Ένα μέρος που πρέπει να επισκεφτείς, για την αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης που σου προσφέρει ο χώρος, αλλά κυρίως για τις ενδιαφέρουσες επιλογές υλικών που καταφέρνει να εντάξει στα πιάτα του . Ο Τρυγητής είναι το μαγαζί που θα επιλέξεις για μία comforting εμπειρία.
Γράφει η Αργυρώ Περσίδου
Πάνω στον κεντρικό δρόμο των Κωνσταντινουπολίτικων βρίσκεται αυτό το σχετικά νέο μαγαζί, που μας παρουσιάζει υλικά και πιάτα που έχουμε σίγουρα ξανακούσει, αλλά δεν έχουμε δοκιμάσει, σε συνδυασμούς που τολμά ο σεφ να εκτελέσει. Ανακαλύπτοντας το μαγαζί μέσα από τα social media, μου τράβηξαν τη προσοχή οι φωτογραφίες των πιάτων, αλλά και της πρώτης ύλης, η οποία φαίνεται ότι επιλέγεται επιμελώς καθημερινά, από τον ίδιο τον σεφ.
Μπαίνοντας στον χώρο της αυλής, δεν μπορείς να μην σηκώσεις το βλέμμα σου ψηλά και να δεις τα λαμπιόνια που αιωρούνται και δίνουν ένα επιπλέον φως στον μίνιμαλ, αλλά αρκετά ζεστό χώρο που θυμίζει κάτι από καλοκαιρινή πλατεία χωριού, κάτω από τα δέντρα. Στην αίσθηση αυτή συμβάλει και η ίδια η περιοχή, η οποία για τα δεδομένα της πόλης έχει αρκετά χαμηλά κτίρια, βοηθώντας λίγο παραπάνω στην αίσθηση ξεγνοιασιάς.
Η μουσική έρχεται να συμπληρώσει αυτή την αίσθηση, διαμορφώνοντας μία εμπειρία, όχι αστικού κέντρου, αλλά απόδρασης. Ο μαυροπίνακας με τα πιάτα ημέρας φιγουράρει στην είσοδο του κλειστού χώρου, στο εσωτερικό του οποίου κυριαρχεί το ξύλο και μία υφασμάτινη επένδυση στους τοίχους, που θυμίζει αρκετά Ανατολή. 
Στο μενού του Τρυγητή, αρχικά βρίσκουμε αρκετά ορεκτικά, από τα οποία σε κάθε πιάτο υπάρχει και ένα υλικό με ονομασία προέλευσης. Από το τουλουμοτύρι Σιάτιστας και το συκόμελο Εύβοιας μέχρι το μεριαρένο Κάσου και το ξύγαλο Σητείας. Προχωρώντας στα υπόλοιπα πιάτα, υπάρχουν επιλογές ψαριού, θαλασσινών και κρέατος, συνθέτοντας σε μία προσεγμένη κάρτα που εξυπηρετεί το είδος του μαγαζιού, και κατά την άποψη μου δεν σε μπερδεύει με τον χαρακτήρα του, αλλά αντιθέτως σε διευκολύνει στο να συνθέσεις το δικό σου μενού.
Ρίχνοντας μια ματιά στον μαυροπίνακα έχω ήδη επιλέξει το πρώτο μου πιάτο. Κεμπάπ τονάκι με προζυμένια πίτα, πιπεριά Φλωρίνης και καπνιστό πιπέρι Αριδαίας. O πικάντικος τόνος ήρθε και έδεσε με την φρεσκάδα και την γλύκα της πιπεριάς, δίνοντας την αίσθηση ανατολής που θα περίμενες βλέποντας τον “κιμά” ψαριού περασμένο στο μεταλλικό σουβλάκι. Η επιλογή του χειροποίητου παστουρμά ξιφία ήταν κάτι που με δικαίωσε. Το άκρως πετυχημένο πάστωμα του ψαριού και το τσιμένι έφεραν στο τραπέζι ένα ζουμερό ψάρι χωρίς να χάσει καθόλου από την υφή του, ιδανικός μεζές τον οποίο ανυπομονώ να ξαναδοκιμάσω. Τελευταίο και σίγουρα a dish to remember ήταν η μανέστρα με γαρίδες Καβάλας, μαγειρεμένη σε ζωμό και λάδι βασιλικού. Ένα κριθαράκι με τόσο βαθιά νόστιμη γεύση από τον ζωμό γαρίδας, που έπαιρνε από την ψητή γαρίδα τον πρωταγωνιστικό της ρόλο.
Τελειώνοντας το γεύμα μου, ανυπομονούσα ήδη για την επόμενη μου επίσκεψη στον Τρυγητή. Η ατμόσφαιρα, το service μα πάνω από όλα το φαγητό, σου δίνουν ένα value for money πακέτο που ανήκει στα κρυφά μικρά διαμαντάκια στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης.
