Το Άνετον, παρότι έχει περάσει τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας συνεχούς λειτουργίας του, παραμένει γαστρονομικά επίκαιρο.
Τα τελευταία χρόνια το ιστορικό κέντρο της Αθήνας έχει παραδοθεί αμαχητί στις ορδές των τουριστών, που πλέον το κατακλύζουν σχεδόν όλο τον χρόνο. Η παρουσία τους, αλλά και η αγοραστική τους δύναμη έχουν επηρεάσει αναπόφευκτα και την εστίαση, αφού οι εστιάτορες προσανατολίζουν το προσφερόμενο προϊόν στις προτιμήσεις και τα ιδιαίτερα γούστα των τουριστών. Η τάση αυτή έχει συμπαρασύρει όχι μόνο το παραδοσιακά τουριστικό μοντέλο του greek souvlaki και της taverna, αλλά και τα εστιατόρια που προτείνουν μενού με ειδικό γαστρονομικό βάρος. Εδώ το διακύβευμα είναι μεγάλο. Από τη μια, τα εστιατόρια αυτά θα πρέπει να παραμείνουν επίκαιρα και για το ελληνικό ακροατήριο, ενώ από την άλλη, θα πρέπει αυτό που προσφέρουν να είναι “ευανάγνωστο” για τον περιστασιακό τουρίστα που έρχεται από κάθε γωνιά της υφηλίου. 
Το Άνετον του Δημήτρη Φωτόπουλου και του chef Βασίλη Ζώη είναι από αυτές τις περιπτώσεις, που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια γευστική πρόταση που διαθέτει πολύπλευρο χαρακτήρα, όντας ταυτόχρονα ελκυστική για τους Έλληνες, αλλά και τους ξένους επισκέπτες. Απόδειξη αυτού, το γεγονός ότι κατά τη βραδιά της επίσκεψής μας, το κοινό μοιραζόταν ανάμεσα σε Έλληνες αλλά και ξένους θαμώνες, οι οποίοι απολάμβαναν το φαγητό τους σε έναν χώρο ιδιαίτερης αισθητικής. Το μικρό bistro, λίγες δεκάδες μέτρα από την Πλατεία Συντάγματος, διαθέτει διακοσμητικά στοιχεία 60s και 70s μοντερνισμού, ενώ ο εξωτερικός χώρος που καταλαμβάνει μέρος του πεζοδρομίου είναι καλά προστατευμένος από τα μάτια των περαστικών και τους θορύβους του δρόμου.
Το μενού του εστιατορίου χαρακτηρίζεται από πολυσυλλεκτικότητα, τόσο στις συνταγές, όσο και στην αίσθηση που αφήνει στον επισκέπτη. Από τη μια, η ελληνική σαλάτα, το χταποδάκι με τη φάβα, το παπουτσάκι μελιτζάνας κι από την άλλη το σεβίτσε χτένι, το μοσχαρίσιο ταρτάρ και το μοσχαρίσιο φιλέτο, ανακατεύουν την ελληνικότητα με πιο διεθνοποιημένα πιάτα. Το ίδιο συμβαίνει με την υφολογική κατεύθυνση του μενού, που ενώ συνδυάζει περίτεχνα ετερόκλητες πρώτες ύλες, δημιουργώντας πρωτότυπα γευστικά σύνολα που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζουν τη λογική του fine dining, καταφέρνει ταυτόχρονα να διαθέτει άφθονα στοιχεία comfort. Αυτή η προσεκτικά μελετημένη πολυσυλλεκτική κατεύθυνση, καθιστά το εστιατόριο ιδανικό προορισμό για όλες τις κατηγορίες επισκεπτών, έλληνες, ξένους, formal και casual diners. 
Στο καθαρά γευστικό κομμάτι, ο chef Βασίλης Ζώης προτείνει πιάτα με διακριτικότητα, όπου κυριαρχεί η καθαρότητα των γεύσεων, ενώ οι μετρημένες εντάσεις περιορίζονται σε επιμέρους στοιχεία που δεν καλύπτουν το αρωματικό προφίλ του συνόλου. Ιδιαίτερα νόστιμο το Μοσχαρίσιο Ταρτάρ με πέρλες από μπαλσάμικο και σινάπι, καραμελωμένο κρεμμύδι, τραγανά δημητριακά και σπιτική μαγιονέζα μπαλσάμικο, το οποίο εκτός από γευστικότητα, προσέφερε και ένα πρωτότυπο παιχνίδι υφών. Ανάλογα ενδιαφέρον είναι και το Φιλέτο από Καλαρρύτικο Αρνί που συνοδεύεται από πουρέ παστινάκι με ξηρούς καρπούς, bbq sauce σταφίδα και demi glace, με το κρέας μαλακό και άψογα ψημένο και τη bbq sauce να δίνει μοναδική ένταση στα υπόλοιπα στοιχεία του πιάτου. Το Tiramisu που δοκιμάσαμε ήταν γενεόδωρο και φρεσκότατο με την κρέμα αφράτη και γευστική, που δε θα άφηνε κανέναν λάτρη των γλυκών παραπονεμένο. 
Η λίστα κρασιών είναι επαρκής για να συνοδεύσει κανείς το φαγητό του, με επιλεγμένες ετικέτες από τις κύριες οινοπαραγωγικές περιοχές της χώρας και μικρή λίστα από τον διεθνή αμπελώνα, ενώ υπάρχει και μικρή cocktail list. Το σέρβις ενημερωμένο, ευγενικό και γρήγορο, με γνώση των πιάτων και των υλικών τους.
Σήμερα το Άνετον διανύει μια φάση ώριμη και ανεπιτήδευτα κατασταλαγμένη. Ταυτόχρονα όμως, μπορεί κανείς να διακρίνει ζωντάνια και φρεσκάδα, τόσο στην αισθητική, όσο και στη γενικότερη αντίληψη περί γαστρονομίας. Οι δύο συνεργάτες που βρίσκονται στο τιμόνι, φαίνεται πως διαθέτουν παρόμοια νοοτροπία, ο ένας στη γαστρονομική πρόταση και ο άλλος στην εστιατορική εμπειρία που προτείνουν. Είναι πάντα ευχάριστο και αισιόδοξο το να μπορεί ένα εστιατόριο να επιβιώνει στο χρόνο, όταν όμως καταφέρνει να παραμένει τόσο επίκαιρο όσο το Άνετον, τότε μιλάμε για πραγματική επιτυχία.
