Η τηλεοπτική διασκευή του Ripley, του διάσημου λογοτεχνικού αντί-ήρωα της Patricia Highsmith, είναι ένα στυλιζαρισμένο χάρμα οφθαλμών, που ενίοτε χρειάζεται περισσότερα γκάζια.
Ο Tom Ripley, χαίρει τιμητικής θέσης στο πάνθεον των μεγαλύτερων απατεώνων της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ο Andrew Scott είναι η τέλεια επιλογή για να τον υποδυθεί. Ο ηθοποιός των Fleabag, Sherlock και All of us Strangers, επιστρατεύει γοητεία, στυλ και εκλεπτυσμένο αέρα για την ενσάρκωση του μακιαβελικού ήρωα.
Η σειρά των 8 επεισοδίων, γυρισμένη εξ’ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρο, είναι μια αναδρομή στην παλιά κινηματογραφική αίγλη του Hollywood, με κάθε καρέ του βραβευμένου με Oscar Robert Elswit (There Will Be Blood) να παραπέμπει σε μια όμορφη φωτογραφία, πλούσια σε σκιά και υφή. Πρόκειται σαφώς και για ένα έργο πάθους για τον βετεράνο σεναριογράφο Steven Zaillian (The Night Of), που γράφει και σκηνοθετεί και τα οκτώ επεισόδια.
Ο Tom Ripley στη μεγάλη οθόνη
Πριν της τηλεοπτικής διασκευής βέβαια, τον Tom Ripley έχουν υποδυθεί ο εξαιρετικός Alain Delon στην ταινία Purple Noon του 1960 και ο Matt Damon στο γνωστό blockbuster του 1999 The Talented Mr. Ripley, με λαμπερούς πρωταγωνιστές, τους Jude Law και Gwyneth Paltrow.
Τον δημοφιλή αντί-ήρωα, έχει βέβαια ενσαρκώσει το 2002 στο Ripley’s Game ο John Malkovich, που για τις ανάγκες της σειράς, κάνει ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα.
Το plot
Σε μια χαλαρή προσαρμογή των best seller μυθιστορημάτων της Patricia Highsmith, η σειρά μας μεταφέρει πίσω στο 1961, όπου ο Tom Ripley, ένας μικρού μεγέθους απατεώνας, εξαπατά ιατρικούς ασθενείς με ψεύτικες επιστολές οφειλών. Σ’ ένα παιχνίδι της τύχης, ο πατέρας του πλούσιου μπον-βιβέρ Dickie Greenleaf, του αναθέτει να πείσει τον γιο του να αφήσει πίσω τη χαλαρή ζωή (και τα αλόγιστα έξοδα) στην ειδυλλιακή μικρή πόλη Ατράνι, και να επιστρέψει στη βάση τους, τη Νέα Υόρκη.
Το ταξίδι στη γραφική Ιταλία, δίνει στον πρωταγωνιστή μια μεθυστική γεύση της καλής ζωής -ο Dickie είναι η επιτομή του περιστασιακού πλούτου, με το παραθαλάσσιο εξοχικό, την ανάλαφρη, ανεμπόδιστη καθημερινότητα και τον αυθεντικό Πικάσο να κρέμεται στον τοίχο- και ο Ripley γρήγορα βάζει στο μάτι όλα τα αγαθά του «φίλου» του.
Ωστόσο, με τη σύντροφο του Dickie, Marge (Dakota Fanning) να παραμένει καχύποπτη απέναντί του, και την εμπιστοσύνη του Dickie σε αυτόν να αρχίζει να χάνεται, γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι ο Ripley θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τη θέση του στην υψηλή κοινωνία..
Στα θετικά:
Αισθητική, αισθητική, αισθητική
Οι ονειρικές εικόνες-καρτ ποστάλ της ιταλικής ακτογραμμής, τα μεγαλοπρεπή κτήρια και μνημεία/πρότυπο για όλη την ανθρωπότητα, τα κοστούμια των ηθοποιών, οι ψηλοτάβανοι (γεμάτοι με αντικείμενα υψηλής αξίας) χώροι, συνθέτουν κυριολεκτικά ένα οπτικό αριστούργημα.
