Κάθε Παρασκευή ο Γιάγκος Αντίοχος βλέπει και αξιολογεί τις νέες ταινίες που κυκλοφορούν στις αίθουσες.
Ο Όρκος του Παμφίρ («Pamfir») ***1/2
2022, Διάρκεια: 100′
Σκηνοθεσία: Ντμίτρο Σουκολίτκι-Σόμπτσουκ. Πρωταγωνιστούν: Ολεξάντρ Γιάντσεντιουκ, Ολένα Χοχλάτκινα, Μίροσλαβ Μακόβιετσουκ
Παρότι φέτος γίνεται σαράντα χρονών, ο Ουκρανός σκηνοθέτης Ντμίτρο Σουκολίτκι-Σόμπτσουκ δεν είχε κάνει μεγάλου μήκους ταινία. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αποτελούσε έναν ορκισμένο μικρομηκά που ξεχώριζε για την εικαστική βιρτουοζιτέ του. Το πέρασμά του στην απαιτητική κινηματογραφική αρένα της μεγάλου μήκους δημιουργίας είναι εξαιρετικό, παρότι πραγματοποιήθηκε σε δυσμενείς συνθήκες. Ο «Όρκος του Παμφίρ» βρισκόταν στη διαδικασία του post production όταν έγινε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τον ίδιο να διαφεύγει προς τη Δύση κουβαλώντας μαζί του την πολύτιμη κινηματογραφική πραμάτεια του. Τελικά, ο Σουκολίτκι-Σόμπτσουκ όχι μόνο κατάφερε να ολοκληρώσει την ταινία του εκτός Ουκρανίας, αλλά είδε το στυλιζαρισμένο φολκλορικό δράμα του να κάνει πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάνες!
O Λεονίντ, που όλοι γνωρίζουν ως «Παμφίρ», θέλοντας να ξεφύγει από τα μπλεξίματα με το νόμο είχε εγκαταλείψει το χωρίο του που βρίσκεται στα σύνορα Ουκρανίας και Ρουμανίας. Όταν επιστρέφει μετά από μήνες απουσίας για να δει τη γυναίκα και το παιδί του, πιστεύει ότι έχει αφήσει πίσω το ένοχο παρελθόν του και ότι θα μπορέσει να ζήσει μια κανονική ζωή. Μια απερισκεψία του γιού του, όμως, θα τον αναγκάσει να ξαναμπεί στο φαύλο κύκλο της λαθρεμπορίας και να έρθει αντιμέτωπος με το ισχυρό ντόπιο διεφθαρμένο σύστημα.
Διαθέτοντας εξαιρετικό στυλιζάρισμα και υψηλό επίπεδο τεχνικής (εξαιρετικά τα μονοπλάνα του) ο Σουκολίτκι-Σόμπτσουκ συνθέτει ένα πολυεπίπεδο δράμα που ξεφεύγει από τη πεπατημένη. Συνδυάζοντας τη ζοφερή φωτογραφία του συμπατριώτη του Σεργκέι Λόζνιτσα («Το Πρόσωπο της Ομίχλης») με τη παγανιστική παράδοση του τόπου του και τη γκανγκστερική θεματολογία, παραδίδει έναν σκοτεινό «The Wicker Man» αλά ουκρανικά. Στον « Όρκο του Παμφίρ» το φολκ μπερδεύεται με τις χριστιανικές διδαχές για να αποκαλύψει τα αδιέξοδα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να διατηρήσει ακέραιη την προσωπική του ηθική απέναντι σε ένα διεφθαρμένο κόσμο. Ακόμη και ο θηριώδης Λεονίντ, όμως, που έχει το ψευδώνυμο «Πέτρα» (“Pamfir”) θα είναι αδύνατο να τα βάλει με μια κοινωνία που δείχνει ότι δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να ακολουθήσει το δρόμο της σύνεσης, προσπαθώντας να επιβιώσει σε έναν κόσμο σίγουρα μη αγγελικά πλασμένο.
Το Χρυσάφι του Ρήνου («Rheingold») **1/2
2022, Διάρκεια: 138′
Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν. Πρωταγωνιστούν: Εμίλιο Σακράγια, Κάρντο Ραζάζι, Μόνα Πιρζάντ
Ο Φατίχ Ακίν μπορεί να βρίσκεται μακριά από τη χρυσή δημιουργική εποχή του, αυτή των κορυφαίων δραμάτων «Μαζί Ποτέ» και «Η Άκρη του Ουρανού» με τη μοναδική προσέγγιση τους στο σύγχρονο (πολύ)πολιτισμικό γίγνεσθαι της Γερμανίας, αλλά η κινηματογραφική θεματική του είναι σταθερή: Το ερώτημα πάνω στη «γερμανικότητα», και πιο συγκεκριμένα πάνω στην ταυτότητα του Γερμανού μετανάστη δεύτερης και τρίτης γενιάς που παραμένει μετέωρος μεταξύ της καταγωγής του και της «πλούσιας» παράδοσης της νέας του πατρίδας, παραμένει πάντοτε υπό κινηματογραφική διερεύνηση για τον Ακίν.
