Η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθετεί την «Ελένη» του Ευριπίδη στο θέατρο Ροές

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Ίωνα» που παρουσιάστηκε τη διετία 2017-2019 στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης, στο The Tank Theatre της Νέας Υόρκης, στα Αρχαία Θέατρα Φιλίππων και Δωδώνης, στο Μουσείο των Δελφών, στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα και σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές, η Ιόλη Ανδρεάδη επιστρέφει στο Αρχαίο Δράμα, εστιάζοντας ξανά στον Ευριπίδη και στη σκηνοθετική τελετουργία της ερμηνευτικής δοκιμασίας πολλαπλών χαρακτήρων από έναν μόνο ηθοποιό. Στο Θέατρο Ροές και μόνο για 3 παραστάσεις -14, 15, 16 Οκτωβρίου- παρουσιάζεται η «Ελένη» του Ευριπίδη με τη Βασιλική Τρουφάκου να ενσαρκώνει όλους τους ρόλους του έργου, περνώντας εντυπωσιακά από τον έναν ήρωα στον άλλον, έχοντας ως μοναδικά μέσα τη φωνή και το σώμα. Μαζί της επί σκηνής ο κορυφαίος Έλληνας κρουστός περφόρμερ Νίκος Τουλιάτος.

Η Ελένη του Ευριπίδη γράφτηκε το 412 π.Χ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την ίδια εποχή. Ο μεγάλος τραγικός ποιητής δεν μεταχειρίστηκε την ομηρική εκδοχή της ιστορίας, αλλά αυτή του λυρικού ποιητή Στησίχορου. Ο τελευταίος σε ένα ποίημά του κατηγόρησε την Ελένη ότι άφησε τον άντρα της για τον Πάρη και με την αμαρτία της αυτή κατέστρεψε τόσο την Ελλάδα, όσο και την Τροία. Όμως, επειδή η Ελένη μετά το θάνατό της έγινε θεά ο Στησίχορος τιμωρήθηκε από τον Όλυμπο για αυτή την βλασφημία και έμεινε τυφλός. Για να εξιλεωθεί έγραψε καινούριο ποίημα ανασκευάζοντας τις αρχικές κατηγορίες του: στην Τροία, είπε, δεν πάτησε ποτέ η Ελένη, εκεί ήταν μόνο η σκιά της. Την ίδια τη φυγάδευσαν οι θεοί στην Αίγυπτο, όπου περίμενε το Μενέλαο να γυρίσει από τον πόλεμο και να φύγουνε μαζί για την πατρίδα. Ο θρύλος λέει πως μόλις έγραψε τους νέους στοίχους ο Στησίχορος, ξαναβρήκε αμέσως την όρασή του.

Στην εκδοχή αυτή της Ελένης του Ευριπίδη για μία ηθοποιό, η Ελένη καταφτάνει στη σκηνή, μόνη και τυφλή σαν αρχαία ραψωδός, αλλά με άλλες, ελευσίνιες δυνάμεις να ξυπνάνε μέσα της ωθώντας την ν’ αφηγηθεί την ιστορία της. Την ιστορία μιας σκιάς.Ο Ευριπίδης με την συγκεκριμένη τραγωδία καταδικάζει τον πόλεμο ως πρόξενο όλων των κακώντονίζονταςτο παράλογο του τρωικού πολέμου με πρόσχημα τη μυθική σύζυγο του Μενέλαου, καθώς ο χαμός χιλιάδων ζωών έγινε για αυτό που ο Σεφέρης διατύπωσε γλαφυρά «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη».

H Ιόλη Ανδρεάδη σημειώνει για το έργο που σκηνοθετεί: «Η «Ελένη» του Ευριπίδη δεν είναι μια ιλαροτραγωδία. Είναι ένα έργο τρομακτικά επίκαιρο και σπαρακτικό. Ένα έργο τραγικό που μιλά για το ‘εδώ και τώρα’. Ένα έργο για τη γυναίκα. Και ένα έργο για τον πόλεμο. Για τη ριζική αθωότητα της γυναίκας και για τον τρόπο που η μοίρα της τόσο συχνά υφαίνεται αποκλειστικά μέσα από τις αποφάσεις και τη βία των ανδρών. Ένα έργο για την ανώφελη τρέλα του πολέμου και για τα αδειανά πουκάμισα που χαρίζει ως τρόπαια. Ένα έργο για τον παραλογισμό της μάχης και τις πληγές του έρωτα. Ένα έργο για την ομορφιά ως πηγή δυστυχίας.

Επιλέγω αυτό το «γυναικείο έργο» να το ερμηνεύσει ολόκληρο μια γυναίκα ηθοποιός, η Βασιλική Τρουφακου, αντιμετωπίζοντας μέσα σε μια ώρα πολλαπλούς ρόλους της ιστορίας, αντρικούς και γυναικείους, νεότερης και μεγαλύτερης ηλικίας, γιατί θέλω να διερευνήσουμε, κόντρα στα ερμηνευτικά και σκηνοθετικά στερεότυπα, τη γυναικεία ταυτότητα και το γυναικείο σώμα ως πολύμορφο σκηνικό βίωμα και ως πηγή σύνδεσης με τη ρίζα του τραγικού. Συνοδοιπόρος σε αυτή τη σκηνική διαδρομή ως πολύτιμος συνομιλητής είναι ο ρυθμός, μέσα από το τελετουργικό ηχητικό τοπίο των κρουστών του Νίκου Τουλιάτου».