Είθισται τα υπερτουριστικά νησιά που βουλιάζουν από αλλοδαπούς κάθε καλοκαίρι, να μη δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην ελληνική κουζίνα. Κι όμως. Εμείς ψάξαμε και βρήκαμε, ότι το καλό ελληνικό φαγητό υπάρχει ακόμα και εκεί.
Είναι γεγονός ότι τα 3-4 ελληνικά νησιά υψηλών τουριστικών επιδόσεων που βουλιάζουν κάθε καλοκαίρι από αλλοδαπούς τουρίστες, κάθε άλλο παρά φιλικά είναι σε ό,τι αφορά την καλή ελληνική κουζίνα. Δεν εννοώ φυσικά τη δήθεν, η οποία βαφτίζει ελληνικό σχεδόν το οτιδήποτε. Αναφέρομαι στην ελληνική κουζίνα, τη νόστιμη και την καλομαγειρεμένη, η οποία δίνει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να απολαύσει πιάτα που συχνά έχουν τις ρίζες τους στα βάθη των αιώνων. Είναι προφανές, ότι με κάποιες δεκάδες χρόνια στην πλάτη και σε αυτή τη δουλειά, έχουμε επισκεφτεί σχεδόν όλα τα νησιά που υποδέχονται λίγους ή πολλούς τουρίστες, κάθε καλοκαίρι. Εκεί που το πρόβλημα της απουσίας της ελληνικής κουζίνας εμφανίζεται πιο έντονο, είναι φυσικά στις ελληνικές ναυαρχίδες του τουρισμού. Εμείς, για λόγους οικονομίας χρόνου, επιλέξαμε 4 νησιά του Αιγαίου. Τα 3 από αυτά είναι καθιερωμένα, σε βαθμό μάλιστα που σε ορισμένα οι κάτοικοι έχουν αρχίσει να σκέφτονται πώς θα περιορίσουν τις ορδές των ξένων, που κατακυριεύουν τα πάντα τους τουριστικούς μήνες. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Ρόδος 
Από τα κοσμικά νησιά, είναι το μεγαλύτερο (η Κρήτη εξαιρείται) από τα νησιά του Αιγαίου. Ειδικά στο νότιο τμήμα του, μερικές φορές νομίζεις ότι το ρολόι του τουριστικού χρόνου έχει πάψει να χτυπάει. Από τις διάφορες εξορμήσεις μας στην περιοχή συγκρατήσαμε ένα όνομα, το Λημέρι του Ληστή, στο χωριό Προφύλια. Μια ενδιαφέρουσα αυλή κι ένα εξαιρετικό ζευγάρι ιδιοκτητών υπογράφουν την εγγύηση ότι δε θα μετανιώσετε για τα χιλιόμετρα και την ώρα που χρειάστηκε για να φτάσετε εκεί. Καλομαγειρεμένο σπιτικό φαγητό, κρέατα νόστιμα με γευστική ζωντάνια και φιλική περιποίηση, όπως αρμόζει σε έναν τέτοιο χώρο. Εάν πάτε στη Ρόδο και έχετε το χρόνο να κάνετε την εκδρομή, αξίζει τον κόπο.
Αρκετά πιο πάνω, στην κεντρική πλατεία της Λίνδου, εις πείσμα των κοσμικών ορδών, τα δύο αδέρφια της οικογένειας Μαυρίκου εδώ και πολλά χρόνια προτείνουν μια πολυβραβευμένη κουζίνα νεοαστικού χαρακτήρα, που όσοι την έχουν δοκιμάσει μία φορά το έχουν επαναλάβει και εξακολουθούν να το επαναλαμβάνουν.
Φυσικά απαγορεύεται να φύγετε από το νησί, εάν δεν πάτε στον Απόλλωνα, ένα χωριό σε βουνίσιο περιβάλλον, για να δοκιμάσετε την κουζίνα του Γιάννη Ευθυμίου στο μαγειροτεχνείο “Η Παράγκα”. Νομίζω ότι από όσους πρότεινα να δοκιμάσουν τις γεύσεις της παράγκας, κανένας δεν έκανε κάποιο αρνητικό σχόλιο. Είμαι βέβαιος ότι δε θα κάνετε κι εσείς.
