Το εστιατόριο του Θανάση Διαμέλα στην Πυλαία είναι μια πρωτότυπη επιχειρηματική κίνηση στη Θεσσαλονίκη.
Λειτουργεί ως ανεξάρτητη οντότητα μέσα σε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο, που είναι ένα μπουτίκ κρεοπωλείο, ενώ στο πάνω επίπεδο σερβίρει πιάτα αποκλειστικά βασισμένα στο κρέας. Στο βάθος, βρίσκεται σε ξεχωριστό αθέατο χώρο η κουζίνα και το παρασκευαστήριο του κρεοπωλείου. Το μαγαζί έχει καθαρόαιμο μοντέρνο χαρακτήρα, ντυμένο σε γήινες αποχρώσεις, όπου εναλλάσσονται το ξύλο, το σκούρο πράσινο και το μαύρο σε όλες τις επιφάνειες. Από τη μία, η μεγάλη τζαμαρία που επιτρέπει τη θέα στον δρόμο και από την άλλη όλοι οι τοίχοι καλύπτονται από μεγάλες βιτρίνες – ψυγεία κρεάτων, όπου εκτίθενται κοπές και κρεοτεχνίες, ωριμαντήρια dry aged κοπών και συντηρητές κρασιών. 
Η οικογένεια Διαμέλα ασχολείται από τη δεκατία του 1960 με την εμπορία και επεξεργασία κρέατος. Με την συσσωρευμένη αυτή εμπειρία και τεχνογνωσία, αλλά και με το πάθος και το μεράκι που τον διακρίνει, ο Θανάσης Διαμέλας αποφάσισε, μετά από χρόνια σκέψης και σχεδιασμού, να δημιουργήσει τη δική του γαστρονομική πρόταση, κάνοντας αυτό που αγαπάει και γνωρίζει καλά.
Στην δεύτερη χρονιά λειτουργίας του εστιατορίου, το νέο ήταν ο ερχομός του σεφ Κωνσταντίνου Φούρναρη με την ομάδα του, ο οποίος, μετά από τουλάχιστον μια δεκαετία στο Clochard, έρχεται για να προσθέσει τις δικές του πινελιές στα δημιουργικά πιάτα και να δώσει μια πιο εστιατορική αύρα. Κίνηση ματ ήταν σίγουρα και η προσθήκη του χτιστού ξυλόφουρνου ο οποίος χτυπάει στο μάτι μπαίνοντας στο μαγαζί. 
Το μενού είναι μικρό και μαζεμένο, προτείνοντας 3 σαλάτες, 3 κρύα ορεκτικά βασισμένα αποκλειστικά στο κρέας και 4 ζεστά ορεκτικά, όπως το arancini και η μοσχαρίσια γλώσσα που ψήνεται αργά στον ξυλόφουρνο. Τα κυρίως πιάτα περιέχουν πρωτίστως μοσχάρι, ένα κοντοσούβλι από κοτόπουλο και αν υπάρχουν, παϊδάκια και σουβλάκι από αρνάκι. Για τους λάτρεις, υπάρχουν και 4 προτάσεις μπέργκερ, από τις οποίες ξεχώρισα αυτό με ψίχα από πρόβειο κρέας. Επίσης σε περιορισμένες ποσότητες, υπάρχουν premium μοσχαρίσιες κοπές, οι οποίες προέρχονται από αποκλειστικά ελληνικά μοσχάρια, των οποίων τους παραγωγούς γνωρίζει καλά ο Θανάσης Διαμέλας και συνεργάζεται μαζί τους χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, έχει συμμετάσχει με τις γνώσεις του στην εκτροφή και το «μεγάλωμά» τους. Στην τελευταία μου επίσκεψη, το μενού είχε 2 πιάτα ημέρας: τη μοσχαροκεφαλή και το πρόβειο μπούτι, τα οποία είχαν παραμείνει τουλάχιστον 18 ώρες στον ξυλόφουρνο. Η λίστα κρασιών είναι επαρκής, περιλαμβάνει πολλές προτάσεις από τον ελληνικό αμπελώνα, καθώς και επιλεγμένες από τον ξένο και είναι σωστά τιμολογημένη.
