Δεν θέλω να εξορκίσω τίποτα, ούτε να καταγγείλω ούτε να καταδικάσω όσα γίνονται στο χώρο της γεύσης στο όνομα της αναζήτησης και της προόδου. Αυτό που με ενοχλεί είναι το φαγητό που τείνει να αποποιηθεί το ρόλο του ως γευστικό σκεύασμα και να μετατραπεί σε προϊόν επιδείξης διακοσμητικής δεινότητάς, φυσικοχημικών παρεμβάσεων και αξιοποίησης εργαλείων. Το κλασικό παράδειγμα της μπριζόλας sous vide με φινίρισμα φλόγιστρού τα λέει όλα. Ανατρέχοντας στο διαδίκτυο που αν ξέρεις να ψάξεις βρίσκεις πράγματα, ανακάλυψα μια συνέντευξη του γνωστού βετεράνου σεφ Μάρκους Ουαρέινγκ που έδωσε στο Olive στη Νάνα Δαιρειώτη εδώ και μερικά χρόνια. Η άποψη που διατυπώνει αρκετά εύστοχα, ίσως για το καλό όλων όσων αγαπούν τη γεύση στο φαγητό, να προβληματίσει κάποιους νεοσσούς της μαγειρικής τέχνης. Αυτούς που μετά από ένα stage ή ολιγόχρονη παραμονή στην Εσπέρια λένε με άφρονα τρόπο «εγώ πήγα έξω και σαν σεφ πρέπει να μαγειρεύω αυτό που επιβάλλει το ταλέντο και οι γνώσεις μου». Νομίζω ότι αξίζει να τη διαβάσετε και εσείς πατώντας εδώ.
