Ο τίτλος είναι βαρύς ειδικά για έναν άνθρωπο ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στο χώρο της γεύσης και στην ποιότητα. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όταν το 1976 τρεις άνθρωποι πήραν την απόφαση (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) να ασχοληθούν με το χώρο των εκδόσεων και μέσω αυτού με το ποιοτικό φαγητό δε νομίζω ότι κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να προβλέψει τις εξελίξεις και την εικόνα στο χώρο της γεύσης 50 χρόνια μετά. Την εποχή εκείνη η Αθήνα γύριζε γευστική σελίδα και σε επίπεδο κοινού υπήρχε η απαραίτητη κρίσιμη μάζα για να ενδιαφερθεί και να υιοθετήσει το νεωτερισμό της εποχής που ήταν αρχικά η παρουσίαση εστιατορίων, στην συνέχεια η κριτική και αργότερα (από το 1993 και μετά) οι θεσμοί βράβευσης. Ακόμα και τότε όμως, παρά το ενδιαφέρον που έδειξε το κοινό, ο δημοσιογράφος γεύσης ήταν είδος επουσιώδες σε ανεπάρκεια.
Χρειάστηκε να περάσουν περίπου 10-12 χρόνια για να εμφανιστούν 5-6 άτομα που αγάπησαν (για την ακρίβεια είχαν πάθος) αυτή τη δουλειά – αποστολή και καθιέρωσαν την αντίληψη της κριτικής εστιατορίων. Έκτοτε στα 35 περίπου χρόνια που πέρασαν πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να αναζητήσουμε και να βρούμε κάποιους νέους, οι οποίοι εκ των πραγμάτων (λόγω της φθοράς του χρόνου από την οποία κανείς δεν ξεφεύγει) θα μπορούσαν να υπηρετήσουν με τον τρόπο που πρέπει το συγκεκριμένο λειτούργημα. Δυστυχώς, παρά την αναζήτηση, το αποτέλεσμα ήταν σχετικά μηδενικό.
Σήμερα η κριτική γεύσης έχει δώσει την θέση της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία ασχολούνται μέσω της αναπαραγωγής απόψεων – άσχετων με το αντικείμενο – με το να υποδεικνύουν στους χρήστες που τα ακολουθούν ποια είναι τα καλά, ως προς το φαγητό, εστιατόρια. Αν διαθέσουμε χρόνο και κάνουμε ένα περίπατο στις σελίδες τους το συμπέρασμα είναι εύκολο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αναρτήσεων που θα βρούμε είναι από παντελώς αδιάφορες μέχρι σκουπίδια ή ακόμη χειρότερα, χυδαιότητες. Αλλά και το κοινό το οποίο πριν από 30 – 40 χρόνια ενδιαφερόταν για την ποιότητα ενός εστιατορίου, είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση.
Προφανώς και υπάρχουν ακόμα άτομα με παιδεία και ενδιαφέροντα τα οποία (σαν τη μύγα μες’ στο γάλα) ξεχωρίζουν, ενδιαφέρονται, διαβάζουν και έχουν την ικανότητα να επιλέγουν. Το μόνο που αντέχει ακόμη στο χρόνο, είναι οι θεσμοί βράβευσης, ίσως, γιατί ο πολύς κόσμος συχνά – πυκνά κάνει την ίδια βαρετή ερώτηση: Ποιο είναι το καλύτερο εστιατόριο, ποιο είναι το καλύτερο κρασί, ποιο είναι το καλύτερο τυρί κλπ.
Αν με ρωτήσετε τι μπορούμε να περιμένουμε για το αύριο, θα σας πω και εύχομαι να κάνω λάθος: μάλλον το χειρότερο. Δυστυχώς, κλείνοντας το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα το σπιτικό φαγητό, το οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής και πολλά άλλα που λειτουργούσαν εκπαιδευτικά πριν από 20 – 30 χρόνια έχουν πάει στα αζήτητα. Το ντελίβερι, τα έτοιμα φαγητά στο σκεύος από αλουμίνιο, και τα διατροφικά προϊόντα στα σούπερ μάρκετ σε πιατάκι από χαρτόνι, καλυμμένα με διαφανές πλαστικό υλικό, δεν επιτρέπουν στην νέα γενιά (τους σημερινούς καταναλωτές) να αποκτήσει γνώσεις και γευστική παιδεία.
Δεν το πιστεύω, αλλά, επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, εξακολουθώ να ελπίζω στην ελάχιστη πιθανότητα ότι κάτι θα αλλάξει στο μέλλον. Για την ευζωία τη δική μας αλλά και αυτή των συνανθρώπων μας. Για να μη γίνουμε σαν τις κότες σε ένα κοτέτσι που κάποιο χέρι τους πετάει ό,τι νομίζει (καλαμπόκι, αποφάγια, κλπ.) και αυτές το τρώνε. Χωρίς να ξέρουν βέβαια ότι κάποια μέρα το ίδιο χέρι θα τις σφάξει.
