Παρακολούθησαμε τη 2η σεζόν του Maestro και μεταφέρουμε εντυπώσεις.
Ο πολυαναμενόμενος δεύτερος κύκλος της δημοφιλούς σειράς, βρίσκεται από την ημέρα κυκλοφορίας του, σταθερά στην πρώτη θέση του ελληνικού Netflix και οι απόψεις είναι πιο αντικρουόμενες και από το δίπολο Βίσση-Βανδή, μεταξύ των ορκισμένων φανς στα 90s. Εμείς παρακολουθήσαμε σχεδόν απνευστί τα νέα επεισόδια του Maestro και μοιραζόμαστε την εμπειρία μας, χωρίς φόβο και πάθος.
Τα δημιουργικά πονήματα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δεν περνάνε απαρατήρητα. Είτε παρακολουθείς τις σειρές του με ειλικρινές ενδιαφέρον, είτε με περιπαικτική διάθεση, καραδοκώντας πάντα στη γωνία για τυχόν σεναριακές υπερβολές ή (και) κοπιαρισμένες κατά γράμμα σκηνές από σειρές του εξωτερικού, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν σε αφήνουν ασυγκίνητο, ακόμα κι αν η όποια κριτική πραγματοποιείται μέσα από διαστρεβλωτικά γυαλιά μυωπίας. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην παρακολουθήσουμε όπως της αξίζει τα καινούργια επεισόδια του Maestro, όπως τους έπρεπε aka παρέα με delivery!
Η πλοκή
Η δεύτερη σεζόν του Maestro, ήρθε σετάκι με τις γνωστές ποιοτικές προδιαγραφές του Netflix, διαθέτοντας πλούσιο μπάτζετ, άρτια φωτογραφία, κινηματογραφική αισθητική, ένα λαμπερό καστ ταλαντούχων ηθοποιών και τον «αναγκαίο» αέρα σαπουνόπερας. Και ήρθε εμφανώς βελτιωμένη!
Με τα 6 ωριαία επεισόδια, παράγεται ένα σαφώς πιο σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα, η πλοκή είναι καταιγιστική αλλά χωρίς να κουράζει, και η ιστορία δεν κάνει κοιλιά, αν αναλογιστούμε την -σε σημεία- ασύνδετη και «χαλαρότερη» πρώτη σεζόν του Maestro. Εδώ, ό,τι συμβαίνει έχει σημασία, ακόμα και αν δεν λείπουν κάποιες ατυχείς ανατροπές που δεν συνεισφέρουν κάτι ουσιαστικό στο στόρι (βλέπε φίλη Κλέλιας). Επίσης σημαντικό, ο Παπακαλιάτης αποδεικνύεται εξαιρετικά γενναιόδωρος με τους ηθοποιούς του, προσφέροντας όχι μόνο juicy δραματουργικές ευκαιρίες προς (σχεδόν) άπαντες, αλλά και ισομερή χρόνο on camera, χωρίς να κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του alpha male ως ιερό τοτέμ για πάρτη του. Και αυτό είναι ένδειξη δημιουργικής ωριμότητας.
Ερμηνείες
Παρόλο που έχουμε να κάνουμε με εν γένει αξιόλογους ηθοποιούς, οι γυναικείες ερμηνείες ξεχωρίζουν και κλέβουν την παράσταση. Και αν για τις χαρισματικές Καβογιάννη και Αλεξίου, η υπεροχή θεωρείται δεδομένη (έχει ήδη υποκλιθεί και το ελληνικό twitter εξάλλου), δε γίνεται να μην αναφερθούμε στο πόσο απρόσμενη έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή της Χάρις Αλεξίου ως ηθοποιού, που κυριολεκτικά φωτίζει την οθόνη με την παρουσία της και είναι ένα από τα μεγάλα ατού του Maestro.
Honorable mention στη Στεφανία Γουλιώτη, ένα τεράστιο κεφάλαιο της εγχώριας θεατρικής σκηνής (όσοι είχαν την τύχη φέτος να την παρακολουθήσουν στο συγκλονιστικό “The Doctor” αντιλαμβάνονται πλήρως) αλλά και στη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, που αποτυπώνει με λεπτότητα και ακρίβεια την ευάλωτη, ψυχικά τραυματισμένη μητέρα. On that note, ορισμένες περιπτώσεις έχρηζαν βαθύτερης εξερεύνησης. O ταλαντούχος Αντίνοος Αλμπάνης για παράδειγμα, που το παρόν δεν έχει κάποιο σημαντικό back story στο Maestro, αλλά υπάρχει κυρίως ως παράλληλος σύντροφος της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου, και κατ’ επέκταση μένει ανεκμετάλλευτος δραματουργικά.
Η Αθήνα…. Όμορφη
Εδώ οι απόψεις διίστανται. Η σκηνοθετική/φωτογραφική ματιά, κατορθώνει το συχνά ακατόρθωτο. Να παρουσιάσει στοχευμένα μια πρωτεύουσα χάρμα οφθαλμών, γεμάτη παλμό και γοητεία, σχεδόν βγαλμένη από ταξιδιωτική καρτ ποστάλ στα πλαίσια ενός εκδρομικού city break. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά αν αναλογιστούμε την πρόσφατη γαλλική παραγωγή του Amazon Prime, “Greek salad”, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της πλοκής εκτυλίσσεται σ’ ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο κάπου στο Μεταξουργείο, παρουσιάζοντας μια στραπατσαρισμένη, βρώμικη εκδοχή της πόλης μέσα στα συντρίμμια (η Αθήνα είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο), οριακά βομβαρδισμένη.
Σε ότι αφορά την αστραφτερή αποτύπωση της πρωτεύουσας, το Maestro δέχτηκε αυστηρή κριτική ως μη ρεαλιστικό. Ωστόσο, απολαμβάνοντας έστω και νοερά τα πλακόστρωτα σοκάκια της Μαδρίτης και τις γραφικές γωνιές του Παρισιού μέσα από τις σειρές του Netflix, προσωπικά χαίρομαι που επιτέλους υπάρχει μια παραγωγή, όπου προβάλλει και την ομορφιά της Αθήνας. Αυτό δε σημαίνει πως εκλείπουν οι τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά υπερβολές, βλέπε πλάνο Χριστόφορου Παπακαλιάτη να κάνει χαλαρό τζόγκινγκ με φόντο την Ακρόπολη σε μια Διονυσίου Αεροπαγίτου πιο άδεια από κόσμο κι από την περίοδο των λοκντάουν.
Συνολικά, η δεύτερη σεζόν του Maestro καταναλώνεται σαν το δροσερό σφηνάκι που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν. Είναι εμφανώς πιο μεστή σε σχέση με τον πρώτο κύκλο και αποτελεί την πιο ώριμη δουλειά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη έως τώρα. Αναμένουμε με ανυπομονησία τον επόμενο κύκλο, που όπως όλα δείχνουν θα σημάνει και την ολοκλήρωση της σειράς.
