Το παραδοσιακό στέκι στο Ίλιον, όπου συχνάζουν οι Ικαριώτες της Αθήνας, είναι γνωστό για τα καταπληκτικά γλέντια του.
Η Ικαρία είναι εδώ και χρόνια αγαπημένος προορισμός των Αθηναίων. Ίσως επειδή είναι ένα από τα λίγα μέρη, όπου πλέον κανείς μπορεί να κάνει ελεύθερο camping, ίσως επειδή οι φασαίοι την έχουν μυθοποιήσει. Όποιος και να είναι ο λόγος, η Ικαρία έχει κερδίσει το κοινό της Αθήνας. Όμως αυτός είναι ένας από τους λιγότερο σημαντικούς λόγους, που ο Ναργιλές γεμίζει. Γιατί η πλειονότητα των επισκεπτών του συνεχίζει να αφορά στους Ικαριώτες της πόλης, που νοσταλγούν τόσο πολύ την πατρίδα τους και το αίσθημα της κοινότητας, που απολάμβαναν στο νησί και αδυνατούν να βρουν σε μια τεράστια αχανή πόλη με εκατομμύρια κατοίκους. Ο Ναργιλές είναι ένα στέκι οργανωμένο από Ικαριώτες για όλους, όσους θέλουν να γνωρίσουν την ομορφιά του νησιού.
Ο Ναργιλές, δηλαδή, δεν είναι μια κλειστή κοινότητα, όπου νιώθουν άνετα μόνο οι γνωστοί, μόνο οι Ικαριώτες. Το αντίθετο. Είναι ένα από τα πιο ζεστά και οικεία μαγαζιά, που έχω πάει, αφού ακόμα κι αν πηγαίνεις πρώτη φορά, ακόμα κι αν δεν έχεις καμία σχέση με την Ικαρία και δε γνωρίζεις τα τραγούδια και τους χορούς της, γρήγορα θα νιώσεις άνετα και θα μπεις στο κλίμα της γιορτής.
Μετά από την πρόταση μιας φίλης Ικαριώτισσας κλείσαμε ένα τραπέζι για το γλέντι της Παρασκευής (γίνεται κάθε βδομάδα με ζωντανή μουσική, αλλά φρόντισε να κάνεις κράτηση). Αν και με το που μπήκα στο μαγαζί, λόγω της παραδοσιακής διακόσμησής του, ένιωσα σαν να ξέφυγα από την πόλη και να πήγα σε ένα νησί, σαν είδα τους περισσότερους στο μαγαζί να χαιρετιούνται, λες και γνωρίζονταν από πάντα, ένιωσα κάπως στην απ’ έξω. Ωστόσο, αυτό είναι αναμενόμενο για το στέκι κάθε κοινότητας. Το σημαντικό είναι κατά πόσο το προσωπικό του μαγαζιού, αλλά και οι κλασσικοί πελάτες θα σε προσεγγίσουν φιλικά, θα σε βοηθήσουν να εγκλιματιστείς και θα σε κάνουν να νιώσεις άνετα. Κι ακριβώς αυτό έγινε στον Ναργιλέ. Η αμηχανία απέναντι στο καινούργιο έγινε πολύ γρήγορα ενθουσιασμός. Τόσο οι σερβιτόροι όσο και οι υπόλοιποι πελάτες δεν άργησαν να μας πιάσουν την κουβέντα και να ρωτήσουν αν είμαστε από την Ικαρία. Χάρηκαν που βρήκαν μια συμπατριώτισσά τους στο πρόσωπο της φίλης μου, αλλά δεν έμειναν εκεί. Χάρηκαν και όταν είδαν, που οι υπόλοιποι, αν και δεν ήμασταν από το νησί, ενδιαφερόμασταν πολύ για αυτό, κι αμέσως μας αντιμετώπισαν σαν δικούς τους. Μάλιστα, όταν άρχισαν να χορεύουν όλοι μαζί μάς κάλεσαν και εμάς πολλές φορές και επέμειναν να ανέβουν ακόμα και οι πιο ντροπαλοί. Φυσικά, δεν ξέραμε τίποτα για τους χορούς της Ικαρίας. Όμως, φάνηκαν να απολαμβάνουν τους αυτοσχεδιασμούς μας και μάς έδειξαν τα βήματα. Γρήγορα βρήκαμε τον ρυθμό κι από τότε δεν ξανακοιτάξαμε πίσω. Ήταν πραγματικά ένα πανέμορφο γλέντι, που δυστυχώς εμείς οι νέοι δεν έχουμε απολαύσει ακόμα στη ζωή μας, όσο θα θέλαμε.
Και φυσικά, γλέντι δε γίνεται χωρίς ποτό και μεζέ. Στον Ναργιλέ πας για το συνολικό γλέντι, όμως και το φαγητό δεν πάει πίσω. Μπορείς να απολαύσεις μαζί με το ποτάκι σου πολλά νόστιμα μεζεδάκια, είτε τα συνηθισμένα του ελληνικού τραπεζιού, είτε νέα, ικαριώτικα, που πιθανότατα δεν είχες την τύχη να γνωρίσεις. Κι αφού πιείς, είσαι έτοιμος για χορό! Κι αν θες, φουμάρεις και λίγο ναργιλέ.
