Η βραβευμένη, καινοτόμος ταινία Flow μιλά απευθείας στο παιδί μέσα μας και συγκινεί τόσους και τόσους ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο.
Με κάποιον μαγικό τρόπο, τα πρόσωπα των σκύλων και πολλών άλλων ζώων μας συγκινούν με τόση ευκολία. Τα μάτια τους συχνά μοιάζουν πιο ανθρώπινα κι απ’ των ανθρώπων. Το αγνό βλέμμα τους έχει κάτι τόσο ζεστό, που αμέσως ξεκλειδώνει την καρδιά μας και μάς μεταφέρει στην εποχή της αγνότητάς της: στην εποχή της μακάριας παιδικής ηλικίας. Έτσι, πολλές ταινίες με ζώα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια μας και συνεχίζουν να μας συγκινούν εξίσου μέχρι και σήμερα. Απ’ το Χάτσικο (ο πιο συγκινητικός συμπρωταγωνιστής του Ρίτσαρντ Γκιρ είχε πράγματι ουρά) έως τον Βασιλιά των Λιονταριών, τις Αριστόγατες, τη Λαίδη και τον Αλήτη- όλες αυτές οι ταινίες με ζώα άγγιξαν τα πιο ανθρώπινα σημεία μας. Ακριβώς αυτό πέτυχε και το Flow, η υπέροχη ταινία του Γκιντς Ζιλμπαλόντις, που κέρδισε και τη Χρυσή Αθηνά, αλλά και το βραβείο κοινού στα βραβεία των 30ων Νυχτών Πρεμιέρας 2024. Με μόνη διαφορά, ότι αυτή η τρομερή ταινία φτιάχτηκε ως «ταινία για ενήλικες». Έτσι, μιλά ταυτόχρονα και στο παιδί και στον ενήλικα μέσα μας. Δες το τρέιλερ και θα καταλάβεις.
Η πλοκή αυτής της πανέμορφης ταινίας είναι πολύ απλή: μια γάτα και διάφορα άλλα ζώα εν μέσω μιας καταστροφικής πλημμύρας βρίσκουν καταφύγιο σε μια βάρκα και προσπαθούν να επιβιώσουν. Η ταινία κάθε άλλο παρά στερείται δράσης: πρόκειται για μια ιδιαίτερη περιπέτεια γεμάτη εμπόδια κι ανατροπές. Κι αυτή η ιδιαιτερότητα δεν βασίζεται μόνο στο εξαιρετικό, απλοϊκό, παλιομοδίτικο animation, που θυμίζει τις παλιές, κλασσικές προαναφερθείσες ταινίες. Βασίζεται και στο γεγονός ότι τα ζώα εδώ δε μιλούν με ανθρώπινη φωνή. Αποδεικνύοντας πως οι λέξεις δε χωρούν ούτε τα συναισθήματά μας ούτε την τεράστια πραγματικότητα, τα ζώα του Flow μιλούν μόνο με ζωικούς ήχους και χειρονομίες. Ωστόσο, συνεχώς επικοινωνούν μεταξύ τους κι ο θεατής προσλαμβάνει πάρα πολλά μηνύματα. Πολλά παραπάνω απ’ ότι θα προσλάμβανε, αν άκουγε λέξεις. Έτσι, ενώ μέσα από την ερμηνεία της επικοινωνίας τους φαίνεται και η δική του αντίληψη του κόσμου, συνειδητοποιεί ταυτόχρονα πόσο περίπλοκες είναι η έκφραση και η επικοινωνία- πόσα λίγα καταλαβαίνουμε γι’ αυτές.
Φυσικά, μια ταινία για ζώα δεν θα μας άγγιζε τόσο, αν στη συμπεριφορά τους δε βλέπαμε τη δική μας ζωή. Κι αυτό, το Flow το πέτυχε τέλεια, γεμίζοντάς μας κάθε λογής ζεστά συναισθήματα. Στη γάτα που φοβάται το νερό, αλλά αναπόφευκτα πρέπει να κολυμπήσει, για να γλιτώσει την πλημμύρα, και μόνο έτσι αποκτά επιτέλους την αυτοπεποίθηση, βλέπουμε πως κι εμείς πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, για να ολοκληρωθούμε και να ευτυχήσουμε. Στο πουλί με τα σπασμένα φτερά, βλέπουμε πως πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε ακόμα κι όταν χάνουμε τη χαρά και τα όνειρά μας μοιάζουν αδύνατα. Στον τεμπέλη κάστορα, που εν μέσω μιας πλημμύρας απλώς θέλει να κοιμηθεί, βλέπουμε τη σημασία του να μη παίρνουμε τόσο σοβαρά τη ζωή και τον εαυτό μας ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά. Στον πιστό σκύλο, που δε σταματά να κάνει χάδια στα υπόλοιπα ζώα, βλέπουμε πως η αγάπη είναι, που κάνει τον δυνατότερο και πως αυτός που εμπιστεύεται τους άλλους και τους χαμογελά, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να πάρει πίσω ένα χαμόγελο.
Και κυρίως, σ’ όλους τους χαρακτήρες βλέπουμε τη σημασία του Flow, της ροής. Όσες πλημμύρες, όσα εμπόδια, όσα συναισθήματα κι αν εμφανίζονται, εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακολουθούμε τη ροή της ενέργειας. Τη ροή των συναισθημάτων. Τη ροή του νερού. Αν του πάμε κόντρα, θα πνιγούμε. Αλλά αν αφεθούμε στη ροή του, ίσως φτάσουμε σε κάποια στεριά. Και μέχρι τότε, αντί να μας παίρνει δύναμη η τριβή, θα μας σπρώχουν τα ρεύματα. Μέχρι τότε… ποιος ξέρει; Ίσως συναντήσουμε κι άλλους ναυαγούς. Ίσως μάθουμε πώς να πιάνουμε ψάρια. Αλλά κυρίως: ίσως μάθουμε πώς να κολυμπάμε…
