Το φάντασμα του φασισμού και οι φαντασιώσεις ενός ανίκανου κατεστημένου
Τελικά και σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις η σκληρή δεξιά (ακροδεξιά, φασιστική δεξιά ή κεντροδεξιά όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι) κέρδισε με τα τσαρούχια τις ιταλικές εκλογές και όπως φαίνεται θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Η Τζόρτζια Μελόνι ξεκινώντας από ένα σχεδόν τίποτα ψήφων προτίμησης κατάφερε μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα να εξελιχθεί σε πρώτο πρόσωπο της Ιταλικής και πιθανόν και της Ευρωπαϊκής σκηνής και να αναστατώσει το πολιτικό κατεστημένο. Ένα κατεστημένο που εδώ και χρόνια κρατάει την αγιαστούρα της προάσπισης των δικών του αποκλειστικά συμφερόντων και δαιμονοποιεί ότι δεν το συμφέρει, προφανώς όχι προς όφελος κανενός κοινωνικού συνόλου ή και κάποιας τάξης εργαζομένων που ουσιαστικά αυτή παράγει τον πλούτο από τον οποίο πληρώνονται οι κάθε λογής Εθνικοί και Ευρωπαϊκοί καρεκλοκένταυροι.
Όπως ήταν φυσικό, και επίσης αναμενόμενο, το αποτέλεσμα σχολιάσθηκε ποικιλοτρόπως. Προκάλεσε «Θλίψη», «Οργή», «Ανησυχία» και σύμφωνα με τους έγκριτους (λέμε τώρα) δημοσιογράφους η Ευρώπη «παρακολουθεί με προσοχή ανήσυχη αλλά και ψύχραιμη τα γεγονότα». Εκτός αυτών βέβαια αξιολόγησαν τις εξελίξεις πετώντας για μια ακόμη φορά το μπαλάκι στους ψηφοφόρους που λόγω του COVID και της ενεργειακής κρίσης έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς και το σύστημα και παρασύρονταιαπό τα παχιά λόγια και τους δημαγωγούς. Αυτό που δεν είπαν είναι ότι το «κοπάδι» όταν χάσει ή όταν δεν έχει αρχηγό γίνεται θύμα της άγνοιας του, της αμορφωσιάς του, και της πενίας και πάει κατά κρημνού ή βγαίνει από το μαντρί οπού συχνά το περιμένουν λύκοι διαφόρων χρωμάτων και συμφερόντων. Δεν ξέρω αν είπαν κάτι ή όλα καλά σίγουρα όμως αυτό που δεν τόλμησαν να πούνε είναι ότι το πολιτικό κατεστημένο έχει ακέραια την ευθύνη και τα όποια δάκρυα του θυμίζουν κροκόδειλο που φοβάται μην του πάρουν το ψητό από τα δόντια.
Η αλήθεια είναι ότι ο λαός ή όχλος σύμφωνα με κάποιους όταν πεινάει εξαγριώνεται. Όταν αισθάνεται ανασφάλεια επίσης εξαγριώνεται. Όταν αισθάνεται ταπεινωμένος στρέφεται σε όποιον τον ταΐζει με φρούδες ελπίδες. Ο φασισμός και ο Μουσολίνι δεν είναι προϊόν λαϊκής παρθενογένεσης. Κάποιοι έσπειραν το χωράφι στο οποίο φύτρωσε. Ο Χίτλερ δεν είναι δημιούργημα ενός λαού. Το πολιτικό κατεστημένο Τσάμπερλεϊν και Σία μαζί με την οικονομική ελίτ της εποχής και το εξ ανατολής φόβητρο επέτρεψαν στο άνθος του κακού να ανθίσει. Συν επικουρούμενοι, φυσικά, από μια αδύναμη, κακή και άθλια (πέστε την όπως θέλετε) γερμανική πολιτική ηγεσία που παρέδωσε την εξουσία. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Ακόμα και σε ότι αφορά σε σημερινά τραγικά γεγονότα (π.χ Ιράν) αν έχουμε διαβάσει ιστορία κάποιες παλιές πολιτικές ηγεσίες φύτεψαν τον σπόρο του κακού. Αρκεί να θυμηθούμε ονόματα όπως Αγγλοιράνιαν, Ποσταντέη, Σαβάη και φυσικά ΣΙΑ , ΜΙ6 και θα καταλάβουμε ποιοι από το μακρινό παρελθόν κρύβονται πίσω από τις σφαγές του σήμερα.
Και λοιπόν? Θα ρωτήσετε. Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουν τα πράγματα. Τίποτε θα απαντήσω. Στη μακραίωνη ανθρώπινη ιστορία το ίδιο έργο έχει παιχτεί άπειρες φορές με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά πάντα έναν και μοναδικό κομπάρσο. Το λαό. Παρ’όλα αυτά εξακολουθούμε να προχωράμε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο? Δεν ξέρω. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά στον εαυτό μου και σε εσάς είναι το εξής. Αφού η κοινωνία δεν έμαθε από τα μαθήματα του παρελθόντος δεν πρόκειται να μάθει ούτε τώρα. Ένα όμως είναι σίγουρο. Θα επιβιώσει.
