Η αποδόμηση και η επανασυναρμολόγηση της ιδέας της διατροφής ως συνολικός τρόπος και συμπεριφορά, που επιλέγουμε για την εμπλοκή μας με το φαγητό!
Είναι πολλά τα χρόνια που η ανθρωπότητα ή καλύτερα οι δυτικές αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες κοινωνίες αναζητούν το μυστικό της καλής θρέψης και της διατροφικής ισορροπίας. Το παράδοξο είναι πως στο κυνήγι της απανταχού ισορροπίας, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην ανισορροπία.
Θύματα της υπερπληροφόρησης χωρίς φίλτρα, που καταλήγει συχνά σε παραπληροφόρηση, των άκρων και των προτύπων, αναζητούμε τη χαμένη μας αλήθεια σε δήθεν ειδικούς, blogs, influencers, περιοδικά, χάπια κ.α. με σκοπό να ανακαλύψουμε εκείνο το μαγικό κλειδί που θα μας χαρίσει σώμα αδύνατο, επιτυχία, ευτυχία και απόλαυση ζωής. Πάντα όμως κάτι λείπει, κάτι δεν «δουλεύει» και η χαρά δεν κρατά πολύ… και κάπως έτσι κυλά η ζωή, με τροχό ένα φαύλο κύκλο ανικανοποίητου… Μήπως τελικά αυτό το κρυμμένο μυστικό, αυτό που θα μας αλλάξει, βρίσκεται μέσα μας και όχι έξω από εμάς; Τί είναι αυτό που τελικά λείπει;
Δίαιτα, υγιεινή διατροφή, αλλαγή τρόπου ζωής, όποιο όνομα και αν επιλέγουμε για να χαρακτηρίσουμε τον τρόπο εμπλοκής μας με το φαγητό, το σίγουρο είναι ότι έχουμε συνηθίσει να βασίζεται κυρίως σε περιορισμούς, καθώς πάντα θα χρειαστεί να περιορίσουμε ή να απαρνηθούμε κάτι – ένα συγκεκριμένο υλικό, το κρέας ή μια ολόκληρη ομάδα τροφών.
Έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε το φαγητό ως καύσιμο και, εσχάτως, και ως μέσο επίδειξης, παρά ως πηγή διασκέδασης, ενθουσιασμού και έμπνευσης. Μας έχουν μάθει (και ναι, δεν θα εξαιρέσω από αυτό και εμάς τους διαιτολόγους!) πως το φαγητό είναι εχθρός μας, μια δαιμονοποιημένη πηγή ευχαρίστησης και αμαρτωλής ηδονής (ξέρετε, από αυτές που όσο στις απαγορεύουν, τόσο περισσότερο τις επιθυμείς αντιδραστικά μέχρι που στο τέλος δεν μπορείς να διακρίνεις αν πρόκειται για αντίδραση ή πραγματική επιθυμία) και πως κάθε παρέκκλιση από τον κοινά αποδεκτό Κώδικα Αξιών «Σωστής» Διατροφής θα πρέπει πάση θυσία να τιμωρείται παραδειγματικά!
Χρειάζεται να ακολουθούμε συχνά αυστηρούς περιοριστικούς κανόνες, τους οποίους, αν αγνοήσουμε, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε (πρωτίστως, συχνά, από τον ίδιο μας τον εαυτό) ως αποτυχημένοι και με μηδαμινή θέληση.
Η αποδόμηση και η επανασυναρμολόγηση της ιδέας της διατροφής χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, κάτι παραπάνω από έναν απλό περιορισμό, κάτι που βρίσκεται περισσότερο στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της απαγόρευσης.
Αυτό που χρειάζεται στην πραγματικότητα είναι ευελιξία, ποικιλία επιλογών, κατανόηση των αναγκών (βιολογικών και συναισθηματικών) και ΑΠΟΔΟΧΗ! Πριν ξεκινήσετε την όποια προσπάθεια για την επαναξιολόγηση και την αναδιαμόρφωση της διατροφικής σας συμπεριφοράς σκεφτείτε:
- Τι θα συμβεί αν φάτε μετά τις 8 το βράδυ;
- Τι θα συμβεί αν παραγγείλετε ένα παχυντικό γεύμα αντί για μια σαλάτα;
- Τι θα συμβεί αν σταματήσετε να ακολουθείτε τους κανόνες που έχετε θέσει;
- Τι θα συμβεί αν σταματήσετε να μετράτε συνέχεια τις θερμίδες, κάνοντας τες να καθορίζουν το γεύμα σας;
- Τι θα συμβεί αν σήμερα φάτε κάτι που λαχταράτε;
- Τι θα συμβεί αν φάτε κάτι που σας ενθουσιάζει ή κάτι που αγαπούσατε ως παιδί;
- Τι θα συμβεί αν σταματήσετε να χαρακτηρίζετε τα φαγητά ως υγιεινά και ανθυγιεινά και τον εαυτό σας ως καλό ή κακό, ανάλογα με το τι φάγατε σήμερα;
Από την εμπειρία μου παρατηρώ ότι ο διαρκής και αυστηρός έλεγχος, και η υπερεγρήγορση σχετικά με τα της «υγιεινής» διατροφής δίνουν τροφή σε ένα άλλο… τέρας, αυτό των διατροφικών νευρώσεων, απομακρύνοντας το άτομο από τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Τα διαιτητικά προγράμματα, που δομούνται αποκλειστικά και μόνο πάνω στον προγραμματισμό του εαυτού και την συμμόρφωση σε πλαίσια που τέθηκαν από έξω, τείνουν τελικά, συχνά, να τον αποδομούν.
Η δρόμος προς μια διατροφική συμπεριφορά πλήρη και εξυπηρετική χτίζεται σε ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι, αυτό της ευελιξίας και της ενεργητικής ακρόασης του εαυτού μας, είτε σωματικά είτε ψυχικά, αρκεί κάποιος να μας δείξει ξανά από την αρχή πώς γίνεται αυτό.
Σκεφτείτε λοιπόν, τι θα συμβεί αν σήμερα ξεκινήσετε να λειτουργείτε έτσι;
