Διάρκεια: 180′
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Παίζουν: Μπέττυ Βακαλίδου, Δημήτρης Παπάζογλου, Τάσος Σωτηράκης, Δημήτρης Γαλάνης, Μάνος Καζαμίας, Στέλιος Τυριακίδης, Αγγέλα Πατσέλη, Ερατώ Αγγουράκη, Μάρα Ζαλώνη, Ελεονώρα Αντωνιάδου, Γιανμάζ Ερντάλ.
Στην ανατρεπτική μεταφορά του γνωστού θεατρικού έργου, ο Βασίλης Μπισμπίκης ξύνει τον πάτο της σύγχρονης κοινωνικής πυραμίδας, προσπαθώντας να αποκαλύψει τις παθογένειες που διέπουν τις οριζόντιες και κάθετες βαθμίδες της. Μας μεταφέρει σ’ έναν οίκο ανοχής –όπως και στο πρωτότυπο έργο του Αλέκου Γαλανού– με υπαλλήλους τρανσέξουαλ εργάτριες του σεξ, φέρνοντας έτσι στο προσκήνιο τα διεμφυλικά άτομα, ανθρώπους που πληρώνουν εξαιρετικά μεγάλο τίμημα για να είναι ο εαυτός τους.
Η θεατρική διασκευή ζουμάρει σε μία από τις πιο περιθωριοποιημένες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες για να αναδείξει τις άγριες διαθέσεις του ισχυρού λευκού -και όχι μόνο- άντρα. Είναι σαν να μεταφέρεται στη σκηνή του Cartel το ακραίο κοινωνικό πείραμα της ιστορικής performance «Rhythm 0» που έκανε η Μαρίνα Αμπράμοβιτς στη Νάπολη το 1974. Όπως ο καθένας μπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά βούληση τα 72 αντικείμενα-εκθέματα πάνω στο γυμνό σώμα της Αμπράμοβιτς, έτσι κι εδώ ο κάθε πελάτης-σωματέμπορος-εραστής νιώθει την απόλυτη ελευθερία να εξασκήσει τα ένστικτά του στους τέσσερις τοίχους του οίκου ανοχής. Εδώ μπορεί να παραμυθιάσει, να σηκώσει το χέρι του, να ταπεινώσει ένα συνάνθρωπό του, με κόστος λίγα ευρώ.
Ο οίκος ανοχής για τις τρανσέξουαλ εργάτριες του σεξ αποτελεί παράδεισο και κόλαση μαζί. «Παράδεισο» γιατί η μαντάμ Παρί και ο αψύς σωματέμπορος προσφέρουν αφιλοκερδώς «υπηρεσίες ασφαλείας» στις υπαλλήλους, πετώντας έξω τους ενοχλητικούς πελάτες που μπορούν να κάνουν ζημιά στο εμπόρευμα (λευκής σαρκός). Γιατί η αστυνομία δεν ενοχλεί τις τρανς εργαζόμενες, που καρπώνονται –αν είναι τυχερές– ένα χαρτζιλίκι για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια, όμως, που τις προφυλάσσει από τους κινδύνους του δρόμου και το κελί της φυλακής, δεν τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από μερικά ψίχουλα για την εργασία τους. Όπως σε όλα τα μαγαζιά, έτσι κι εδώ το κέρδος αποτελεί την υπέρτατη αξία. Τα βίτσια και τα άγρια σεξουαλικά παιχνίδια επιτρέπονται – αρκεί, όπως είπαμε, να γίνονται με «μέτρο». Την ίδια στιγμή, οι υπερωρίες και τα εργατικά «ατυχήματα» είναι, φυσικά, μέσα στο παιχνίδι, σε μια αρένα απελευθέρωσης επιθυμιών, απωθημένων και ένοχων απολαύσεων.
Είναι λογικό ότι οι τρανσέξουαλ εργάτριες του σεξ ψάχνουν τρόπο διαφυγής από το σπίτι της μαντάμ Παρί. Συνήθως ακολουθώντας τους αγαπητικούς που θα εμφανιστούν στο κατώφλι τους, οι οποίοι θα αφηγηθούν ένα ωραίο παραμύθι μετά την ολοκλήρωση της σεξουαλικής απόλαυσης. Εξάλλου, τα όνειρα δεν κοστίζουν. Αλλά, συνήθως, πληρώνονται στο τέλος ακριβά.
Στα «Κόκκινα Φανάρια» του Μπισμπίκη δεν υπάρχουν ξεκάθαρα καλοί και κακοί ήρωες – όπως συμβαίνει, άλλωστε, και στην πραγματική ζωή. Πρίγκιπες και διάβολοι συχνάζουν σε πιο σικάτα μέρη από το σπίτι της μαντάμ Παρί. Για να ανοίξεις την πόρτα του οίκου θα πρέπει ή να βρέθηκες κάποια στιγμή στον πάτο ή να είσαι ακόμη κολλημένος εκεί. Μόνο λαβωμένοι αντι-ήρωες βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι της ακολασίας, χορεύοντας άθελά τους ένα ατελείωτο γαϊτανάκι (φουκωικών) μικρο-εξουσιών, όπου ο καθένας προσπαθεί να επικρατήσει επί του θεωρητικά πιο αδύναμου.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης χρησιμοποιεί τον ακραίο ρεαλισμό, την queer εξτραβαγκάντζα, το drag show, το γυμνό και κυρίως το παιχνίδι της ρευστής έμφυλης ταυτότητας για να προκαλέσει από την αρχή το θεατή. Να τον κάνει να αναμετρηθεί από το πρώτο μισάωρο με τις όποιες προκαταλήψεις του, για να μπορέσει στη συνέχεια να φτάσει απελευθερωμένος στη λυτρωτική τελευταία ώρα της παράστασης. Το έξαλλο drag party που στήνεται στην αρχή και οι σεξουαλικές περιπτύξεις, που εκτυλίσσονται σ’ ένα διάφανο σκηνικό, στρώνουν απλώς το χαλί για να ξεκινήσουν οι εξομολογήσεις επί σκηνής. Από εκεί και πέρα, πρωταγωνιστής γίνεται το Τραύμα, σε όλες του τις εκφάνσεις…
Κρατώντας το κείμενο αρκετά πιστό στο πρωτότυπο – ίσως περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε– ο Μπισμπίκης μετατρέπει τον έντονο μελοδραματισμό σε ψυχαναλυτικό όχημα. Οι ερασιτέχνες τρανσέξουαλ ηθοποιοί, χρησιμοποιώντας το γλωσσικό ιδίωμα των «καλιαρντών», φτάνουν σε απόλυτα αντι-νατουραλιστικές ερμηνείες, οι οποίες περιέχουν όμως μέσα τους περισσότερη αλήθεια απ’ ό,τι οι περισσότερες στανισλαβσκικές προσεγγίσεις. Και η πραγματικότητα, γυμνή και αλλόκοτη, τραχιά και χυδαία, στέκεται στο κέντρο της σκηνής του Cartel, αναζητώντας τον επόμενο πελάτη που θα πληρώσει αδρά για να την ντύσει με τα χρώματα της δικής του φαντασίωσης.
