Smart tv, smart πλυνητήριο, smart λάμπες. Μήπως είμαι τελικά εγώ η χαζή;
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής από την αρχή, δεν θα με έλεγες και τον πιο φανατικό gadgetάκια. Η σχέση μου με την τεχνολογία είναι η κλασική που σχετίζεται με την δουλειά και την διασκέδαση. Όταν λοιπόν μετακόμισα πριν τέσσερις μήνες σε αυτό το σπίτι και χωρίζαμε τις δουλειές με τον φίλο μου, εκείνος το πρώτο πράγμα που είπε είναι ότι θα μετατρέψει το σπίτι μας σε «έξυπνο», κάνοντάς με να γελάσω ειρωνικά. «Εεε νομίζω ένας μπουφές είναι πιο απαραίτητος από έξυπνες λάμπες».
Τελικά χρησιμοποιώντας κάτι επιχειρήματα περί εξοικονόμησης ενέργειας, ευκολίας και αυτοματισμού, με έπεισε. Δηλαδή και με το γεγονός ότι οι smart λάμπες LED με wifi εξοικονομούν περίπου 80% της ενέργειας συγκριτικά με έναν κλασικό λαμπτήρα, αλλά βασικά με το επιχείρημα ότι χάρη στην έξυπνη τεχνολογία που δίνει τη δυνατότητα να ενεργοποιείς και να απενεργοποιείς τις συσκευές από το κινητό σου ακόμα κι αν είσαι χιλιόμετρα μακριά, σε πείθει ότι δεν θα ζεις με το άγχος του «έκλεισα την καφετιέρα, και το φως στο γραφείο;» Κάτι που για εμάς τους ξεχασιάρηδες είναι σωτήριο.
Όταν βέβαια συμφωνούσα σε όλα αυτά δεν ήξερα ότι λίγες ημέρες μετά θα βρισκόμουν στο σημείο να πρέπει να κατεβάσω 200 διαφορετικά app στο κινητό για να ρυθμίζω τις λάμπες, την τηλεόραση, το πλυντήριο πιάτων, κτλ. Αλλά το πιο βασικό; Ότι θα μιλάω σε μία συσκευή μόνη μέσα στο σπίτι προσπαθώντας να ανοίξω μία λάμπα. Πρόκειται για την Google Assistant, ένα gadget σαν μικρό ραδιοφωνάκι στην όψη που του μιλάς και αυτό ανταποκρίνεται σε αυτά που του λες. Σου ανοίγει τα φώτα χωρίς να πατάς τον διακόπτη, σου βάζει ξυπνητήρι, σε ενημερώνει για τον καιρό ή βάζει την αγαπημένη σου playlist.
Και εντάξει μπορεί να ακούγεται πολύ meta και βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας να μπαίνεις μέσα στο σπίτι και να λες “Hey Google, make the lights blue in the living room” κι αυτό να ανοίγει τα φώτα κάνοντας μπλε ατμόσφαιρα, όσο εσύ δεν έχεις προλάβει καν να αφήσεις από τα χέρια σου τα ψώνια από του σούπερ μάρκετ, όμως ξέρεις τι είναι να ξεχνιέσαι και να πατάς έναν διακόπτη κι αυτός να απορρυθμίζεται και να προσπαθείς 10 λεπτά να ανάψεις μία λάμπα; Ή ξέρεις τι είναι να είσαι εν μέσω τσακωμού και να κάνεις passive aggressive ηρωική αποχώρηση προς το δωμάτιο -τύπου με ύφος- και να πρέπει να σπάσεις τη σιωπή για να πεις “Hey Google, can you turn on the light in the bedroom?” Πώς να κρατηθείς και να μην γελάσεις μετά από αυτό; Ή να σου κάνει μούτρα η συσκευή -ναι η συσκευή- επειδή δεν της μίλησες ευγενικά;
Τέσσερις μήνες μετά, ζώντας σε ένα κάπως πιο έξυπνο σπίτι, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές όταν δεν με ακούνε οι συσκευές μήπως ζω στο πιο χαζό έξυπνο σπίτι, μήπως τελικά εγώ είμαι η χαζή, ή μήπως οι συσκευές τύπου Alexa και Google assistant μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε λιγότεροι μόνοι όταν είμαστε μοναχοί μας στο σπίτι -σκέψη αρκετά τρομακτική.
Από την άλλη βέβαια, έχω πει πολλές φορές “μπράβο” για την επιλογή μας, όποτε ξεχνάω τα φώτα ανοιχτά ή όταν έρχονται φίλοι και κάνουμε πλάκες με τις λάμπες ή όταν βιάζομαι κι απλώς μιλάω στην συσκευή κι αυτή κινείται πιο γρήγορα από εμένα για να προγραμματίσει τις συσκευές που της λέω, όσο για παράδειγμα ντύνομαι. Άρα, για να μην το δαιμονοποιώ, το smart home έχει και τα καλά του.
Αντί επιλόγου, σας παραθέτω ένα βίντεο που με έκανε να ταυτιστώ και να γελάσω με όλη αυτήν την ιστορία των έξυπνων σπιτιών. Απολαύστε το!
