Βρεθήκαμε στο Ovio, δοκιμάσαμε την κουζίνα του Πάνου Ιωαννίδη και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για το Ovio, η επόμενη κίνησή μου ήταν να κάνω online κράτηση. Ειδικά μετά την άνευ προηγουμένου κρεατοφαγία των γιορτών, pasta, pizza και τα συναφή, φάνταζαν ακόμα πιο δελεαστικά. Ο κύβος ερρίφθη και βράδυ Τρίτης βρέθηκα στην Απόλλωνος, στη γνωστή και μη εξαιρετέα γαστροπιάτσα του κέντρου. Το Ovio άνοιξε το 2019, σχεδόν μεσοτοιχία με τo Nolan. Δεν κρατήθηκα βέβαια απ’ το να σκεφτώ ότι αν το Feedέλ ήταν 450 μέτρα πιο κοντά, θα είχαμε ένα Master Chef corner. Όπως και να ‘χει, λίγο η περιέργεια, λίγο η ευγενική και μειλίχια φυσιογνωμία του chef, μ’ έκαναν να θέλω καιρό να δοκιμάσω την κουζίνα του Πάνου Ιωαννίδη.
Μπαίνοντας στο Ovio, το design και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα άφηνε μια θετική εντύπωση. Είχε κάτι τόσο ξεχωριστό; Όχι. Δεν είναι όμως ακόμα ένα μαγαζί με new age χαρακτήρα, industrial αισθητική με γυμνό μπετόν, σωλήνες και pop art δεξιά κι αριστερά. Είναι urban chic, προσεγμένο αλλά χωρίς υπερβολές, και αυτό που λέμε φιλόξενο. Το ισόγειο, ενδείκνυται και για ποτό/τσιμπολόγημα στην μπάρα, ενώ μια σιδερένια σκάλα μας οδήγησε σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, που φιλοξενεί και τα περισσότερα τραπέζια. Ο κισσός στο ταβάνι, αν και faux, δημιουργούσε μια ευχάριστη και παραδόξως αληθοφανή εικόνα.
Αν ήταν να αναφερθώ σ’ ένα μειονέκτημα, θα ήταν τα στριμωγμένα και όχι ιδιαίτερα ευρύχωρα τραπέζια για δύο, τουλάχιστον στο σημείο που καθόμουν. Ομολογώ δε, ότι συνέβαλαν στην ακούσια κοινωνικοποίηση με τους διπλανούς, αφού θέλοντας και μη έμαθα τα νέα τους. Ειδικά όταν έφτασαν τα πιάτα, η περιορισμένη ελευθερία κινήσεων, σ’ έκανε να νιώθεις κάπως «ασφυκτικά». Βέβαια, το επίπεδο του service στο Ovio ήταν τέτοιο, που σ’ έκανε να παραβλέπεις εν μέρει τα παραπάνω.. Ταχύτατο, πραγματικά ευγενικό και ενημερωμένο για κάθε πιάτο του μενού, έκανε αισθητή την παρουσία στο χώρο, ανεβάζοντας κατά πολύ το επίπεδο φιλοξενίας.
Στα της κουζίνας του Ovio τώρα, από την πρώτη ματιά στο μενού, γίνεται αντιληπτό ότι ο chef έχει προσθέσει ελληνικές και ανατολίτικες πινελιές σε κλασικές ιταλικές συνταγές. Τα τραγανά arancini για παράδειγμα, αντί για ρύζι ήρθαν με γέμιση τραχανά και λαχματζούν, με αρκετά έντονο το στοιχείο των μπαχαρικών. Στον κατάλογο, τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνει η pasta σε διάφορες εκδοχές (όπως spaghetti chitarra, gnocchi, ravioli) και φυσικά risotti, ενώ ακολουθούν 10 προτάσεις σε pizza. Δε λείπουν βέβαια τα tartar και οι επιλογές σε κρέας και ψάρι, με έντονο πάντα το ιταλικό στοιχείο.
Εκτός από τα δημοφιλή πιάτα, όπως τα spaghetti cacio e pepe και pomodoro ή η pizza marinara, κάποια μου τράβηξαν λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον. Ένα από αυτά ήταν και η Fregola, ένας τύπος ζυμαρικού που παραπέμπει σε κουσκούς, που με θυμάμαι να απολαμβάνω στη Σαρδηνία. Στο Ovio ήταν μαγειρεμένο σαν risotto, με καπνιστό χέλι, πορτοκάλι και παντζάρι που έδινε ενδιαφέρον χρώμα. Όμορφα χυλωμένο, με τη γεύση όμως από το χέλι να επισκιάζει όλες τις υπόλοιπες.
Το γεμιστό με σπανάκι Raviolo, guanciale, κρόκο αυγού και «καμένα» ψίχουλα προζυμένιου ψωμιού (pangrattato), δυστυχώς δε με κέρδισε σε κανένα επίπεδο, αφού δεν το βρήκα γευστικά ισορροπημένο. Στην pizza Carbonara Zaferano από την άλλη, πανσέτα, κρόκος αυγού και σαφράν, έδιναν ένα ωραίο γευστικό αποτέλεσμα. Στο Ovio ακολουθούν τη Ναπολιτάνικη σχολή, εξ’ ου και το λεπτό μαστιχωτό ζυμάρι κατέληγε σ’ ένα φουσκωμένο μαλακό στεφάνι με τις χαρακτηριστικές φουσκάλες. Αρκετά ελαφριά, τη συνοδέψαμε μ’ ένα ποτήρι Μοσχάτο Σπίνας, από την ενημερωμένη wine list με ετικέτες του ελληνικού και ιταλικού αμπελώνα.
Ποια είναι η γενική εντύπωση που μου άφησε το Ovio; Τα πιάτα του στο σύνολο τους δε με κάλυψαν στο βαθμό που περίμενα, ενώ την τιμή σε ορισμένα εξ’ αυτών θα τη χαρακτήριζα επιεικώς τσιμπημένη. Στα θετικά κρατάω το εξαιρετικό service, το ευχάριστο περιβάλλον και την ποιοτική πρώτη ύλη. Θα ξαναπήγαινα; Οψόμεθα.
Ovio
Ιταλική Κουζίνα
Διευθ: Απόλλωνος 4, Αθήνα (Κέντρο), 105 57
Τηλ: 211 4115755
Ωράριο: καθημ. 12:30-00:30
Τιμή: 50-70€ (χωρίς το κρασί)