Κάθε πλάνο και ένα έργο τέχνης. Όλα φαντάζουν τόσο αψεγάδιαστα και απροβλημάτιστα όμορφα, σε σημείο που να θέλεις να σχεδιάσεις άμεσα το επόμενο ταξίδι σου σε κάποιον ιταλικό προορισμό.
Στο συνολικό αποτέλεσμα, η ασπρόμαυρη φωτογραφία κάνει τη σημαντική διαφορά, πόσο μάλλον αν σκεφτούμε ότι λειτουργεί κόντρα στην προκάτ εικόνα του Netflix, που επιμένει να χρησιμοποιεί την ίδια χρωματική παλέτα, σε όλες ανεξαιρέτως τις παραγωγές του, αφού είτε πρόκειται για σειρά εποχής, είτε για θρίλερ sci-fi, θαρρείς πως όλα έχουν γυριστεί από την ίδια μηχανή-καρμπόν.
Κεφάλαιο Andrew Scott
Όλη η σειρά κρέμεται κυριολεκτικά επάνω του. Με τη χαρακτηριστική παγωμένη απάθεια στο βλέμμα και τις γρήγορες συναισθηματικές εναλλαγές που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα του αντί-ήρωα, ο Andrew Scott κλέβει την παράσταση.
Ενσαρκώνει μοναδικά τον στυγνό κοινωνιοπαθή που λατρεύουμε να μισούμε, αλλά τελικά δεν μπορούμε παρά να τον αντιμετωπίσουμε με συμπάθεια, διατηρώντας όμως πάντα μια απόσταση ασφαλείας!
Στα αρνητικά:
Η χαρακτηριστικά αργόσυρτη εξέλιξη της πλοκής
Ναι, οι μεγάλες παύσεις, τα έντονα βλέμματα και τα πανοραμικά πλάνα προσφέρουν στο δραματουργικό αποτέλεσμα, όμως υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά, εξού και τα 8 ωριαία επεισόδια. Συνολικά το όλο κόνσεπτ θα λειτουργούσε καλύτερα πιο συμπυκνωμένο, είτε ως μίνι σειρά, είτε ως μια μεγάλης διάρκειας ταινία.
Τα σεναριακά κενά
Η σειρά σεναριακά στερείται αληθοφάνειας. Ναι, σκοπός πάντα είναι ο Ripley να τη σκαπουλάρει ανενόχλητος, ωστόσο κάποιες καταστάσεις φαντάζουν εξωφρενικά βλακώδεις. Δε γίνεται να δέχεσαι αγόγγυστα και δίχως δεύτερες σκέψεις, έναν ξεκάθαρο τυχοδιώκτη-αγύρτη στο σπίτι σου, ο οποίος κάνει μπαμ από χιλιόμετρα ότι εποφθαλμιά τη ζωή σου και όλα όσα διαθέτεις.
Με σκοπό ο κεντρικός χαρακτήρας τελικά να βγει αλώβητος, η ιστορία έχει κενά, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι λαμβάνει χώρα σε μια παλαιότερη, πιο «απονήρευτη» εποχή. Επίσης, το ότι ο Andrew Scott στα 47 του, υποδύεται έναν νεαρό που μόλις έχει βγάλει το κολλέγιο, θα το αφήσουμε ασχολίαστο (ναι πέτυχε το botox, αλλά κανείς δεν κρατιέται τόσο καλά στα late 40s, ώστε να παραστήσει τον 25χρονο).
Τέλος, ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Johnny Flynn που ενσαρκώνει τον Dickie, αποτυγχάνει να «γεμίσει τα παπούτσια» του προκατόχου του Jude Law, όμως μεταξύ μας, λίγοι θα μπορούσαν.
Συνολικά, το Ripley είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση για χαλαρές βραδιές μπροστά στην οθόνη, ακόμη κι αν σε κάποιες περιπτώσεις προχωράει με λιγότερο γοργά βήματα από όσο θα επιθυμούσαμε. Από εμάς είναι ναι.
