Η Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα μια πόλη με πλούσια γευστική παράδοση και με άπειρες δυνατότητες να αναδείξει την ελληνική κουζίνα. Όμως…
….Η Θεσσαλονίκη πήρε πριν από 2-3 χρόνια από την Unesco τον τίτλο και το σήμα της Πόλης Γαστρονομίας. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ελληνική γευστική παράδοση και τον πλούτο της θεσσαλονικιώτικης κουζίνας, το σήμα αυτό θα μπορούσε να είναι εφαλτήριο για την παγκόσμια αναγνώριση της ελληνικής κουζίνας. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Θεσσαλονίκη, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η κουζίνα της είναι μία σύνθεση της ελληνικής αστικής κουζίνας, της πολίτικης, της ποντιακής, της κουζίνας του Αγίου όρους και της εβραϊκής. Παράλληλα, χαρακτηρίζεται και από πολλές παράπλευρες επιρροές. Με βάση όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος εύλογα να υποθέσει ότι η απονομή του συγκεκριμένου σήματος θα οδηγούσε επίσης στην ανάδειξη της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας σε πρωτεύουσα της ποιοτικής κουζίνας και σε φωτεινό φάρο για τους ξένους επισκέπτες, που ενδιαφέρονται για το ποιοτικό φαγητό, το οποίο αποτελεί κύριο κριτήριο για τα ταξίδια αναψυχής τους.
Δυστυχώς για όλους μας, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πήρε σάρκα και οστά. Προφανώς, το βάρος για την αδιαφορία και την αδράνεια θα δεχτώ ότι καταρχάς πέφτει στους πολίτες της πόλης, οι οποίοι είναι απορροφημένοι απο τις προσωπικές τους ενασχολήσεις και επιπλέον (γιατί να το κρύψουμε) στερούνται απελπιστικά γευστικής παιδείας, ενίοτε δε όχι μόνο αυτής. Εκτός όμως από τους πολίτες, βαριά είναι η ευθύνη της πολιτείας. Ξεκινώντας απο τον τελευταίο διοικητικό υπάλληλο και καταλήγοντας στα ανώτατα κλιμάκια της αυτοδιοίκησης και της κεντρικής κυβέρνησης, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε έδειχνε ξεκάθαρα μια απελπιστική φτώχεια σε στελέχη με παιδεία και με ικανότητα να διαγνώσουν την αξία της διάκρισης. Κύριο χαρακτηριστικό της αντιμετώπισης του θέματος ήταν το μηδενικό ενδιαφέρον στο να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν με τρόπο που θα δημιουργούσε ερεθίσματα στο κοινό και στους επαγγελματίες, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου θα μπορούσαν να δώσουν καρπούς και πλούτο στη Θεσσαλονίκη.
Το αποτέλεσμα; Τρία χρόνια μετά, για τον περιπατητή στο κέντρο της πόλης (λεωφόρο Νίκης, Πλατεία Αριστοτέλους και παρόδους), αναφερόμενοι στο καλό φαγητό η εικόνα είναι θλιβερή. Αδιάφορα all day μαγαζιά με ελάχιστες αποδεκτές εξαιρέσεις. Σχεδόν παντελής απουσία χώρων ποιοτικού φαγητού και μία πλατεία Αριστοτέλους, όπου είχα την υπομονή να μετρήσω 270 πελάτες σε ένα χαμπουργκεράδικο, όταν την ίδια στιγμή στο διπλανό απλά αξιοπρεπές εστιατόριο υπήρχαν μόνο δύο τραπέζια γεμάτα. Παράλληλα, στα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση αρκετά συχνά εμφανίζονται επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι παρουσιάζουν μία βιβλική εικόνα για το μέλλον των χώρων εστίασης της πόλης.
Εύλογα κάποιοι από σας θα ρωτήσετε τι μπορεί να γίνει. Η απάντηση είναι απλή. Ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος αλλά πιθανόν το παιχνίδι να μην έχει χαθεί ακόμα. Βρίσκεται όμως στα πρόθυρα. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κατά ταπεινή μας γνώμη είναι ζήτημα αν υπάρχουν 30 σημεία εστίασης, τα οποία δίνουν στη Θεσσαλονίκη το δικαίωμα να ονομάζεται Πόλη Γαστρονομίας. Φυσικά, υπάρχουν και κάποια άλλα ακόμα, τα οποία προσφέρουν αξιοπρεπείς υπηρεσίες και αντίστοιχο φαγητό, το οποίο όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αιτιολογήσει την λέξη γαστρονομία. Αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι η πόλη και το ελληνικό φαγητό γενικότερα δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους άρχοντές τους, η μοναδική ελπιδα βρίσκεται στα χέρια των επαγγελματιών. Όχι σε ατομική βάση αλλά σε συλλογική. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μικρές ομάδες που είναι αποφασισμένες να δράσουν και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα πράγματα. Ευχόμαστε να συμβεί.