Κατά την επίσκεψή μας – όπως και κάθε φορά άλλωστε- μου έκανε εντύπωση πως απουσιάζει εντελώς από τον χώρο η χαρακτηριστική οσμή του κρεοπωλείου και σε καλωσορίζει η μυρωδιά του αρωματικού Jo Malone που βρίσκεται στην υποδοχή. Η αρωματική και με λεία υφή βελουτέ σούπα από γλυκιά κολοκύθα με την προσθήκη ξεροψημένων τσιπς από καραμελωμένη πανσέτα, ήταν το ιδανικό καλωσόρισμα. Το μοσχαρίσιο καρπάτσιο ήταν εξαιρετικό, κομμένο σεμιναριακά και με πλούσια βουτυράτη γεύση, μαζί με φύλλα παρμεζάνας και άγριας ρόκας που έδωσε την απαραίτητη οξύτητα μαζί με το ελαιόλαδο. Η προσθήκη της σάλτσας vitello tonnato έρχεται να «δροσίσει» το στόμα και να δώσει την αναγκαία ισορροπία με την λιπαρή και αλμυρή της γεύση.
Το τατάκι μόσχου είναι σίγουρα ένα ιδιαίτερο πιάτο, το οποίο ενώ στην αρχή με ξένισε, στη συνέχεια με κέρδισε με την ισορροπία του και την αρμονική συνύπαρξη των υλικών του. Φιλέτο κομμένο σε φέτες α λα ταλιάτα, σερβιρισμένες με πάστα chimichuri πάνω σε μια αρκετά φρουτένια σάλτσα ponzu. Η πλούσια γεύση του κρέατος ντύθηκε ωραία από την βοτανική και έντονη γεύση του chimichuri, ενώ τα καλοβρασμένα vermicelli, που είναι η γαρνιτούρα με την πικάντικη mayo, ξεκουράζουν και ισορροπούν τη βουτυράτη και λιπαρή υφή του φιλέτου. Το πιάτο δροσίζεται από την φρεσκάδα που προσφέρει η ponzu στη βάση. Το νιόκι ήταν καλοψημένο, με τραγανή και καραμελωμένη κρούστα ενώ το εσωτερικό είχε ψηθεί όσο πρέπει χωρίς να έχει μαστιχωτή υφή.
Το highlight όμως της βραδιάς ήταν η μοσχαροκεφαλή από τον ξυλόφουρνο, που έφτασε πάνω σε έναν αφράτο καλοδουλεμένο πουρέ από σελινόριζα. Το αργοψημένο κρέας είχε μελώσει και στην κυριολεξία κοβόταν με το πιρούνι σε κλωστές, ενώ η καπνιστή γεύση που δίνει αυτός ο τρόπος ψησίματος απογείωσαν την γεύση, δημιουργώντας ένα πολύ γευστικό, πλούσιο και έντονο πιάτο. 
Στα γλυκά, η παρουσίαση μιας πρωτότυπης παραλλαγής millefeuille, με ωραία ανάλαφρη κρέμα ζαχαροπλαστικής σε στρώσεις ανάμεσα σε τραγανό μπισκότο με κομμάτια φράουλας, παρόλο που αντιβαίνει τον κανόνα των «χιλίων φύλλων» και δεν θυμίζει το διάσημο γαλλικό γλυκό, είναι νόστιμη και ισορροπημένη, χωρίς να σε λιγώνε
Συμπερασματικά, το εστιατόριο Διαμέλας είναι μια αξιόλογη και πρωτότυπη πρόταση σε ό,τι αφορά στον χώρο και την νοοτροπία του, ωστόσο προσωπικά βρίσκω άκρως πιο αξιόλογο το φαγητό, το οποίο βασίζεται στην άριστη πρώτη ύλη, ακόμα και αν αυτή είναι ελάχιστη και δεν φτάνει για όλους κάποιες φορές. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι, το βρίσκω πιο βελτιωμένο από την προηγούμενη και αυτό λέει πολλά, αν όχι τα πάντα.