Μύκονος 
Μάλλον θα εκπλαγείτε. Στο Myconian Kyma, ένα πολυτελές ξενοδοχείο με τη σφραγίδα του Μάριου Δαχτυλίδη, υπάρχει το πιο ελληνικό εστιατόριο της Μυκόνου, που δείχνει τι σημαίνει ο συνδυασμός εξυπνάδας και επιχειρείν. Ο Παναγιώτης Τσουκάτος προτείνει μια ελληνικότατη κουζίνα που, χωρίς υπερβολή, θεωρώ ότι είναι η κορυφαία πρόταση για όλη τη Μύκονο. Δυστυχώς, όσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε κάτι άλλο με ποιότητα τέτοια που να του επέτρεπε να πάρει μια θέση σε αυτό τον κατάλογο.
Σαντορίνη
Σε αυτό το νησί, οι προτάσεις που έρχονται πρώτα στο μυαλό σου, είναι δύο. Η μία έχει να κάνει με το ψάρι και απλώνει τα τραπεζάκια της σ ένα υπερυψωμένο σημείο, πάνω από την παραλία στη Βλυχάδα. Το περιβάλλον είναι απλό, τα ψάρια φρέσκα και νόστιμα και δε λείπουν οι πινελιές που θα σε κάνουν να σκεφτείς, την ώρα που θα φεύγεις, ότι άξιζε τον κόπο. Όμως, σχεδόν στην καρδιά του νησιού, σ ένα χωριουδάκι 1-2 χιλιόμετρα έξω από τα Φηρά, στον Βουρβούλο, ζει και βασιλεύει η Ρόζα. Πήρε το όνομά της από την πρώτη ιδιοκτήτρια. Σήμερα τα ηνία της κουζίνας έχει μια ταλαντούχα Γεωργιανή, η Κατερίνα Τσοτσκολαούρι και την ιδεολογική κατεύθυνση ο Κυριάκος Πετρόπουλος, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν περιμένεις να βρεις σε ένα ταβερνάκι. Ελληνική κουζίνα, μαγειρευτή και νόστιμη, η οποία, παρά την αλλαγή της ιδιοκτησίας, εξακολουθεί και κρατάει το επίπεδο της. Αν θέλετε να ξεφύγετε από τη “δήθεν ελληνική κουζίνα”, καλά θα κάνετε να της αφιερώσετε ένα μεσημέρι. Τέλος, ακριβώς στα Φηρά, στον κεντρικό δρόμο, μπορείτε να δοκιμάσετε και το Πανηγύρι. Παρά τις ελαφρά αντικρουόμενες απόψεις, εγω τις 2-3 φορές που το δοκίμασα, βρήκα ότι αξίζει τον κόπο. Ελπίζω να το βρείτε κι εσείς.
Τήνος
Η Τήνος, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, δεν έχει την τέχνη και την κοσμοσυρροή των άλλων νησιών. Αυτό, μάλλον την έχει προστατεύσει και είναι ένας παράδεισος πρώτων υλών, τις οποίες εξακολουθείς να τις βρίσκεις σε πολλές ταβέρνες του νησιού. Χωρίς υπερβολή, τα σκήπτρα του καλού ελληνικού φαγητού ανήκουν στη Μαραθιά του Μαρίνου Σουράνη και στον Μιχάλη Μάρθα, ο οποίος σήμερα αποτελεί τη νέα δημιουργική δύναμη του χώρου. Η κουζίνα είναι προφανώς βαθιά ελληνική, είναι πρωτότυπη, ακουμπάει στην παράδοση, αλλά και στη σύγχρονη εποχή και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πάτε στην Τήνο, χωρίς να την επισκεφτείτε. Παραδοσιακό όνομα για τις ελληνικές γεύσεις είναι και το Θαλασσάκι στον κόλπο των Υστερνίων. Ο Άρης Τάτσης και η σύζυγός του Αντωνία, προτείνουν μια κουζίνα που για να τη δοκιμάσεις, πρέπει να αφήσεις τον κεντρικό δρόμο και να πάρεις έναν κατήφορο, που όμοιό του δεν ξανασυνάντησες στο νησί. Το μεσημέρι όμως, ειδικά το περιβάλλον σε αποζημιώνει. Η Τήνος όμως έχει και πολλά άλλα σημεία φαγητού, τα οποία υπηρετούν την ελληνικά κουζίνα και που αξίζει τον τόπο να γνωρίσετε. Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να κυριαρχήσουν και σε αυτό το νησί οι διεθνείς κοινοτοπίες. Το μόνο που ελπίζω, είναι ότι η Τήνος θα τα καταφέρει και θα αντέξει.
