Ένα εστιατόριο που σέβεται την παράδοση του κτιρίου που το φιλοξενεί και ένας σεφ που κοιτάζει με σιγουριά ψηλά.
Στο Zillers, τον Γιάννη Βλαχογιάννη και την ποιότητα της κουζίνας του εστιατορίου έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Αν θυμάμαι καλά, έχω γράψει και εγώ o ίδιος για το συγκεκριμένο εστιατόριο. Ανατρέχοντας στην ιστορία του χώρου, μπορώ να πω ότι, εκτός από το τεράστιο ατού του Zillers (η μοναδική θέα της Ακρόπολης και του Παρθενώνα) αυτό που το έχει επιβάλει ως γευστικό place to be είναι καταρχάς οι έξυπνες κινήσεις σε ό,τι αφορά την στελέχωση της κουζίνας και οι ικανοί (ταλαντούχοι για την ακρίβεια) σεφ που κράτησαν τα ηνία της. Σε αυτό άλλωστε οφείλεται και το γεγονός ότι το εστιατόριο επιβραβεύτηκε με διαδοχικές διακρίσεις από το FLAG in LIFE και τους άλλους θεσμούς με ελληνικό πρόσημο αλλά και από τον διάσημο και με διεθνή απήχηση οδηγό Michelin.
Εδώ και ενάμιση χρόνο την ευθύνη για την διατήρηση του υψηλού επιπέδου των γεύσεων έχει αναλάβει ο Βασίλης Ρούσσος, ο οποίος ανήκει στην νέα γενιά των διακεκριμένων στον τομέα chefs. Με ένα ιστορικό, το οποίο διανθίζεται από ονόματα γνωστών εστιατορίων, με τελευταίο το Κατοικίες (Σελήνη- Χατζηγιαννάκης), ο Ρούσσος αποδείχτηκε μία καλή μεταγραφή, ικανή να κρατήσει το όνομα του εστιατορίου ψηλά, να συνεχίσει τη βραβευμένη πορεία του και να διεκδικήσει ακόμη περισσότερες διακρίσεις.
Σε ό,τι αφορά στο περιβάλλον, έχουμε μιλήσει γι’ αυτό πολλές φορές, θα επαναλάβω όμως μερικά πράγματα για τους λίγους που δεν το γνωρίζουν. Ο χώρος είναι στον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου, με εξαιρετική θέα την Μητρόπολη στα πόδια του και τον Παρθενώνα στο βάθος. Είναι το απόλυτο must για το καλοκαίρι. Αλλά και τον χειμώνα, με μια cozy ευχάριστη αίθουσα, στην οποία δίνει τον τόνο το πράσινο με τη μορφή κρεμαστών κήπων στους τοίχους, εξακολουθεί να παραμένει ελκυστικό για μια βραδινή έξοδο.
Σε ό,τι αφορά στη γευστική πρόταση, ο Βασίλης Ρούσσος αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής της παράδοσης και- θα τολμήσω να πω- περισσότερο φιλικός για τον απλό καταναλωτή, που θέλει να δοκιμάσει κάτι ενδιαφέρον και νόστιμο, το οποίο ταυτόχρονα είναι και κατανοητό. Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο του πιάτου, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό. Ο προσανατολισμός δείχνει τον διεθνή χώρο. Κρατάει όμως και κάποιους δεσμούς με την ελληνική κουζίνα, όπως πχ οι σαρδέλες με τα ρεβύθια ή το στιφάδο σε hot dog.
Η κουζίνα πρότεινε δύο σετ μενού και καθόλου a la carte, κάτι το οποίο δε με βρίσκει σύμφωνο αλλά κατανοώ ότι οικονομικά «ανάγκα και θεοί πείθονται». Το μικρό μενού των οκτώ πιάτων (95 euro ανά άτομο) για το μέσο πελάτη είναι επαρκές και νομίζω ότι αξίζει με το παραπάνω τα λεφτά του. Για τους πιο έμπειρους και με περισσότερες απαιτήσεις υπάρχει και το μενού των 11 πιάτων (135 euro). 
Προφανώς, δοκίμασα το μεγάλο και θα έλεγα ότι, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, δε βρήκα κανένα πιάτο που θα μπορούσε να δημιουργήσει ερωτηματικά για τις διακρίσεις που έχει το εστιατόριο. Αντίθετα, όπως προείπα, η πρόταση που κάνει το Zillers έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να είναι κατανοητή, ακόμα κι από έναν πελάτη χωρίς μεγάλη εμπειρία. Σε ό,τι με αφορά, θα πω ότι από το καλό σύνολο ξεχώρισα δύο πιάτα. Στην «Ιστορία των δύο Πόλεων» τα χτένια και η αγκινάρα δίνουν ένα εξαιρετικό σύνολο και το ίδιο συμβαίνει με το περισσότερο ελληνικό «το Δώρο των Πατεράδων μας» με αρνί, πατάτα και αγκινάρα. Λεπτομέρειες δεν νομίζω ότι χρειάζονται, απλώς θα πω ότι η τελική πρόταση είναι αρκούντως καλή για να σου δημιουργήσει την επιθυμία του «οπωσδήποτε πρέπει να κάνω την κίνηση και να πάω». Κερασάκι στην τούρτα είναι τα ευχάριστα κοκτέιλ και η πολύ καλή λίστα κρασιών.
