Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία (προσεγγιστικά βέβαια, γιατί οι αριθμοί αλλάζουν ανάλογα με τις πηγές) λίγο πριν την Γαλλική επανάσταση το Παρίσι είχε πληθυσμό περίπου 600 χιλιάδες. Την ίδια εποχή στα ανάκτορα των Βερσαλλιών, που ήταν το κέντρο και η πηγή της εξουσίας συνωστίζονταν καθημερινά περίπου 10.000 άτομα και οι μονίμως κατοικούντες σε αυτό ήταν περίπου 2.000.
Χωρίς να σας κουράσω με θεωρίες ή αναγωγές δύσκολες και κατανοητές μόνο σε άτομα που καταλαβαίνουν από στατιστικές και μαθηματικά, θα πω απλά ότι οι έχοντας στενή σχέση με την εξουσία και τη δυστυχία μιας χώρας – καζάνι που έβραζε, αναλογικά ήταν περίπου λίγο παραπάνω από το 1/100. Αυτός ο μικρός αριθμός ενδιαφερόταν τόσο πολύ για τον λαό, τις τύχες του οποίου είχε στα χέρια του, που όπως μας διδάσκει η ιστορία τον συμβούλευε να τρώει παντεσπάνι (μια και δεν υπήρχε ψωμί). Για να καταλήξει η χώρα στο τρίπτυχο Εξέγερση – Βαστίλη – Λαιμητόμος.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Τα λέω γιατί ο 21ος αιώνας που ζούμε και τα δρώμενα του, μερικές φορές, σαν κάτι να μου θυμίζει. Έχω την εντύπωση πως στην εποχή μας (στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της σχετικής – τουλάχιστον – κατάργησης των συνόρων) ένα αόρατο στο μάτι του κόσμου, κάτι που θυμίζει Βερσαλλίες παραπέμπει σε μια ανάλογη πορεία. Μια πορεία που καταδικάζει τον κόσμο σε μια αυξανόμενη φτώχεια και αδιαφορεί αν θα σκοτωθεί σε πολέμους που προκαλούνται επειδή εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων που συνήθως αποκαλούνται «βαθύ κράτος» αλλά σχεδόν πάντα έχουν φανερούς υπηρέτες.
Παράλληλα η ιστορία συνεχίζει να γράφεται. Δεν ξέρω όμως αν γράφεται ή αν ξαναγράφεται. Η λαίλαπα που προκάλεσε τις τεράστιες ιστορικές αλλαγές ένα αιώνα μετά τέλος του 18ου, πιθανόν δείχνει ότι είναι στα πρόθυρα της επανεμφάνισης της, όπως συμβαίνει σε πολλά φυσικά φαινόμενα. Το μειονέκτημα είναι ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει ορατή Βαστίλη – σύμβολο τυραννίας που μπορούμε να κατεδαφίσουμε.