Εδώ ο Τουρκο-Γερμανός σκηνοθέτης πειραματίζεται με το είδος της βιογραφικής ταινίας, μεταφέροντας την πραγματική ιστορία του διάσημου ράπερ Χατάρ, κατά κόσμον Τζιγουάρ Χατζάμπι. Η ιστορία του ξεκινά από ένα κελί στη Συρία το 2010 όπου ξεκινά να γράφει μουσική και να ανακαλεί τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του, ξεκινώντας με το μεταναστευτικό γαϊτανάκι του από το Ιράν στο Ιράκ και στη συνέχεια στο Παρίσι, στη Βόννη και τη Κολωνία. Η ζωή του στη Γερμανία δεν θα είναι ονειρική, με τον πατέρα του να εγκαταλείπει την οικογένειά του και τον Τζιγουάρ να στρέφεται στην εφηβική του ηλικία προς την παραβατικότητα. Η αναρρίχησή του στις βαθμίδες της εγκληματικότητας θα είναι γρήγορη μέχρι την στιγμή που θα σχεδιάσει μια ληστεία με λεία… χρυσά δόντια!
Ο Φατίχ Ακίν επιχειρεί ένα φιλόδοξο κινηματογραφικό mix and match, έχοντας σαν κύριο υλικό βέβαια το γκανγκστερικό είδος. Μέσα στο ετερόκλητο δημιούργημα του θα χωρέσουν εκτός από πιστολίδια και σκηνές δράσεις, χιουμοριστικές σκηνές (σίγουρα όχι επιπέδου «Soul Kitchen»), μια δεξιοτεχνική σκηνή γέννησης σε σπηλιά, δραματικές αφηγηματικές νότες, σινεφιλικές αναφορές και φυσικά δεύτερα επίπεδα πάνω στο ζήτημα της ταυτότητας, εγκλήματος-τιμωρίας κ.α. Πολλές φορές, το «Χρυσάφι του Ρήνου» αδυνατεί βρει ισορροπία ανάμεσα στην γυαλάδα των σκηνών δράσης και τις σκιές των ηθικών προβληματισμών του. Αυτό εντείνεται από το γεγονός ότι η φωτογραφία του φιλμ παραμένει πεισματικά φωτεινή -στα όρια της τηλεοπτικής- και δεν εναλλάσσεται ανάλογα με το σεναριακό υλικό που εικονογραφεί. Χωρίς να απογοητεύει αυτήν τη φορά (όπως η ανεκδιήγητη «Μαχαιριά»), ο Φατίχ Ακίν δείχνει αναποφάσιστος για το τελικό του κινηματογραφικό αποτέλεσμα που δυστυχώς δεν είναι χρυσάφι…
Ο Βίκινγκ και το Μαγικό Σπαθί («Vic the Viking and the Magic Sword»)
2019, Διάρκεια: 77′
Σκηνοθεσία: Ερίκ Καζ
Ο Βικ ονειρεύεται να σαλπάρει με τον πατέρα του σε μέρη μακριά από τις σκανδιναβικές ακτές. Αλλά εκείνος δεν είναι και πολύ σίγουρος ότι ο γιος του έχει τα προσόντα να γίνει ένας τρανός και αληθινός Βίκινγκ. Όλα αλλάζουν όταν ο πατέρας του αρπάζει ένα μυστηριώδης σπαθί από τον μεγαλύτερο εχθρό του. Ο Βικ ξαφνικά βρίσκεται να ζει την περιπέτεια της ζωής του.
Επανακυκλοφορίες:
Το Πάθος («The Passion of Anna»)
1969, Διάρκεια: 101′
Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πρωταγωνιστούν: Λιβ Ούλμαν, Μπίμπι Άντερσον, Μαξ Φον Σίντοφ
Ο 48χρονος Αντρέας ζει απομονωμένος σε ένα άγριο και μακρινό νησί της Βαλτικής, μετά το χωρισμό του με τη γυναίκα του. Μια μέρα γνωρίζει τρεις ανθρώπους που διαταράσσουν τη μοναχική καθημερινότητά του: τον Έλις, έναν συναισθηματικά ψυχρό και ορθολογιστή επιτυχημένο αρχιτέκτονα, την αϋπνιακή και ανασφαλή γοητευτική σύζυγό του που είναι εγκλωβισμένη σε έναν αδιέξοδο γάμο, και τη φίλη τους Άννα, μία όμορφη αλλά μυστηριώδη χήρα με τραυματικό παρελθόν που τη σημάδεψε ψυχικά και σωματικά.
