Η chef Ελένη Σαράντη – έχοντας στο πλευρό της τον σύντροφό της, Βασίλη Στεφανάκη – κάνει το όνειρο της μητέρας της πραγματικότητα και ανοίγει μαζί με τ’αδέρφια της, δίπλα στο πατρικό της σπίτι, την Osteria Mamma.
Πριν λίγους μήνες που συνάντησα την Ελένη Σαράντη, μού εξομολογήθηκε ότι ετοίμαζαν με τον Βασίλη Στεφανάκη μια Osteria στον Κεραμεικό, που ήταν το όνειρο της μητέρας της, που δεν είναι πλέον κοντά της. Το όνειρο της μαμάς της Ελένης ήταν να ανοίξει ένα εστιατόριο στο ισόγειο της οικογενειακής πολυκατοικίας και όλα της τα παιδιά να συμμετέχουν σε αυτό. Η Ελένη λοιπόν, μαζί με τα αδέρφια της, τον ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη με τη σύζυγό του – επίσης ηθοποιό, Μαίρη Μηνά – τη Φένια Σαράντη (κι αυτή ηθοποιός) και τη μουσικό Ανδριάνα Σαράντη, συμπορεύθηκαν και άνοιξαν το “Osteria Mamma” δίπλα από το πατρικό τους σπίτι.
Από μια καλλιτεχνική οικογένεια δημιουργείται ένα κινηματογραφικό σκηνικό, που μοιάζει να χωρά εικόνες και λεπτομέρειες από όλα τα ταξίδια των δημιουργών του σε Ρώμη, Μιλάνο, Μπολόνια, Πάρμα, Μόντενα και ολόκληρη τη Σικελία. Ο Βασίλης Στεφανάκης και η Ελένη Σαράντη ταξίδευαν για καιρό και έτρωγαν παντού, σε μια προσπάθεια να εμβαθύνουν στη γεύση της ιταλικής κουζίνας και να νιώσουν τι είναι αυτό που κάνει την Ιταλία να ξεχωρίζει.
Βαδίζω στον πεζόδρομο της Σαλαμίνος και αφού έχω προσπεράσει αγαπημένα στέκια στην Παραμυθιάς, φτάνω στον αριθμό 64. Μοιάζει να έχω αλλάξει χώρα και να βρίσκομαι σε κάποιο δρομάκι στη γειτονική Ιταλία. Από τη μεγάλη τζαμαρία παρακολουθώ την Ελένη και την ομάδα της να δουλεύουν σα μελίσσι. Κάποιος ανοίγει ζύμη για τις χειροποίητες παπαρδέλες και μια νεαρή κοπέλα ανακατεύει κάτι πάνω από μια κατσαρόλα μικρή που αχνίζει. Η Ελένη στο πάσο στήνει με προσοχή ένα πιάτο, που είναι έτοιμο να σερβιριστεί.
Μπαίνοντας στη βασική «στοά» της οστερίας, ο Βασίλης μάς έχει κρατήσει τραπέζι σε ένα από τα τρία τραπέζια που είναι στρωμένα εκεί. Αλλά πριν καθίσουμε, με ξεναγεί στον υπόλοιπο χώρο, μια κλειστή «πλατεία» (τη βασική dining area της Osteria Mamma). Οι τοίχοι είναι βαμμένοι στην απόχρωση της ώχρας (ένα χρώμα χαρακτηριστικό Ιταλιάνικο), τα τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα και στα βάζα μικρά ανθάκια. Μια σερβάντα, γεμάτη ποτήρια του κρασιού και πορσελάνινα σερβίτσια με ζωγραφισμένα μικρά λουλουδάκια, σε πάνε σε μια άλλη εποχή. Μια βρύση σε ένα σημείο, πάνω από ένα μαρμάρινο νεροχύτη (μη λειτουργικό) που τον κοσμούν μερικές άδειες φιάλες κρασιού, συμπληρώνει το σκηνικό. Το βλέμμα μου τραβά μια γιρλάντα που κρέμεται από πάνω μου, με στρογγυλά φωτάκια, αλλά ο ρομαντισμός που με διακρίνει, οδηγεί τη ματιά μου στο φεγγάρι – που ότι έχει αρχίσει να γεμίζει – και ξεπροβάλλει μέσα από τη γυάλινη οροφή. Η αύρα σε κάνει να νιώθεις τόσο οικεία, σα να είσαι καλεσμένος σε σπίτι οικογένειας.
