Εδώ και λίγους μήνες, στον πεζόδρομο της Καραΐσκου, στο κέντρο του Πειραιά, λειτουργεί ένα dough lab που συνδυάζει τη γαλλική γαστρονομική παράδοση με τη μοντέρνα βιομηχανική αισθητική.
Το όνομά του, το δανείζονται οι ιδιοκτήτες του από το εμβληματικό μυθιστόρημα του Marcel Proust, «A la recherche du temps perdu» (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο), το οποίο μιλά για τον χρόνο που χάθηκε, αλλά υπάρχει μέσα μας. Οι μνήμες παλιών εμπειριών μπορούν να ξυπνήσουν ανά πάσα στιγμή, αρκεί να τις πυροδοτήσει ένας γευστικός σπινθήρας. Κι αυτό θέλουν να επιτύχουν μέσα από τις δημιουργίες τους. Να επαναφέρουν την αίσθηση του χαμένου χρόνου, ο οποίος μέσα από τις γευστικές εμπειρίες ξανακερδίζεται. Όπως έχω πει πολλές φορές, η γεύση είναι μνήμη. Ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, τρώγοντας μια μαντλέν – σαν αυτή που έφτιαχνε η θεία του όταν ήταν παιδί – ταξιδεύει στην παιδική του ηλικία. Εδώ προσπαθούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο με τα croissants τους… να δοκιμάσει ο πελάτης μια γεύση που θα του μείνει αξέχαστη.
Ιδιοκτήτες του “Temps Perdu” είναι ο pastry chef Γιάννης Βλασίου και ο αρτοποιός Δημήτρης Δρίτσας, οι οποίοι έχουν στο ενεργητικό τους μια λαμπρή πορεία σε εστιατόρια βραβευμένα με αστέρια Michelin στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή και έχουν περάσει από κουζίνες design resorts στην Ελλάδα, όπως το Costa Navarino, το Nous στη Σαντορίνη και το One & Only Aesthesis στη Γλυφάδα. Αυτό είναι το πρώτο τους επιχειρηματικό βήμα, ένας industrial εντυπωσιακός χώρος με εμφανή μπετά και τα croissants πάνω σε μαρμάρινες βάσεις, σαν μικρά γλυπτά, αλλά βρώσιμα. Την υπογραφή του design έχει το δημιουργικό γραφείο Saint of Athens, του ταλαντούχου Νίκου Παλαιολόγου, σε συνεργασία με το αρχιτεκτονικό γραφείο SD Architecture – Δανάη Στούπα.
Το “Temps Perdu” θα το χαρακτήριζα ένα εργαστήριο ζύμης που βασίζεται στην παράδοση των Γάλλων, συνδυάζοντάς την με μια μοντέρνα αισθητική. Στεγάζεται σε ένα παλιό ανακαινισμένο κτήριο και από τη μεγάλη του τζαμαρία, μπορείς να διακρίνεις το εργαστήριο του πρώτου ορόφου αλλά και να θαυμάσεις τα σφολιατοειδή «έργα τέχνης», παραταγμένα στον μαρμάρινο πάγκο, να σου θυμίζουν περισσότερο ντιζαϊνάτα κοσμήματα, παρά φουρνιστά γλυκά. Την έμπνευση για αυτή την παρουσίαση, πήραν οι ιδιοκτήτες από την κρουασαντερί Lune, που κατά τους New York Times, εκεί θα βρείτε κάποια από τα καλύτερα croissants του κόσμου.
Οι παρασκευές των croissants γίνονται στο εργαστήρι του πρώτου ορόφου και, από τη στιγμή που ξεκινούν, χρειάζονται 2-3 μέρες για να φτάσουν στα χέρια των πελατών.
Οι πρώτες ύλες τους μία και μία! Χρησιμοποιούν γαλλικό βούτυρο με 84% λιπαρά και τα άλευρα είναι από τους μύλους Λούλη. Ψήνουν τουλάχιστον 2-3 φορές τη μέρα, ώστε να μη μένει τίποτα στα ράφια τους πάνω από δυο ώρες.
Η εξαιρετική φυλλοποίηση της σφολιάτας έχει ως αποτέλεσμα αφράτα, φουσκωτά σφολιατοειδή. Από όσα δοκίμασα, ξεχώρισα το croissant με τη σουμάδα, αμύγδαλα, μάρζιπαν, λουίζα και ροδάκινο, που τον χειμώνα το αλλάζουν με αχλάδι. Πολύ καλό και αυτό με τη χειροποίητη τζιαντούγια αλλά και το cinnamon roll με γλάσο από γαλένι Κρήτης. Για όσους αγαπάτε το μήλο, αυτό με τη βουτυράτη σφολιάτα και τη μπόλικη κανέλα, θα σας ενθουσιάσει.
Αλλά και τα αλμυρά τους, είναι εξίσου νόστιμα. Πολύ καλό το στρογγυλό με ζαατάρ (το μπαχαρικό που για τους Άραβες, θεωρείται ο βασιλιάς της κουζίνας τους), τσαλαφούτι και βαρελίσια φέτα, αλλά και αυτό με τη γραβιέρα Τήνου και το φουμικάδο Κέρκυρας. Επίσης πολύ ωραίος ο συνδυασμός της δικής τους σάλτσας από χαρίσα με λουκάνικο Δράμας Sary.
Ta σφολιατοειδή τους μπορείτε να τα συνοδεύσετε με έναν καλό καφέ 3sips από τη Mr. Bean.
