Δημιουργικά πιάτα, signature cocktails και μια «σπιτική» ατμόσφαιρα σε ένα χώρο με προσωπικότητα
Η περιοχή του Ψυρρή παραμένει μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές του κέντρου, ανάμεσα στην Πλάκα, το Μοναστηράκι και το Θησείο. Ξεχωρίζει για την ατμόσφαιρα «παλιάς Αθήνας», με κάποια νεοκλασικά κτίρια και παραδοσιακά καταστήματα.
Στην οδό Σαρρή, όμως, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο εναλλακτική: μικρά μπαρ, καφέ και εστιατόρια συνδυάζουν μοντέρνες και παραδοσιακές γεύσεις.
Στον αριθμό 44, δίπλα στο θέατρο Αποθήκη, στο βάθος του δρόμου, βρίσκεται το Λοκάλι με τη μαγική του αυλή. Κι όποιος ακούει «Λοκάλι», θυμάται ταυτόχρονα τον Δημήτρη Κιάκο από το θρυλικό Gin Joint Bar, της πλατείας Καρύτση.
Παρόλο που ο Δημήτρης Κιάκος είναι ίσως ο πιο γνωστός από την ομάδα λόγω της εμπειρίας του στην εγχώρια σκηνή των μπαρ, το Λοκάλι είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας: μια ομάδα με κοινό στόχο να δημιουργήσει έναν χώρο όπου θα νιώθεις οικεία και φιλόξενα.
Αυτό επιτυγχάνεται ήδη από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο Λοκάλι. Είτε για φαγητό, είτε για ποτό, ο bar manager Άγγελος Μάστορας και ο bartender Σάκης Μητκάκης σε καλωσορίζουν και σε καθοδηγούν στο δημιουργικό cocktail menu, που αλλάζει κάθε μήνα.
Το μενού φαγητού ανανεώνεται σταδιακά με τις προσθήκες του νέου σεφ, Σωτήρη Βρεττού, που μόλις ανέλαβε και ελπίζω να βρει κι αυτός τη θαλπωρή που προσφέρει μια καλή φιλία.
Επισκέφθηκα το Λοκάλι δύο φορές μέσα σε ένα μήνα, καθώς βρέθηκα στην περιοχή για θεατρικές παραστάσεις. Είναι ιδανικό για after theatre drinks ή δείπνο: ο χώρος είναι άνετος, οι γεύσεις αξιόλογες, η μουσική κατάλληλη για συζήτηση και ανάλυση, χωρίς επιτηδευμένο κλίμα.
Τη δεύτερη φορά, η ατμόσφαιρα θύμιζε σπίτι που όλοι θέλουμε να στολίσουμε, με τα φωτάκια και τη χαρά της στιγμής, μια και η ομάδα ετοιμάζονταν για festive καταστάσεις.
Καθίσαμε σε ένα booth-style τραπέζι με ψηλό καναπέ, με θέα το μπαρ και τα φώτα της αυλής μέσα από τη μεγάλη τζαμαρία.
Ο χώρος, που παλαιότερα ήταν σινεμά, διατηρεί τη βιομηχανική αρχιτεκτονική του εσωτερικού. Οι καναπέδες με τα μαξιλάρια, τα ζεστά φώτα, τα κάδρα και άλλα στοιχεία έξυπνης διακόσμησης δημιουργούν έναν οικείο και φιλόξενο χώρο, με προσωπικότητα αλλά χωρίς έπαρση.
Τους χειμερινούς μήνες, η περιποιημένη αυλή με τα στολισμένα δέντρα και τα ρετρό τραπεζοκαθίσματα προσφέρει μια μποέμικη αίσθηση, ιδανική και για τους καπνιστές.
Στο γαστρονομικό κομμάτι, τόσο η κουζίνα όσο και το μπαρ προσφέρουν επιλογές έξυπνες, comfort αλλά και πιο elegant, κατάλληλες για «nibbles» με φίλους ή για πλήρες δείπνο. Το Λοκάλι διαθέτει μια συνεκτική κάρτα φαγητού και μια signature cocktail list, που θα μπορούσε να γίνει άρθρο από μόνη της.
Στον πρώτο όροφο βρίσκεται το Bar Lab, όπου δημιουργούνται όλα τα cocktails, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Λοκάλι: «το ποτό δεν είναι απλώς κατανάλωση, αλλά εμπειρία».
Δοκίμασα το Hazelnut Boulevardier με διακριτική επίγευση ταχινιού και το Adam and Eve Negroni, όπου οι νότες από φύλλα συκιάς έδιναν έναν εκλεπτυσμένο, smooth χαρακτήρα.
Στο μενού φαγητού ξεχώρισα το ψητό μπρόκολο με καβουρδισμένο αμύγδαλο για την crunch υφή του, τις τηγανητές μπάμιες, ίσως να ταίριαζαν με dip aioli αντί για pesto τομάτας, τα ζουμερά chicken skewers που ταίριαξαν με whiskey sour και σε ταξίδεψαν έως τους δρόμους της Bangkok, και το flatbread με κατσικίσιο τυρί και μανιτάρια από ζύμη 48 ωρών.
Η μοσχαρίσια ταλιάτα με χειροποίητο chimichurri και rocky style πατάτες με πάπρικα ενθουσιάζει τους κρεατοφάγους, ενώ το λιγκουίνι με σάλτσα miso – ταχίνι είναι ένα ιδιαίτερο πιάτο με πικάντικες νότες και έντονη umami διάσταση, που θα εκτιμήσουν οι πολυταξιδεμένοι επισκέπτες.
Το δείπνο ολοκληρώθηκε με δύο επιδόρπια: Basque cheesecake με χειροποίητη σάλτσα κόκκινων φρούτων και crumble αμυγδάλου με lemon curd, καθώς και φρέσκα berries, σάλτσα μάνγκου και μαρέγκες δυόσμου. Η δημιουργικότητα του Σωτήρη Βρεττού ξεχωρίζει και σίγουρα θα επηρεάσει σύντομα όλα τα πιάτα του μενού.
Απόλαυσα ένα Pear Highball που ταίριαξε πολύ με τα επιδόρπια και καθώς μεταφέρθηκα στην μπάρα, έκλεισα με το μοναδικό Basil & Kiwi cocktail, ιδανικό για χώνεψη αλλά και ένα μοναδικό σε εμφάνιση cocktail διότι το ακτινίδιο που το «ακούς» κανονικά δεν κάνει αισθητή την παρουσία του, παρά μόνο στη φέτα ακτινίδιο που αράζει πάνω στο τετράγωνο πάγο.
Και κάπως έτσι, η κουβέντα με τον Άγγελο και τον Σάκη γυρνά στη δημιουργικότητα της ομάδας, τις ιδέες, τις πρώτες ύλες και την επιτυχία του να παράγεις από ένα δικό σου Lab όλα αυτά τα μικρά «ποτά τέχνης», όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον Δημήτρη Κιάκο και χαίρομαι που το Λοκάλι είναι πολλά περισσότερα από μια ωραία αυλή στη Σαρρή…