Και περνώντας στο φαγητό, καταλαβαίνεις αμέσως κοιτώντας το «σφιχτό» μενού, πως η Ελένη Σαράντη έχει περάσει πολλές ώρες δουλεύοντας πάνω στα χειροποίητα ζυμαρικά και έχει βάλει στον κατάλογο πιάτα που δύσκολα θα βρεις αλλού. Ένας μονοσέλιδος κατάλογος με 16 πιάτα όλα κι όλα (που θα αλλάζουν σε τακτική βάση), χωρισμένα σε 4 κατηγορίες (όσα και τ’αδέρφια)! 4 ορεκτικά, 4 ζυμαρικά, 4 κρεατικά και 4 επιδόρπια και βέβαια focaccia για την αρχή. Κάθε ένα από τα πιάτα και μια ανάμνηση από ταξίδια στα βάθη του Ιταλικού νότου και τις ακτές της Σικελίας. 
Είναι να μην παινέψω την πανδαισία της focaccia; δύο ειδών focaccia (προζυμένια και με πατάτα) που έρχονται συνοδευόμενες με ρικότα πασπαλισμένη με λίγο μέλι, τυρί stracchino ραντισμένο με ελαιόλαδο και τις φοβερές πίκλες (και το λέω εγώ που δεν αγαπώ τις πίκλες). Το πληθωρικό arancino ala ossobuco Milanese, με scamorza και γκρεμολάτα, θα το ζήλευαν οι Λομβαρδοί κι ας είναι η εμβληματική σπεσιαλιτέ τους!
Τα tortelli με μανιτάρια porcini συνδυάστηκαν με πουρέ αγκινάρας Ιερουσαλήμ, φρέσκια τρούφα και καφέ. Οι παπαρδέλες ripiena, δυο καλοδουλεμένα φύλλα ζυμαρικού, που κρύβουν μέσα τους σάλτσα carbonara με guanciale και τα λούζει μια αλμυρή crème anglaise. Στα κυρίως, η φραγκόκοτα, μαγειρεμένη σε κόκκινο κρασί με μπαχαρικά, λιώνει στο στόμα και συνδυάζεται με κάστανα. Κλείσαμε με panettone ποτισμένο σε ρούμι και κανέλα, πικραμύγδαλο και sorbet μανταρίνι.
Η Ελένη Σαράντη, παρά το νεαρό της ηλικίας της, θεωρώ ότι έχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στα χρόνια που έχει δουλέψει δίπλα σε καταξιωμένους chef και μαγειρεύει νόστιμα! Στα σκαριά έχει και ένα chef’s table που θα σερβίρει ένα ξεχωριστό μενού σε ένα και μοναδικό τραπέζι και ανυπομονώ να το δοκιμάσω.
Την οινική λίστα έχει επιμεληθεί ο Τηλέμαχος Παπανδρέας (έμπειρος sommelier – χρόνια στο χώρο του κρασιού), τον οποίο έχω συναντήσει σε πολλά εστιατόρια ως τώρα και είναι ο Head Sommelier του Delta Restaurant. Θα δείτε κυρίαρχο τον ιταλικό αμπελώνα, αλλά δε λείπουν και προτάσεις από τον ελληνικό και γαλλικό. Mερικές εξαιρετικές ετικέτες και χρονιές προσφέρονται και σε ποτήρι. Βοηθός μας στην επιλογή του κρασιού που θα συνόδευε το φαγητό μας, ο συμπαθέστατος Κωνσταντίνος, που είναι γνώστης και αγαπά αυτό που κάνει.
Η “Osteria Mamma” δεν είναι ένα ακόμη ιταλικό. Είναι αυτό που ήρθε να κάνει τη διαφορά!
Υ.Γ. Πάρκινγκ δύσκολο στην περιοχή, αλλά συνεργάζονται με χώρο στάθμευσης επί της οδού Αχιλλέως, όπου μπορείτε να κάνετε κράτηση θέσης καθώς γεμίζει συχνά.
