήκη-bar-ραφιέρα για ηχεία και διακοσμητικά αντικείμενα, η οποία όντως κλέβει την παράσταση, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού και συνδυάζεται εξαιρετικά με τη ζωντανή σε ανθρώπινη παρουσία μπάρα. Κατά τα άλλα ο χώρος είναι μάλλον γυμνός με αρκετό μπετόν, πέτρα στους τοίχους και αν το καλό προσέξεις παραπέμπει σε μαγαζί της δεκαετίας του 1980 που έχει παραμείνει ξενοίκιαστο στη συγκεκριμένη περιοχή.
Κανονικά θα έπρεπε να αναφερθώ με πολύ περισσότερα λόγια στην κουζίνα η οποία ανήκει σε μια κατηγορία που πραγματικά λείπει από την Αθήνα και που σίγουρα δεν μπορεί να υπηρετηθεί με τον τρόπο που πρέπει στο Pharaoh
Οφείλω να ομολογήσω ότι το συγκεκριμένο σύνολο σε συνδυασμό με τις καρέκλες μικροαστικού καφενείου στο ισόγειο, έχει ένα ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον έχει επίσης και η ανθρωπογεωγραφία και θα σταθώ μόνο σε μια εικόνα αυτή του «διανοούμενου» με ακριβό σακάκι και ένα ταγάρι κρεμασμένο από τον ώμο. Αυτό το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι ενοχλητικό για ένα μαγαζί που στηρίζεται κατά πολύ και δικαίως στο όνομα του Μανώλη Παπουτσάκη, είναι η μουσική. Το βρίσκω περίπου βάρβαρο να δοκιμάζω κάποια πιάτα που παραπέμπουν ευθέως στην κλασική ελληνική κουζίνα και φέρουν με τα όλα τους την ταλαντούχα σφραγίδα του Μανώλη και ταυτόχρονα να κακοποιούνται τα τύμπανα των αυτιών μου σε βαθμό που δεν μπορώ να μιλήσω με τον διπλανό μου.
Κανονικά θα έπρεπε να αναφερθώ με πολύ περισσότερα λόγια στην κουζίνα η οποία ανήκει σε μια κατηγορία που πραγματικά λείπει από την Αθήνα και που σίγουρα δεν μπορεί να υπηρετηθεί με τον τρόπο που πρέπει στο Pharaoh. Από την άλλη μεριά οφείλω να ομολογήσω ότι μαγαζιά τύπου Pharaoh έχω συναντήσει αρκετά και στο Παρίσι και στο Λονδίνο και στη Βαρκελώνη αλλά και σε άλλες πόλεις ανά τον κόσμο. Το καλό για αυτές είναι ότι διαθέτουν ένα επαρκές κοινό που μπορεί να υπηρετήσει αυτό το concept σαν μια από τις προτάσεις που του γίνονται, αντιλαμβανόμενο όμως που πηγαίνει, πότε και γιατί. Στην Αθήνα αμφιβάλλω αν υπάρχει ένα τέτοιο κοινό.
Φιλόδοξο εγχείρημα, καλό φαγητό, άθλια μουσική
Όντως για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος το εγχείρημα είναι φιλόδοξο, το φαγητό είναι πολύ καλό, η μουσική άθλια ως προς την ένταση αλλά καλή ως προς τις επιλογές και το κοινό πολύ απλά αθηναϊκό. Όμως… Λαμβάνοντας υπόψιν τις εξελίξεις στο χώρο της γεύσης τα τελευταία τριάντα χρόνια, την σχεδόν απόλυτη έλλειψη γευστικής παιδείας της νέας γενιάς και την ιδεολογική παρέμβαση του «μεγάλου αδερφού» (και ο νοών νοείτω), θα διαπιστώσετε ότι το Pharaoh μπορεί κατ΄όνομα να παραπέμπει στην π.Χ. εποχή. Στην πραγματικότητα όμως είναι ο «εξόριστος ποιητής» του Ελύτη.
